W tym artykule zajmiemy się tematem Meagan Duhamel z różnych perspektyw, aby zaoferować jego pełną i wzbogacającą wizję. W całym tekście będziemy badać wiele aspektów prezentowanych przez Meagan Duhamel, analizując jego wpływ w różnych obszarach i jego dzisiejsze znaczenie. Dzięki krytycznemu i refleksyjnemu podejściu zagłębimy się w różne aspekty otaczające Meagan Duhamel, zapewniając czytelnikowi głębokie i szczegółowe zrozumienie tematu. Poprzez badania, analizy i referencje będziemy starali się rzucić światło na Meagan Duhamel i zaoferować świadomą perspektywę, która zachęca do debaty i refleksji.
Meagan Duhamel
Meagan Duhamel i Eric Radford na podium mistrzostw świata 2016
Po zakończeniu kariery sportowej w 2018 roku została trenerką oraz komentatorką łyżwiarstwa figurowego, a następnie zaczęła prowadzić własny biznes niezwiązany ze sportem[1].
Życiorys
Początki kariery
Duhamel i Buntin na mistrzostwach Kanady 2009
Duhamel rozpoczynała karierę łyżwiarską jako solistka, ale w 2004 roku zaczęła równolegle startować w konkurencji par sportowych. Jej pierwszym partnerem był Ryan Arnold z którym występowała w latach 2004–2006, debiutując w seniorskich zawodach Golden Spin of Zagreb i Nebelhorn Trophy, w których kolejno zajęli pierwsze i drugie miejsce[2].
W latach 2007–2010 jej partnerem sportowym był Craig Buntin. W trakcie trzech wspólnych sezonów zajmowali miejsca na podium zawodów z cyklu Grand Prix oraz mistrzostw Kanady. Ich największym sukcesem był brązowy medal mistrzostw czterech kontynentów 2010 w Jeonju. W czasie wspólnych występów Buntin wielokrotnie doznawał kontuzji, które uniemożliwiały im występy na niektórych zawodach. Pierwsze problemy zdrowotne miał już w styczniu 2008 roku, kiedy podczas gali po mistrzostwach Kanady doznał kontuzji ramienia. To wykluczyło Duhamel i Buntina ze startu w mistrzostwach czterech kontynentów. Kontuzja odnowiła się podczas już podczas kolejnego startu, w mistrzostwach świata na których zajęli szóste miejsce. Buntin poddał się operacji, która wykluczyła ich ze startu w Skate America 2008, jednak w listopadzie 2008 podczas programu dowolnego na Trophée Eric Bompard Buntin po raz kolejy doznał kontuzji kiedy to Duhamel najechała łyżwą na jego rękę. Para musiała przerwać występ z powodu dużej ilości krwi na lodowisku, ale dali radę dokończyli program po przerwie i zajęli trzecie miejsce w zawodach. Duhamel i Buntin nie zdołali zakwalifikować się na Zimowe Igrzyska Olimpijskie 2010 w Vancouver[3]. W lipcu 2010 roku Craig Buntin zakończył karierę, przez co Duhamel również zaczęła rozważać odejście ze sportu borykając się z własnymi problemami zdrowotnymi: dyskopatią kręgosłupa, dysfunkcją nerwów w nodze, dwoma załamaniami nerowymi[4].
W sezonie 2010/2011 Duhamel zadebiutowała w parze z Erikiem Radfordem[5]. Podczas mistrzostw Kanady zdobyli srebrny medal i kwalifikację na dwie docelowe imprezy sezonu. Na mistrzostwach czterech kontynentów 2011 wywalczyli srebro, zaś na mistrzostwach świata 2011 zajęli siódme miejsce, po tym jak podczas programu dowolnego Duhamel uderzyła Radforda w nos łokciem na początku tańca podczas obrotu w powietrzu. Duhamel proponowała przerwanie tańca po dostrzeżeniu krwi, ale Radford zadecydował, że nie potrzebuje przerwy[6]. W kolejnym sezonie zaczęli regularnie stawać na podium zawodów z cyklu Grand Prix oraz rozpoczęli dominację w zawodach krajowych, która była nieprzerwana przez kolejne następne siedem lat. W 2013 roku zostali mistrzami czterech kontynentów i brązowymi medalistami mistrzostw świata w kanadyjskim London[7]. Kolejny brązowy medal na mistrzostwach świata wywalczyli rok później[8]. W swoim debiucie olimpijskim, na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 2014 zajęli siódme miejsce w konkurencji par sportowych, zaś w zawodach drużynowych zdobyli srebrny medal z reprezentacją Kanady[9].
