Lucien Bianchi
W dzisiejszym świecie Lucien Bianchi stał się istotnym tematem zainteresowania szerokiego spektrum społeczeństwa. Niezależnie od tego, czy ze względu na wpływ na gospodarkę, politykę, kulturę czy życie codzienne ludzi, Lucien Bianchi jest problemem, który nie pozostaje niezauważony. W miarę postępu i ewolucji świata Lucien Bianchi staje się coraz bardziej istotny i istnieje potrzeba zrozumienia jego konsekwencji w różnych aspektach życia. W tym artykule dokładnie zbadamy Lucien Bianchi i jego wiele aspektów, analizując jego znaczenie i wpływ w dzisiejszym świecie.
| |
| Imię i nazwisko |
Lucien (Luciano) Bianchi |
|---|---|
| Państwo | |
| Data i miejsce urodzenia | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Sukcesy | |
Lucien Bianchi (ur. 10 listopada 1934 r. w Mediolanie, zm. 30 marca 1969 r. w Le Mans) – belgijski kierowca Formuły 1 i zwycięzca 24 godzinnego wyścigu Le Mans z 1968 roku. Startował zarówno w Mistrzostwach Prototypów Sportowych, wyścigach torowych, rajdach, wyścigach górskich jak i rajdach długodystansowych.
Życiorys
Młodość
Bianchi był synem mechanika Alfy Romeo, który żył w północnych Włoszech. W 1950 roku wraz z rodziną przeniósł się do Belgii, gdzie Jego ojciec podjął pracę u kierowcy amatora Johnny’ego Claesa[1].
Kariera
Karierę zaczynał za kierownicą Jaguara. W 1951/1952 jeździł w teamie Alpine Stars. W 1957 zwyciężył w Tour de France w zespole z Olivierem Gendebienem. Do 1959 zwyciężał czterokrotnie w Tour de France jak również w Paryż 1000. W 1961 roku wygrał w rajdzie Liège-Sofia-Liège w Citroenie. W 1962 zwyciężył w 12 godzinnym wyścigu Sebring za kierownicą Ferrari wspólnie z Jo Bonnierem[1]. W 1963 zwyciężył w Coupe de Spa na samochodzie Alfa Romeo. Rok później wystartował w Daytona 500. W 1965 startował w Tour de Corse, Targa Florio, Lyon Charbonnieres rally, Cavannese rally, Catalognes rally. W 1966 wygrał w Critérium Neige et Glace, The Coupé des Alpes i The Tour de Corse. W 1967 był mistrzem Europy Formuły 2, oraz zaliczył starty w Alfie Romeo w Coupe de Spa, Mugello i 6 h Nürburgring.
W 1968 w Londyn-Sydney Marathon po 15,000 km w poprzek Europy, Azji i Australii, miał 24 godziny przewagi nad Andrew Cowanem w Hillman Hunter, ale 50 km od Sydney zderzył się z innym pojazdem i nie zdołał utrzymać zwycięstwa[2]. W 1968 wygrał 24 godzinny wyścig Le Mans w zespole John Wyer Automotive z Pedro Rodriguezem.
Zmarł w 1969 uderzając w słup telegraficzny podczas treningu na torze Le Mans na prostej Mulsanne w Autodelcie Alfa Romeo T33.
Jego imieniem i nazwiskiem został nazwany czwarty zakręt toru w Zolder[3].
Formuła 1
W 1959 roku zaliczał pojedyncze starty w Formule 1. W zespole Ecurie Nationale Belge jeździł w różnych samochodach np. Cooper T51, a później także Lotus 18 i Emeryson. Po kilku wyścigach w 1961 w zespole UDT Laystall Racing Team wrócił do ENB, w którym prowadził ENB-Maserati.
W 1968 w Cooper zajął trzecie miejsce w wyścigu o Grand Prix Monako. Zaliczył 19 wyścigów w Formule 1.
Wyniki
Formuła 1
| Rok | Zespół | Samochód | Silnik | Liczba GP | Punkty | Miejsce |
|---|---|---|---|---|---|---|
| 1960 | Ecurie Nationale Belge | Cooper T51 | Climax 4 | 3 | 1 | 24 |
| 1961 | UDT Laystall Racing Team | Lotus 18 Lotus 18/21 |
Climax 4 | 3 | 0 | NS |
| 1962 | Ecurie Nationale Belge | Lotus 18/21 Emeryson 61-F1 |
Climax 4 Maserati 4 |
2 | 0 | NS |
| 1963 | Reg Parnell | Lola Mk4 | Climax V8 | 1 | 0 | NS |
| 1965 | Scuderia Centro Sud | BRM P57 | BRM V8 | 1 | 0 | NS |
| 1968 | Cooper Car Company | Cooper T86B | BRM V12 | 7 | 5 | 17 |
- NS – nie sklasyfikowany
24h Le Mans
| Rok | Samochód | Zespół | Partner | Miejsce |
|---|---|---|---|---|
| 1956 | Ferrari 500 TR | Ecurie Nationale Belge | Alain de Changy | Nie startował |
| 1957 | Ferrari 500 TRC | Écurie Francorchamps | Georges Harris | 7 |
| 1958 | Ferrari 250 TR | Écurie Francorchamps | Willy Mairesse | Nie startował |
| 1959 | Ferrari 250 TR58 | Ecurie Nationale Belge | Alain de Changy | Nie startował |
| 1960 | Ferrari 250 GT SWB | Ecurie Nationale Belge | Jean Blaton | Nie startował |
| 1961 | Ferrari 250 GT SWB | Ecurie Nationale Belge | Georges Berger | Nie startował |
| 1962 | Maserati Tipo 151/1 | Maserati France | Maurice Trintignant | Nie startował |
| 1963 | Aston Martin DP215 | David Brown | Phil Hill | Nie startował |
| 1964 | Ferrari 250 GTO | Ecurie Nationale Belge | Jean Blaton | 5. |
| 1965 | Ferrari 250LM | Maranello Concessionaires Ltd. | Michael Salmon | Nie startował |
| 1966 | Ford GT40 Mk.II | Holman & Moody | Mario Andretti | Nie startował |
| 1967 | Ford GT40 Mk.IV | Holman & Moody | Mario Andretti | Nie startował |
| 1968 | Ford GT40 Mk.I | John Wyer Automotive | Pedro Rodriguez | 1. |
Życie prywatne
Brat Mauro ścigał się w Formule 2, Formule 3, w rajdach i wyścigach prototypów. W 1968 w Le Mans został ciężko ranny i zakończył karierę. Prabratanek Jules ścigał się w Formule 1. Razem z bratem byli pierwszymi rzeczywistymi kierowcami, którzy pojawili się w komiksach Michel Vaillant Jeana Gratona.
Literatura
- Lucien Bianchi: Mes Rallyes, Flammarion: 1969
Przypisy
- ↑ a b Lucien Bianchi Profile - Drivers - GP Encyclopedia - F1 History on Grandprix.com , grandprix.com (ang.).
- ↑ Klub Cytrynki – Modele i Porady – Sport. . .
- ↑ Bianchi - znane nazwisko , wyscigi.autoklub.pl (pol.).
Bibliografia
- Lucien Bianchi. f1ultra.pl. .