W dzisiejszym świecie Park Narodowy Huascarán stał się tematem ogólnego zainteresowania obejmującym szerokie spektrum zastosowań. Od wpływu na społeczeństwo po znaczenie w gospodarce światowej, badanie Park Narodowy Huascarán zyskało niezaprzeczalne znaczenie w różnych dziedzinach wiedzy. W tym artykule zbadamy różne aspekty Park Narodowy Huascarán i jego wpływ na nasze codzienne życie. Od jego początków do dzisiejszej ewolucji, zagłębimy się w szczegółową analizę, która pozwoli nam lepiej zrozumieć znaczenie i zakres Park Narodowy Huascarán we współczesnym świecie.
![]() Jezioro Llanganuco | |
park narodowy | |
Państwo | |
---|---|
Położenie |
region Ancash |
Data utworzenia |
1 lipca 1975 |
Powierzchnia |
3400 km² |
Ochrona |
kategoria IUCN – II (park narodowy) |
Położenie na mapie Peru ![]() | |
![]() | |
Strona internetowa |
Obiekt z listy światowego dziedzictwa UNESCO | |
![]() Puja Raimondiego | |
Państwo | |
---|---|
Typ |
przyrodniczy |
Spełniane kryterium |
VII, VIII |
Numer ref. | |
Region[b] |
Ameryka Łacińska i Karaiby |
Historia wpisania na listę | |
Park Narodowy Huascarán (hiszp. Parque nacional Huascarán) – park narodowy położony w Peru w regionie Ancash (prowincje Huaylas, Yungay, Carhuaz, Huaraz, Recuay, Bolognesi, Pomabamba, Huari, Mariscal, Luzuriaga i Asunción). Został utworzony 1 lipca 1975 roku i zajmuje obszar 3400 km². Od 1977 roku stanowi rezerwat biosfery UNESCO. W1985 roku został wpisany na listę światowego dziedzictwa UNESCO, a w 2008 roku został zakwalifikowany przez BirdLife International jako ostoja ptaków IBA[1][2][3][4][5].
Park znajduje się w Andach na wysokościach powyżej 2500 m n.p.m. Chroni najwyższe tropikalne pasmo górskie na świecie – Kordylierę Białą[6] z najwyższym szczytem Peru Huascarán (6768 m n.p.m.). W jego granicach znajduje się 16 szczytów powyżej 6000 m n.p.m. oraz około 660 lodowców i 300 jezior pochodzenia lodowcowego. Lodowce zasilają dorzecza rzek Santa, Marañón i Pativilca. W parku występuje mozaika mikroklimatów co powoduje dużą różnorodność roślinności[1][2][3][7][8].
W parku odnotowano 779 gatunków flory. Reliktowe lasy tworzą tu rośliny z gatunku Buddleja coriacea i rodzaju Polylepis. Powyżej 4500 m n.p.m. występuje paramo i puna oraz torfowiska (bofedales). W parku rośnie m.in.: zagrożona wyginięciem (EN) puja Raimondiego, gatunek o największym kwiatostanie na świecie[1][2][7].
Na terenie parku występuje ponad 120 gatunków ptaków i 10 gatunków ssaków[1].
Żyjące tu ptaki to zagrożone wyginięciem (EN) czuprynek peruwiański, czywik czarnolicy i świergoszczyk szarosterny, narażone na wyginięcie (VU) kondor wielki, dzierzbotyran białosterny i jemiołusznik, a także m.in.: zbrojówka, kusoń andyjski, rożeniec argentyński, czubokaczka, perkoz białoczuby, łyska wielka, mewa andyjska, koszykarz cynamonowy[1][3][4]. Ssaki występujące w parku to zagrożony wyginięciem (EN) ocelot andyjski, narażone na wyginięcie (VU) andoniedźwiedź okularowy i huemal peruwiański, a także m.in.: ocelot pampasowy, wikunia andyjska, wiskacza peruwiańska, puma płowa, mulak białoogonowy, nibylis andyjski, łasica długoogonowa[1][3][4].