Nadtlenek mocznika

Nadtlenek mocznika to temat, który na przestrzeni lat przyciągnął uwagę milionów ludzi. Jego wpływ na społeczeństwo był znaczący i wywołał ciągłą debatę w różnych obszarach. Od samego początku Nadtlenek mocznika wzbudził zainteresowanie badaczy, naukowców, entuzjastów i ogółu społeczeństwa, którzy starali się zrozumieć jego implikacje i wpływ na różne aspekty codziennego życia. W tym artykule przyjrzymy się różnym perspektywom na Nadtlenek mocznika i przeanalizujemy jego ewolucję w czasie, a także jego znaczenie we współczesnym kontekście.

Nadtlenek mocznika

Nazewnictwo Inne nazwy i oznaczenia farm. łac. urea peroxidata, nazwa handlowa: Pertlenon inne wodoronadtlenek mocznika, hyperol[1]
Ogólne informacje
Wzór sumaryczny	C6H6N2O3
Inne wzory	CO(NH 2) 2·H 2O 2
Masa molowa	94,07 g/mol
Wygląd	biały lub bezbarwny proszek
Identyfikacja
Numer CAS	124-43-6
PubChem	31294
DrugBank	DB11129
SMILES C(=O)(N) N.OO
InChI InChI=1S/CH4N2O.H2O2/c2-1(3)4;1-2/h(H4,2,3,4);1-2H InChIKey AQLJVWUFPCUVLO-UHFFFAOYSA-N
Właściwości Gęstość 0,8 g/cm³ (20 °C)[2]; ciało stałe Rozpuszczalność w wodzie 500 g/l (20 °C)[2] Temperatura rozkładu 75–85 °C[2]
Niebezpieczeństwa Karta charakterystyki: dane zewnętrzne firmy Sigma-Aldrich Globalnie zharmonizowany system klasyfikacji i oznakowania chemikaliów Na podstawie podanego źródła[3] Niebezpieczeństwo Zwroty H H272, H315, H318, H335 Zwroty P P210, P280, P302+P352, P305+P351+P338+P310 Temperatura samozapłonu ponad 360 °C[2] Dawka śmiertelna LD50 2 g/kg (szczur, doustnie)[2]
Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą stanu standardowego (25 °C, 1000 hPa)
Multimedia w Wikimedia Commons

Nadtlenek mocznika – organiczny związek chemiczny, addukt mocznika z nadtlenkiem wodoru.

Zastosowanie

Znajduje zastosowanie w medycynie jako środek dezynfekujący do odkażania ran i płukania jamy ustnej, a także do wybielania zębów i usuwania woskowiny z uszu. Jego działanie jako środek dezynfekujący jest uznawane za nieszkodliwe dla zdrowia, ale o niepotwierdzonej skuteczności^[4].

Otrzymywanie

Mocznik rozpuszcza się w 30% roztworze nadtlenku wodoru (perhydrolu) w stosunku molowym 2:3, w temperaturze ok. 60 °C. Po ochłodzeniu i powolnym odparowaniu mieszaniny powstają białe kryształy produktu^[1].

Przypisy

1. ↑ ^{a b} C.S.C.S. Lu C.S.C.S., E.W.E.W. Hughes E.W.E.W., P.A.P.A. Giguère P.A.P.A., The Crystal Structure of the Urea-Hydrogen Peroxide Addition Compound CO(NH₂)₂·H₂O₂, „Journal of the American Chemical Society”, 63 (6), 1941, s. 1507–1513, DOI: 10.1021/ja01851a007 .
2. ↑ ^{a b c d e} Carbamide peroxide, PubChem , United States National Library of Medicine, CID: 31294  (ang.).
3. ↑ Urea hydrogen peroxide (nr 289132) – karta charakterystyki produktu Sigma-Aldrich (Merck) na obszar Polski. . (przeczytaj, jeśli nie wyświetla się prawidłowa wersja karty charakterystyki)
4. ↑ Carbamide peroxide, DrugBank , University of Alberta, DB11129  (ang.).