Sezon 2017/2018 rozpoczęli od podium na zawodach z cyklu Challenger Series i Grand Prix. Podczas finału Grand Prix w Nagoi zdobyli brązowy medal i byli wymieniani w szerokiej czołówce jako pretendenci do medalu olimpijskiego. Podczas swoich drugich zimowych igrzysk olimpijskich w 2018 w Pjongczangu zaprezentowali się w zawodach drużynowych, gdzie razem z drużyną Kanady zostali mistrzami olimpijskimi[11]. W tańcu krótkim zajęli drugie miejsce za Rosjanami, zaś w programie dowolnym byli najlepsi. Był to ich największy sukces w karierze i drugi medal olimpijski. W konkurencji par sportowych zdobyli 76,82 pkt za program krótki i 153,33 pkt za program dowolny, co pozwoliło im wywalczyć brązowy medal olimpijski, przegrywając jedynie z duetami Sawczenko/Massot i Wenjing/Cong[12]. Duhamel i Radford zdecydowali się nie brać udziału w mistrzostwach świata w 2018, przez co występ na igrzyskach był ich ostatnim w karierze[13]. Obydwoje ogłosili zakończenie kariery od razu po igrzyskach, zaś oficjalne potwierdzenie wystosowano 25 kwietnia[14]. Jej partner, Eric Radford pomimo zapowiedzi zakończenia kariery wrócił do rywalizacji z inną partnerką, Vanessą James, bez informowania o swojej decyzji Duhamel, z którą miał słowną umowę na wspólne występy w rewiach zaraz po jej przerwie na urodzenie dziecka[15].
W listopadzie 2020 wzięła udział w kanadyjskim programie telewizyjnym Battle of the Blades, w którym w tańcach na lodzie konkurują pary złożone z łyżwiarek figurowych i hokeistów. W parze z Wojtkiem Wolskim zwyciężyła w szóstym sezonie programu[16][17].
Życie prywatne
Duhamel ma pochodzenie fińskie ze strony matki. W grudniu 2008 została weganką[18]. W lipcu 2014 roku zaręczyła się ze swoim trenerem Bruno Marcotte. Para pobrała się 5 czerwca 2015 roku na Bermudach[19]. Duhamel studiowała żywienie człowieka ze specjalistycznym certyfikatem w zakresie żywienia sportowego i żywienia wegetariańskiego oraz planowała zajęcie się programem odnowy biologicznej dla łyżwiarzy figurowych[14]. 25 października 2019 roku urodziła córkę Zoey[20], zaś 14 lipca 2022 roku drugą córkę Miyę Charlie[21].
Osiągnięcia
Występ na gali mistrzów IO w 2018Podium mistrzostw świata 2015Podium mistrzostw świata 2016Podium na mistrzostwach czterech kontynentów 2011Podium Trophée Eric Bompard 2008
Ulrich Salchow
Karl Schäfer
Dick Button
David Jenkins
Manfred Schnelldorfer
Ondrej Nepela
John Curry
Wiktor Petrenko
Aleksiej Urmanow
Yuzuru Hanyū
Sonja Henie
Barbara Ann Scott
Sjoukje Dijkstra
Anett Pötzsch
Oksana Bajuł
Kim Yu-na
Anna Szczerbakowa
Anna Hübler / Heinrich Burger
Ludowika Jakobsson / Walter Jakobsson
Andrée Joly / Pierre Brunet
Maxi Herber / Ernst Baier
Micheline Lannoy / Pierre Baugniet
Barbara Wagner / Robert Paul
Ludmiła Biełousowa / Oleg Protopopow
Irina Rodnina / Aleksandr Zajcew
Jamie Salé i David Pelletier
Shen Xue / Zhao Hongbo
