Marcin Kącki

Marcin Kącki

Data i miejsce urodzenia	1976 Stargard
Zawód, zajęcie	dziennikarz, dramaturg
Multimedia w Wikimedia Commons

Marcin Kącki (ur. 1976 w Stargardzie) – polski reporter, redaktor „Gazety Wyborczej” – magazynów Duży Format i Wolnej Soboty^[1], dramaturg^[2][3][4].

Pochodzi ze Stargardu. Marcin Kącki rozpoczął w 1995 studia na Wydziale Nauk Społecznych Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Studiów nie ukończył^[5].

Publikował reportaże o tematyce społecznej i historycznej w „Dużym Formacie”, Magazynie Świątecznym, Wysokich Obcasach, w Wolnej Sobocie^[6]. Opublikował wiele artykułów z zakresu dziennikarstwa śledczego, reportaży społecznych, wywiadów. Tematami najgłośniejszych publikacji było ujawnienie molestowania chórzystów Poznańskiego Chóru Chłopięcego przez Wojciecha Kroloppa (2003) czy zarzuty kobiet dotyczące molestowania seksualnego w Samoobronie w artykule Praca za seks w Samoobronie (2006).

Współpracuje z Wyższą Szkołą Nauk Humanistycznych i Dziennikarstwa w Poznaniu prowadząc warsztaty dziennikarskie.

W latach 2007, 2010, 2011 – siedmiokrotnie nominowany do nagrody Grand Press w kategorii: news, reportaż, dziennikarstwo śledcze. W 2007 otrzymał tytuł Dziennikarza Roku^[7], a także nagrodę Grand Press w kategorii dziennikarstwo śledcze. W tym samym roku otrzymał również dwie nagrody Watergate przyznawane przez Stowarzyszenie Dziennikarzy Polskich oraz nagrodę studentów dziennikarstwa w konkursie MediaTory^[8]. W 2016 nominowany do Nagrody Literackiej „Nike” za książkę Białystok. Biała siła, czarna pamięć^[9].

Ma cztery córki^[5].

5 stycznia 2024 „Gazeta Wyborcza” opublikowała esej Kąckiego pt. Moje dziennikarstwo – alkohol, nieudane terapie, kobiety źle kochane, zaniedbane córki i strach przed świtem, w którym reporter w sposób literacki pisał o karierze swojej i zmarłej dziennikarki Ewy Wanat, której tekst był poświęcony, o problemach z alkoholem i związkach z kobietami. ^[10][5][11]. Następnego dnia Karolina Rogaska, dziennikarka „Newsweek Polska”, opublikowała na Facebooku post, w którym napisała, że jest jedną z kobiet, o których napisał Kącki anonimowo. Rogaska oskarżyła go o usprawiedliwianie swojego zachowania i wspomniała, że Kącki źle się wobec niej zachował ^[10][12]. Tego samego dnia Instytut Reportażu oświadczył, że Rogaska informowała ich o zachowaniu ze strony Kąckiego kilka tygodni wcześniej, wskutek czego Kącki został odsunięty od pracy ze studentkami i studentami w prowadzonej przez Instytut Polskiej Szkole Reportażu^[13].

Kącki zaprzeczył doniesieniom Rogaski: „Moja relacja z Karoliną Rogaską nie dotyczy, jak możecie sądzić z jej przekazu, incydentu, w którym zwyrol napastuje kobietę. To historia dwóch spotkań. Pierwszego, na festiwalu literackim w Miedziance, latem 2017 roku, i ostatniego, również w 2017 roku, w mieszkaniu, w którym wtedy mieszkałem i do którego przyszła Karolina Rogaska, a przebieg tego spotkania był odmienny, niż zostało to opisane. Było to spotkanie towarzyskie i krótko po nim zakończyła się nasza znajomość, i nie dlatego, że miałem wtedy poczucie niegodności czyjegoś zachowania, ale nie chciałem łączyć relacji zawodowej i prywatnej” – napisał Kącki w oświadczeniu.^[14]

Wieczorem 6 stycznia Roman Imielski, zastępca redaktora naczelnego „Wyborczej” napisał, że sprawę traktują „bardzo poważnie” i wyjaśnią ją na łamach gazety^[15]. 7 stycznia Kącki został zawieszony i odsunięty od pracy z autorkami i autorami przez „Gazetę Wyborczą”^[16].

W sierpniu 2024 redakcja „Gazety Wyborczej” i Marcin Kącki wspólnie poinformowali, że kończą współpracę, ale "Wyborcza" nie wzięła pod uwagę ustaleń swojej komisji zakładowej, która badała zarzuty Rogaski, a przyczyną wspólnego rozstania były „kwestie redakcyjne”^[17].

