Tradycyjne pismo chińskie

Ten artykuł od 2021-08 zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł.Należy dodać przypisy do treści niemających odnośników do źródeł. Dodanie listy źródeł bibliograficznych jest problematyczne, ponieważ nie wiadomo, które treści one uźródławiają. Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary) Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Tradycyjne pismo chińskie (chiń. trad. 繁體字, chiń. upr. 繁体字, pinyin zhèngtǐzì/fántǐzì) – odmiana pisma chińskiego, w której znaki mają tradycyjną postać, umożliwiającą czytanie dawniejszych tekstów. Są one dość skomplikowane, dlatego w latach 50. XX wieku w Chińskiej Republice Ludowej wprowadzono reformę pisma, w wyniku czego powstały znaki uproszczone. Pismo tradycyjne jest używane w Republice Chińskiej na Tajwanie oraz w Hongkongu i Makau. Nazywane jest także ortodoksyjnym, złożonym lub właściwym pismem chińskim.

Współczesne znaki tradycyjne wywodzą swój kształt od pisma kancelaryjnego używanego w czasach dynastii Han. Obecnie ich najczęściej spotykana forma to pismo wzorcowe, które utrwaliło się w VII wieku, za czasów dynastii Tang.

Zobacz też

• systemy pisma CJK

Przypisy

1. ↑ 22.31.1 IRS Language Services , Internal Revenue Service   (ang.).

Pisma świata

Alfabetyczne	dwuszeregowe cyrylica greckie lustrzane łacińskie ormiańskie jednoszeregowe aurebesh awestyjskie cirth deseret etruskie głagolica gockie koptyjskie mandżurskie mongolskie pIQaD ogamiczne orchońskie rowasz runiczne ugaryckie dwuszeregowe i jednoszeregowe gruzińskie nielinearne hangul
Spółgłoskowe (abdżady)	arabskie aramejskie fenickie hebrajskie jawi pahlawi perskie południowoarabskie protosynajskie sogdyjskie syryjskie ujgurskie tengwar tifinagh
Półalfabetyczne	bopomofo
Alfabetyczno-sylabiczne (abugidy)	indyjskie protopisma i ksenopismo brahmi bhattiprolu grantha kharoszthi siddham północne dewanagari bengalskie gudżarati gurmukhi orija phags-pa sojombo śarada tybetańskie varang kshiti południowe birmańskie jawajskie kadamba kannada khmerskie laotańskie malajalam syngaleskie tamilskie tajskie telugu vatteluttu inne etiopskie kanadyjskie (indiańsko-eskimoskie) meroickie sogdyjskie
Sylabiczne	dalekowschodnie geba hiragana katakana man’yōgana nüshu yi inne afaka bamum cypryjskie czirokeskie linearne A linearne B mende vai
Logograficzne	bliskowschodnie (mezopotamskie) klinowe (sumeryjskie, akadyjskie, hetyckie, elamickie, perskie) bliskowschodnie (egipskie) demotyka hieratyka hieroglify dalekowschodnie (sinogramy) chińskie chữ nôm dongba dżurdżeńskie hancha kanji kitańskie sawndip tanguckie mezoamerykańskie azteckie majańskie
Nieodczytane (nieznana struktura)	dysk z Fajstos z doliny Indusu rongorongo manuskrypt Wojnicza
Protopisma	pismo piktograficzne kipu protosynajskie
Alfabety fonetyczne	międzynarodowy alfabet fonetyczny slawistyczny alfabet fonetyczny X-SAMPA kirshenbaum shavian
Pseudoalfabety	Braille’a alfabet fonetyczny ICAO Moona Morse'a semaforowy Międzynarodowy kod sygnałowy stenografia
Zapis liczb	cyfry arabskie cyfry rzymskie cyfry hinduskie cyfry chińskie
Projekty ideograficzne	bliss néosigne SignWriting

Odmiany pisma chińskiego

Powstanie pisma chińskiego Napisy na kościach wróżebnych Napisy na brązach Pismo wielkopieczęciowe Pismo małopieczęciowe Pismo kancelaryjne Pismo trawiaste Pismo bieżące Pismo wzorcowe Nüshu
W innych krajach	Wietnam Korea Japonia Liao (X–XII w.) Jin (XII–XII w.) Xixia (XI–XIV w.)
Współczesne odmiany	Pismo tradycyjne Pismo uproszczone
Zobacz też	Systemy pisma CJK Sinogramy