Obecnie Nikanor (Ivanović) stał się tematem o dużym znaczeniu we wszystkich obszarach społeczeństwa. Od wpływu na gospodarkę po wpływ na kulturę i środowisko, Nikanor (Ivanović) zyskał znaczące znaczenie w codziennym życiu ludzi. Dlatego istotne jest zagłębienie się w badania i analizę Nikanor (Ivanović), aby w pełni zrozumieć jego implikacje i reperkusje w naszym obecnym społeczeństwie. W tym artykule zagłębimy się w różne aspekty związane z Nikanor (Ivanović), badając jego pochodzenie, ewolucję, wpływ i możliwe rozwiązania, aby stawić czoła wyzwaniom, jakie reprezentuje.
| Metropolita czarnogórski | |
| Kraj działania | |
|---|---|
| Data urodzenia |
1825 |
| Data i miejsce śmierci |
1894 |
| Metropolita czarnogórski | |
| Okres sprawowania |
1858–1860 |
| Wyznanie | |
| Kościół |
Metropolia Czarnogórska |
| Śluby zakonne |
przed 1857 |
| Diakonat |
przed 1857 |
| Prezbiterat |
przed 1857 |
| Chirotonia biskupia |
1858 |
Nikanor, nazwisko świeckie Ivanović (ur. 1825, zm. 1894 w Gorycji[1]) – metropolita Czarnogóry i Przymorza w latach 1858–1860.
Pochodził z Drniša, wykształcenie teologiczne uzyskał najpewniej w Zadarze. Tam też przed r. 1857 został podniesiony do godności archimandryty. Następnie przebywał w monasterze Savina. W 1857 czarnogórski książę Daniel I wybrał go na sekretarza i wiceprzewodniczącego senatu Czarnogóry, a następnie na nowego metropolitę Czarnogóry i Przymorza. Urząd ten wakował od 1851, gdy zmarł ostatni hierarcha łączący godność metropolity ze świecką władzą w Czarnogórze – Piotr II Petrowić-Niegosz. Jego następca postanowił zmienić dotychczasowy ustrój państwa, by Czarnogóra mogła zostać uznana na arenie międzynarodowej za niepodległy kraj (dotąd roszczenia do jej terytorium zgłaszała Turcja, twierdząc, że metropolici-książęta sprawowali jedynie władzę duchowną). Decyzję tę poparła Rosja. Od śmierci Piotra II Petrowicia-Niegosza do chirotonii biskupiej Nikanora (Ivanovicia), jaka miała miejsce w 1858, w Czarnogórze nie było żadnego biskupa prawosławnego.
W 1860 książę Daniel zginął w zamachu i został pochowany w monasterze w Cetyni. Metropolita Nikanor nie pojawił się na jego pogrzebie, co stało się przyczyną usunięcia go z urzędu przez następcę księcia, Mikołaja I. Hierarcha udał się na Krym, a stamtąd do Włoch. Zmarł w 1894 w Gorycji.