10 sierpnia 2024 roku magazyn "Press" opublikował reportaż, w którym przedstawił inne niż doniesienia Karoliny Rogaski ustalenia ^[18] z festiwalu literackiego w Miedziance w 2017 roku, przytaczając relację świadka: „Karolina Rogaska usiadła na kolanach Kąckiego, a on próbował się z tej sytuacji wyzwolić. Widać było, że jest to dla niego niekomfortowe, bo świadkiem zalotów Karoliny była jedna z córek Marcina. Kilka osób interweniowało. Trzeba było zdjąć Rogaską z jego kolan i przekonać, żeby się uspokoiła”. ^[19]

• Nóż rodowy - realistyczny dramat o konflikcie pokoleń zrealizowany w "Teatrotece", w Wytwórni Filmów Dokumentalnych i Fabularnych w Warszawie (2023)^[20]
• Czy pingwiny mają kolana, to komediodramat o neurozach społecznych, w których lekarstwem ma być psychoterapia, a dylematy społeczeństw sytych kręcą się wokół pigułki szczęścia. Spektakl wystawiany w Teatrze Dramatycznym w Wałbrzychu (2023)^[2].
• W dramacie Jędrek, czyli urządzimy Wam dożynki, w Bałtyckim Teatrze Dramatycznym (2022), inspirowanym historią Andrzeja Leppera, pokazał pułapki demokracji: mechanizmy manipulacji i partyjnych koterii^[21].
• Komedia Koniec świata będzie śmieszny, z 2021 r., wystawiana w Teatrze Powszechnym w Radomiu, to satyra społeczna odnosząca się do mariażu sztucznej inteligencji i ludzkiego egotyzmu w perspektywie końca świata^[4].
• Dramat Krzycz. Byle ciszej^[22], z 2020 r., wystawiany w Teatrze Nowym w Poznaniu, to studium koniunkturalizmu w świecie literackim okresu stalinizmu. Za tę sztukę Kącki został wyróżniony w finale Ogólnopolskiego Konkursu na Wystawienie Polskiej Sztuki Współczesnej^[23]
• W sztuce Wróg się rodzi^[24] z 2019 r. wystawianej przez Teatr im. W. Horzycy w Toruniu, Kącki przedstawił historię i postać fenomenu Tadeusza Rydzyka.

• Lepperiada, Wołowiec: Wydawnictwo Czarne, 2013. To książka będącą dokumentalnym zapisem historii życia i upadku Andrzeja Leppera, przywódcy Samoobrony^[25].
• Maestro. Historia milczenia, Warszawa: Wydawnictwo Agora, 2013. Reporterska historia pedofilskiego skandalu w chórze Polskie Słowiki.
• Białystok. Biała siła, czarna pamięć, Wołowiec: Wydawnictwo Czarne, 2015. Autor przygląda się krwawiącej hostii z Sokółki, czyta tablice pamiątkowe i akta prokuratorskie. Z tego wielogłosu wyłania się złożona historia „miasta bez pamięci”^[26].
• Plaża za szafą. Polska kryminalna, Warszawa: Wydawnictwo Agora, 2017. Zbiór reportaży lat 2008–2015, które Kącki publikował w „Dużym Formacie”.
• Fak maj lajf, Kraków: Znak Literanova, 2017. Powieść o celebrytach, politykach i pracy tabloidów, którą zainspirowała afera związana z Krzysztofem Piesiewiczem^[27].
• Poznań. Miasto grzechu, Wołowiec: Wydawnictwo Czarne, 2017 – czyli historia mieszczaństwa stolicy wielkopolski.
• Oświęcim. Czarna Zima, Kraków: Znak Literanova, 2020.
• Chłopcy. Idą po Polskę, Kraków: Znak Literanova, 2023. Reportaż o środowisku zwolenników Janusza Korwin-Mikkego i Konfederacji^[28].

• Nagroda literacka Nike, nominacja za książkę „Białystok. Biała siła, czarna pamięć” (2015)^[1]
• Nagroda im. Ryszarda Kapuścińskiego, nominacja za książkę „Poznań. Miasto grzechu” (2017)^[1]
• Literacka Nagrody Europy Środkowej Angelus, nominacja za książkę „Oświęcim. Czarna zima” (2020)^[1]
• nagroda główna Virtuti Civili Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich w Poznaniu (2004)
• nagroda główna Virtuti Civili Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich w Poznaniu (2005)
• Dziennikarz Roku w rankingu miesięcznika Press, wspólnie z Tomaszem Lisem, nagroda Watergate Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich, nagroda Grand Press w kategorii dziennikarstwo śledcze, nagroda MediaTory, w kategorii Detonator (2007)
• nagroda Watergate Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich (2010)