W tym artykule zagłębimy się w świat Northern Ireland Trophy 2007, aby zbadać jego wiele aspektów i odkryć jego znaczenie w różnych kontekstach. Na przestrzeni dziejów Northern Ireland Trophy 2007 odgrywał fundamentalną rolę w życiu ludzi, wpływając na sposób, w jaki się komunikujemy, pracujemy i funkcjonujemy w społeczeństwie. Od swoich początków do dzisiejszego znaczenia, Northern Ireland Trophy 2007 był przedmiotem badań i debat, generując niekończące się interpretacje i opinie. W tym artykule proponujemy analizę i refleksję na temat Northern Ireland Trophy 2007, odkrywając jego najważniejsze aspekty i oferując krytyczne i wszechstronne spojrzenie, które pozwala nam zrozumieć jego prawdziwy zakres.
| ||||
![]() | ||||
Miejsce | ||||
---|---|---|---|---|
Zwycięzca | ||||
II miejsce | ||||
Najwyższy break | ||||
Liczba uczestników |
48 | |||
Rozegrane mecze |
48 + 48 kwalifikacyjne |
Turniej Northern Ireland Trophy w roku 2007 był trzecią edycją tych rozgrywek w historii snookera, które odbyły się w Belfaście. Jest to trzeci turniej sezonu 2007/2008. Mecze rozegrane zostały w dniach 4–11 listopada 2007 roku. Miejscem rozgrywania turnieju była hala Waterfront Hall.
W Polsce turniej Northern Ireland Trophy 2007 transmitowała komercyjna stacja telewizyjna Eurosport.
Obrońcą tytułu mistrzowskiego z poprzedniego sezonu był Chińczyk Ding Junhui, który odpadł w 1/8 finału.
Zwycięzcą turnieju został Stephen Maguire, dla którego był to trzeci triumf w imprezie rankingowej w karierze. W finale Maguire pokonał Fergala O’Briena 9:5. Dla O’Briena był to pierwszy występ w finale turnieju rankingowego po ośmiu latach przerwy.
Już w fazie 1/16 finału doszło do kilku niespodzianek. W swoich pierwszych meczach z turniejem pożegnali się zawodnicy z czołowej szesnastki listy rankingowej, John Higgins, Graeme Dott oraz Mark J. Williams. Jeszcze wcześniej, bo w 1/32 finału odpadł zwycięzca poprzedniego turnieju rankingowego, Grand Prix, Marco Fu, który przegrał z Adrianem Gunnellem.
W meczu 1/8 finału z Allisterem Carterem Ronnie O’Sullivan wbił siódmego w swojej karierze breaka maksymalnego – 147 punktów. Jednocześnie O’Sullivan jako pierwszy zawodnik w historii – w meczu do pięciu wygranych frame’ów uzyskał pięć breaków stupunktowych (108, 122, 107, 147 oraz 129)[1].
Zwycięzca turnieju Stephen Maguire otrzymał 30.000 funtów; przegrany w finale – połowę tej sumy. Pod względem finansowym turniej NIT jest najsłabiej opłacalną imprezą w całym sezonie.
Ronnie O’Sullivan za wbicie breaka maksymalnego otrzymał łącznie 22.000 funtów (plus stawka za osiągnięcie ćwierćfinału), wobec czego zajął drugie miejsce na liście płac turnieju.
Zawodnik | Breaki[2] |
---|---|
![]() |
147, 129, 122, 110, 108, 107 |
![]() |
135, 106, 105 |
![]() |
113, 108, 100 |
![]() |
142, 114 |
![]() |
124, 113 |
![]() |
108, 102 |
![]() |
136 |
![]() |
136 |
![]() |
127 |
![]() |
114 |
![]() |
112 |
![]() |
112 |
![]() |
110 |
![]() |
108 |
![]() |
106 |
![]() |
102 |
![]() |
101 |
Kwalifikacje dla zawodników spoza czołowej 16 rankingu snookerowego odbyły się w Prestatyn, w Wielkiej Brytanii.
Do fazy turniejowej zakwalifikowali się następujący zawodnicy:
1/8 finału (Do 5 frame’ów) | Ćwierćfinały (Do 5 frame’ów) | Półfinały (Do 6 frame’ów) | Finał (Do 9 frame’ów) | |||||||||||||||
![]() | Ding Junhui | 3 | ||||||||||||||||
![]() | Stephen Maguire | 5 | ||||||||||||||||
![]() | Stephen Maguire | 5 | ||||||||||||||||
![]() | Neil Robertson | 2 | ||||||||||||||||
![]() | Ian McCulloch | 0 | ||||||||||||||||
![]() | Neil Robertson | 5 | ||||||||||||||||
![]() | Stephen Maguire | 6 | ||||||||||||||||
![]() | Shaun Murphy | 5 | ||||||||||||||||
![]() | Peter Ebdon | 5 | ||||||||||||||||
![]() | Steve Davis | 0 | ||||||||||||||||
![]() | Peter Ebdon | 3 | ||||||||||||||||
![]() | Shaun Murphy | 5 | ||||||||||||||||
![]() | Stephen Hendry | 2 | ||||||||||||||||
![]() | Shaun Murphy | 5 | ||||||||||||||||
![]() | Stephen Maguire | 9 | ||||||||||||||||
![]() | Fergal O’Brien | 5 | ||||||||||||||||
![]() | Mark Allen | 5 | ||||||||||||||||
![]() | Ryan Day | 3 | ||||||||||||||||
![]() | Mark Allen | 5 | ||||||||||||||||
![]() | Gerard Greene | 3 | ||||||||||||||||
![]() | Gerard Greene | 5 | ||||||||||||||||
![]() | Ken Doherty | 1 | ||||||||||||||||
![]() | Mark Allen | 3 | ||||||||||||||||
![]() | Fergal O’Brien | 6 | ||||||||||||||||
![]() | Ronnie O’Sullivan | 5 | ||||||||||||||||
![]() | Allister Carter | 2 | ||||||||||||||||
![]() | Ronnie O’Sullivan | 2 | ||||||||||||||||
![]() | Fergal O’Brien | 5 | ||||||||||||||||
![]() | Barry Hawkins | 3 | ||||||||||||||||
![]() | Fergal O’Brien | 5 | ||||||||||||||||