W dzisiejszym świecie Hayes Alan Jenkins stał się tematem o dużym znaczeniu i zainteresowaniu wielu osób z różnych dziedzin. Niezależnie od tego, czy chodzi o sferę naukową, kulturalną, społeczną czy osobistą, Hayes Alan Jenkins wywarł znaczący wpływ na sposób, w jaki podchodzimy do różnych aspektów życia codziennego. Jego wpływ rozciąga się na cały świat, a jego znaczenie stale rośnie. W tym artykule szczegółowo zbadamy rolę Hayes Alan Jenkins w naszym obecnym społeczeństwie, badając jego implikacje i reperkusje w różnych kontekstach.
Hayes Alan Jenkins (ur. 23 marca1933 w Akron) – amerykańskiłyżwiarz figurowy, startujący w konkurencji solistów. Mistrz olimpijski z Cortina d’Ampezzo (1956)[2] i uczestnik igrzysk olimpijskich (1952)[3], czterokrotny mistrz świata (1953–1956), dwukrotny mistrz Ameryki Północnej (1953, 1955) oraz czterokrotny mistrz Stanów Zjednoczonych (1953–1956)[4]. Po zakończeniu kariery amatorskiej w 1956 roku został adwokatem[1].
Biografia
Początki
Hayes Alan Jenkins rozpoczął jazdę na łyżwach ze względu na swoją starszą siostrę, która nie chciała być solistką i potrzebowała partnera do konkurencji par tanecznych i sportowych. Hayes trenował z nią, zaś ich najmłodszy brat David uczył się jazdy samodzielnie[5]. Ich siostra zrezygnowała z łyżwiarstwa figurowego, gdy rozpoczęła naukę w college'u[5].
Bracia Jenkins rozpoczęli regularne treningi łyżwiarstwa, jednak w 1952 roku ich ojciec stracił pracę co oznaczało dla nich koniec przygody z łyżwiarstwem[5]. Z pomocą przyszedł im klub łyżwiarski Broadmoor, który latem tego samego roku zaproponował im przyjazd do Colorado Springs i bezpłatne treningi oraz możliwość darmowej jazdy na ich lokalnym lodowisku[5]. W tym czasie fundacja El Pomar przyznała im stypendia co pozwoliło im na utrzymanie i kontynuowanie kariery[5]. Braci Jenkins wspierała w tym czasie matka, zaś ojciec po problemach z kolejnymi pracami został alkoholikiem[5].
Kariera amatorska
Hayes Alan Jenkins po zdobyciu dwóch brązowych medali mistrzostw świata (1950, 1952) zdominował konkurencję solistów w latach 1953–1956. Zdobył złote medale na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 1956 w Cortina d’Ampezzo oraz na mistrzostwach świata w 1953, 1954, 1955 i 1956 roku. Rywalizował wtedy w konkurencji solistów równocześnie z młodszym bratem Davidem, który na mistrzostwach świata 1955, 1956 oraz igrzyskach w Cortina d’Ampezzo zdobywał brązowe medale. Po zakończeniu kariery amatorskiej w 1956 roku passę zwycięstw podtrzymywał jego brat David, mistrz olimpijski 1960[6].