W dzisiejszym świecie Mistrzostwa Świata w Lotach Narciarskich 1994 stał się tematem o dużym znaczeniu i zainteresowaniu wielu różnych osób. Niezależnie od tego, czy ze względu na wpływ na społeczeństwo, gospodarkę czy kulturę, Mistrzostwa Świata w Lotach Narciarskich 1994 to temat, który nie pozostawia nikogo obojętnym. Od swojego pochodzenia i ewolucji po implikacje w teraźniejszości i przyszłości, Mistrzostwa Świata w Lotach Narciarskich 1994 wywołał debatę w różnych obszarach, generując sprzeczne opinie i prowadząc do refleksji na temat jego znaczenia i wpływu. Dlatego konieczne jest głębsze zagłębienie się w badania i analizę Mistrzostwa Świata w Lotach Narciarskich 1994, aby kompleksowo zrozumieć jego wpływ i zakres w bieżącym kontekście. Biorąc pod uwagę tę rzeczywistość, konieczne jest podejście do tematu Mistrzostwa Świata w Lotach Narciarskich 1994 z różnych perspektyw, aby zaoferować globalną i wzbogacającą wizję, która zaspokoi ciekawość i zainteresowanie wszystkich czytelników.
| |||
Data |
20 marca 1994 | ||
---|---|---|---|
Gospodarz | |||
Dyscyplina | |||
Mężczyźni | |||
konkurs indywidualny na skoczni K-185 |
|||
Klasyfikacja medalowa | |||
Zwycięzca |
13. Mistrzostwa Świata w Lotach Narciarskich – zawody w lotach narciarskich, które odbyły się 20 marca 1994 roku na mamuciej skoczni Velikanka w Planicy.
Według początkowych planów mistrzostwa miały odbyć się między 17 a 20 marca 1994[1], a konkurs główny miał zostać rozegrany 19 i 20 marca[2]. Ostatecznie dwie serie zostały odwołane i do ogólnej klasyfikacji mistrzostw świata wzięto pod uwagę tylko dwie serie konkursowe, które odbyły się 20 marca[3].
Za osiągnięte miejsca w MŚ 1994 zostały przyznane medale. Ponadto zawodnicy otrzymali punkty do klasyfikacji Pucharu Świata[4] i Pucharu Świata w lotach[2].
Po raz czwarty mistrzostwa świata w lotach narciarskich rozegrano w Planicy. Wcześniej miało to miejsce w 1972, 1979 i 1985 roku[1].
Zwycięzcą Mistrzostw Świata w Lotach Narciarskich 1994 został Jaroslav Sakala, który o 21,5 punktu wyprzedził drugiego w klasyfikacji – Espena Bredesena oraz o 26,6 punktu trzeciego – Roberta Cecona. Poniższa tabela przedstawia wyniki zawodów po przeprowadzeniu dwóch serii konkursowych. Trzecia i czwarta seria nie odbyły się[5][3].
Po serii poważnych wypadków na mistrzostwach w 1986 r., FIS mając na uwadze bezpieczeństwo skoczków, wprowadził przepis, w którym ustalono maksymalną długość skoku na 191 m (oficjalny rekord Andreasa Feldera w 1986; nieoficjalny rekord świata w 1985 r. Matti Nykänena[potrzebny przypis]), powyżej tej wartości nie dodawano punktów. Roberto Cecon w drugim skoku uzyskał 199 m (najdalszy skok w zawodach). „Reguła 191" sprawiła, że zamiast drugiego miejsca zajął trzecie. Po dekoracji, na konferencji prasowej, Espen Bredesen i Roberto Cecon wymienili się medalami, w proteście przeciwko temu ograniczeniu. Kilka tygodni po mistrzostwach przepis został zniesiony[6][7][8].