W dzisiejszym świecie Maksymilian Baruch pozostaje tematem ciągłego zainteresowania i debaty. Z biegiem czasu jego znaczenie wzrosło i wpłynęło na różne sektory społeczeństwa. Od poziomu osobistego do poziomu zawodowego, Maksymilian Baruch okazał się kluczowym punktem, którego nie można zignorować. Jego wpływ rozprzestrzenił się na wszystkie zakątki świata, dotykając ludzi w każdym wieku, kulturach i warunkach. W tym artykule szczegółowo zbadamy różne aspekty Maksymilian Baruch oraz to, jak ukształtował i nadal kształtuje naszą rzeczywistość.
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Zawód, zajęcie | |
| Alma Mater |
Maksymilian Zygmunt Baruch (ur. 19 sierpnia 1861 w Pabianicach[a], zm. 28 lipca 1933 w Nicei[b]) – polski historyk i prawnik żydowskiego pochodzenia.
Był synem kramarza żydowskiego. Ukończył gimnazjum w Piotrkowie Trybunalskim. Początkowo podjął studia medyczne (w latach 1880–1882), ale ostatecznie skierował swoje zainteresowania w kierunku prawa podejmując w tym zakresie studia na Cesarskim Uniwersytecie Warszawskim w latach 1883–1887[1].
Praktykę sądową odbył w Piotrkowie Trybunalskim (1887–1888). Po jej zakończeniu podjął pracę jako adwokat w Łodzi (do 1896) i Warszawie (1896–1921).
Od 1917 był sędzią Sądu Okręgowego w Warszawie, a w latach 1919–1921 przewodniczącym Wydziału Cywilnego tego Sądu. Ponadto pracował jako kustosz Archiwum Akt Dawnych w Warszawie (od 1916)[1]. W 1922 ze względu na stan zdrowia przeniósł się na stałe do Nicei, tam też zmarł[2].
Jego pasją pozazawodową stała się historia państwa i prawa polskiego oraz dzieje miast polskich i z niej jest przede wszystkim znany.
Od 1906 był członkiem Towarzystwa Miłośników Historii w Warszawie. W 1916 został członkiem nadzwyczajnym Towarzystwa Naukowego Warszawskiego. W Nicei działał w Kole Polskim i wchodził w skład jego zarządu.
Zgromadził znaczną część materiałów do publikacji Codex diplomaticus et commemorationum Masoviae Generale (1919), współpracował w wydawaniu Kodeksu Napoleona. Dokonał analizy stosunków gospodarczo-społecznych i prawnych kapituły krakowskiej XVI wieku.
Prowadził badania nad historią warszawskich kamienic oraz pochodzeniem nazwy miasta Łódź.
W kręgu jego zainteresowań naukowych znalazła się również bibliografia – zainicjował prace nad bibliografią Warszawy, opracował bibliografię druków łódzkich końca XIX wieku (1884–1892).
W połowie 1929 r., na zlecenie władz Pabianic, wykonał szczegółową kwerendę dotyczącą tego miasta w archiwum kapituły krakowskiej[3], która został wykorzystana w poprawionym wydaniu jego dziejów Pabianic, wydanych w 1930 roku.
W 1926 jego imię nadano jednej z ulic w rodzinnych Pabianicach (boczna od obecnej ul. Partyzanckiej).