Oblęgorek
W tym artykule porozmawiamy o Oblęgorek i jego wpływie na współczesne społeczeństwo. Oblęgorek jest dziś tematem niezwykle istotnym i wywołuje ciągłą debatę w różnych sferach. Od momentu pojawienia się Oblęgorek wzbudził zainteresowanie zarówno ekspertów, jak i fanów, generując niezliczone opinie i teorie, które starają się nadać mu znaczenie i zrozumienie. Przez lata Oblęgorek był przedmiotem badań, badań i analiz mających na celu rozszyfrowanie jego prawdziwego znaczenia i konsekwencji, jakie ma dla życia codziennego. W tym artykule przyjrzymy się różnym perspektywom na Oblęgorek i jego rolę we współczesnym świecie, analizując jego wiele aspektów i to, jak ukształtował on rzeczywistość, w której żyjemy.
| wieś | |
 Muzeum H. Sienkiewicza | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Powiat | |
| Gmina | |
| Liczba ludności (2020) |
1140[2] |
| Strefa numeracyjna |
41 |
| Kod pocztowy |
26-067[3] |
| Tablice rejestracyjne |
TKI |
| SIMC |
0273672[4] |
Położenie na mapie gminy Strawczyn  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa świętokrzyskiego  | |
Położenie na mapie powiatu kieleckiego  | |
 50°57′18″N 20°28′38″E/50,955000 20,477222[1]
| |
Oblęgorek – wieś w Polsce, położona w województwie świętokrzyskim, w powiecie kieleckim, w gminie Strawczyn, 18 km na północny zachód od Kielc[5][4].
W XVI w. wieś należała do H. Odrowąża.
W latach 1954–1972 wieś należała i była siedzibą władz gromady Oblęgorek. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa kieleckiego.
Oblęgorek jest punktem początkowym 
czarnego szlaku turystycznego prowadzącego na Baranią Górę. Przez wieś przechodzi 
zielona ścieżka rowerowa do Strawczyna.
Części wsi
| SIMC | Nazwa | Rodzaj |
|---|---|---|
| 0273689 | Góry | część wsi |
| 0273695 | Kamionka | część wsi |
| 0273703 | Korzeniec | część wsi |
| 0273710 | Leśne Łąki | część wsi |
| 0273726 | Łany | część wsi |
| 0273732 | Pętaki | część wsi |
| 0273749 | Podlesie | część wsi |
| 0273755 | Podpępice | część wsi |
| 0273761 | Stara Wieś | część wsi |
Muzeum Henryka Sienkiewicza
_(cropped).jpg)
We wsi znajduje się Muzeum Henryka Sienkiewicza – oddział Muzeum Narodowego w Kielcach.
W 1900 r. społeczeństwo polskie ufundowało ze składek majątek w Oblęgorku dla Henryka Sienkiewicza, z okazji 25-lecia pracy literackiej (akt notarialny wręczono mu 22 grudnia 1900 r.). Dworek zaprojektował Hugon Kuder, a urządzeniem parku zajął się projektant Franciszek Szanior. Od maja 1902 do sierpnia 1914 r. Sienkiewicz mieszkał w Oblęgorku, używając go głównie jako letniej rezydencji. Po śmierci pisarza osiadła tu jego żona Maria i syn Henryk Józef, zamieszkując majątek do 1944 r. W 1958 r. dzieci Henryka Sienkiewicza podarowały państwu dworek, w którym niebawem powstało Muzeum Henryka Sienkiewicza (jego pierwszym kustoszem była żona Henryka Józefa, Zuzanna Sienkiewiczowa). Na parterze muzeum odtworzony jest wygląd i wystrój pomieszczeń z czasów pisarza, a na piętrze wyeksponowana jest poświęcona mu wystawa.
Zespół pałacyku Henryka Sienkiewicza, obejmujący pałacyk oraz park z przełomu XIX/XX w., został wpisany do rejestru zabytków nieruchomych (nr rej.: A.465/1-2 z 17.12.1957, z 24.04.1958, z 28.10.1971 i z 30.05.1972)[6].
Przypisy
- ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 90688
- ↑ Raport o stanie gminy w roku 2020. Stan ludności 31.12.2020 str. 4
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2013, s. 841 .
- ↑ a b c TERYT (Krajowy Rejestr Urzędowego Podziału Terytorialnego Kraju). Główny Urząd Statystyczny. .
- ↑ a b Rozporządzenie Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 13 grudnia 2012 r. w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200)
- ↑ Rejestr zabytków nieruchomych – województwo świętokrzyskie , Narodowy Instytut Dziedzictwa, 31 stycznia 2025, s. 31 .
Linki zewnętrzne
- Oblągórek, Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. VII: Netrebka – Perepiat, Warszawa 1886, s. 330.
- Oblągorek, Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XV, cz. 2: Januszpol – Wola Justowska, Warszawa 1902, s. 397.
