Lu Yu

W dzisiejszym świecie Lu Yu to temat, który zyskał niezaprzeczalne znaczenie. Od momentu powstania przyciąga uwagę ekspertów i opinii publicznej, wywołując intensywne debaty i analizy w różnych sferach. Znaczenie Lu Yu polega na jego wpływie na społeczeństwo, gospodarkę, środowisko, technologię i wiele innych obszarów. Ponieważ zainteresowanie Lu Yu stale rośnie, konieczne jest zrozumienie jego zakresu i konsekwencji, a także zbadanie różnych perspektyw istniejących wokół tego tematu. W tym artykule zostaną poruszone różne aspekty związane z Lu Yu, aby zaoferować wszechstronną wizję, która pozwoli czytelnikowi zagłębić się w temat, który niewątpliwie wyznaczy przyszłość naszej rzeczywistości.

Ta osoba nosi chińskie nazwisko Lu.
Współczesny posąg Lu Yu w Xi’anie

Lu Yu (chiń. upr. 陆羽; chiń. trad. 陸羽; pinyin Lù Yǔ; ur. w 733, zm. w 804) – chiński pisarz i poeta z okresu dynastii Tang, znany jako „Herbaciany mędrzec”.

Wcześnie osierocony, wychowywał się w klasztorze w Hubei, pod opieką mnicha, który był miłośnikiem herbaty. Mnisi buddyjscy używali herbaty jako środka przeciw zasypianiu i propagowali uprawę i picie herbaty. Za czasów tangowskich istniało powiedzenie: "Zen i herbata to dwie drogi prowadzące do tego samego celu". Od młodych lat uczył się przygotowywania naparu herbacianego[1][2]. W późniejszym wieku zebrał dotychczasowe informacje na temat uprawy i przyrządzania herbaty i napisał swoje dzieło życia: Księgę Herbaty (Chajing). Księga ta w dużej mierze oparta była na jego własnych badaniach[3]. Został pierwszym znanym koneserem herbaty[4]. Jego współcześni uznawali Lu Yu za wielki autorytet w kwestiach związanych z wyborem właściwych liści, doborem wody (był znawcą najlepszych źródeł) i sposobu parzenia różnych gatunków herbaty[5].

Przypisy

  1. ↑ Xiao Jian: Lu Yu and Chinese Tea Culture. Chinese Tea . 2004-07-10. . . (ang.).
  2. ↑ Luo Zhongfeng: Ukształtowanie się estetyzującego stylu życia. W: Adina Zemanek: Estetyka chińska. Antologia. Kraków: TAiWPN Universitas, 2008, s. 28. ISBN 97883-242-0808-1.
  3. ↑ Liu Junru: Chinese foods. : China Intercontinental Press, 2004, s. 85-86. ISBN 7-5085-0613-8.
  4. ↑ Kenneth F. Kiple, Kriemhild Coneè. Ornelas: The Cambridge world history of food. Cambridge, UK ; New York: Cambridge University Press, 2000, s. 713-714. ISBN 978-0-521-40216-3.
  5. ↑ Ksawery Burski: Tradycje i sztuka kulinarna Chin. Warszawa: Wydawnictwo Akademickie Dialog, 1995, s. 120. ISBN 83-86483-11-3.

Linki zewnętrzne