W dzisiejszym świecie Pałac Jakuba Hertza jest tematem o dużym znaczeniu i zainteresowaniu szerokiego grona odbiorców. Niezależnie od tego, czy ze względu na swój wpływ na społeczeństwo, wpływ na kulturę popularną, czy też znaczenie na polu zawodowym, Pałac Jakuba Hertza stał się punktem zbieżności różnych perspektyw i dyskusji. W tym artykule zagłębimy się w ekscytujący świat Pałac Jakuba Hertza, badając jego liczne aspekty, analizując jego znaczenie w różnych kontekstach i oferując panoramiczny widok, który pozwoli czytelnikowi zrozumieć znaczenie i zakres tego tematu. Dzięki szczegółowej i rygorystycznej analizie rozwikłamy złożoność Pałac Jakuba Hertza i zaoferujemy nowe perspektywy, które wzbogacą debatę wokół tego fascynującego tematu.
![]() | |
Współczesny (2010) wygląd budynku | |
Państwo | |
---|---|
Miejscowość | |
Adres |
al. T. Kościuszki 4 |
Styl architektoniczny | |
Architekt | |
Rozpoczęcie budowy |
1891 |
Ukończenie budowy |
1892 |
Ważniejsze przebudowy |
1930 |
Pierwszy właściciel | |
Kolejni właściciele |
Izba Przemysłowo–Handlowa, Uniwersytet Medyczny |
Położenie na mapie Łodzi ![]() | |
Położenie na mapie Polski ![]() | |
Położenie na mapie województwa łódzkiego ![]() | |
![]() |
Pałac Jakuba Hertza – pałac położony przy al. Tadeusza Kościuszki 4 w Łodzi. Budynek został wzniesiony przez Izraela Poznańskiego dla jego córki Anny, oraz jej męża – Jakuba Hertza przy ulicy Spacerowej[2].
Według doniesień ówczesnej prasy pałac został zaprojektowany przez Juliusza Junga[3][4], blisko współpracującego z Izraelem Poznańskim, natomiast zachowana kopia projektu nosi podpis Hilarego Majewskiego[5]. Autorstwo projektu bywa też przypisywane Adolfowi Zeligsonowi. Rezydencja została wzniesiona na działce sąsiadującej z Wielką Synagogą, w której budowę również był zaangażowany Izrael Poznański. Na tej samej działce co pałac, ale od strony ulicy Piotrkowskiej Izrael Poznański wybudował kamienicę[6].
Po II wojnie światowej pałac przekazano łódzkiej Akademii Medycznej. Mieści się w nim rektorat Uniwersytetu Medycznego[2].
Pałac został zaprojektowany w stylu neorenesansowym. Front budynku charakteryzowały dwa boczne ryzality, oraz spacerowa loggia zajmująca środkową część pierwszego piętra. Pałac był przykryty wysokim, mansardowym dachem[7]. W południowym ryzalicie znalazła się brama, prowadząca na dziedziniec. Wnętrza pałacu były bogato zdobione, m.in. polichromiami Antoniego Adama Piotrowskiego[6]. W okresie międzywojennym miała miejsce przebudowa, która adaptowała rezydencję do potrzeb nowego właściciela – Izby Przemysłowo–Handlowej. Zmiany polegały przede wszystkim na przekształceniu elewacji frontowej w konwencji modernizmu z elementami klasycyzmu[4]. Autorem projektu przebudowy był Marian Lalewicz[4][7]. Z kolei zmiany we wnętrzu budynku obejmowały ukształtowanie nowych pomieszczeń i klatki schodowej z wykorzystaniem brunatnego marmuru[8].