Paul Natorp

Obecnie Paul Natorp stał się tematem bardzo interesującym dla wielu różnych osób. Od ekspertów w danej dziedzinie po osoby poszukujące informacji na dany temat, Paul Natorp stanowi punkt zainteresowania wielu osób. Niezależnie od tego, czy ze względu na swoje znaczenie historyczne, wpływ na obecne społeczeństwo czy znaczenie w dziedzinie nauki, Paul Natorp nadal jest tematem wywołującym wielką debatę i fascynację. W tym artykule zbadamy różne aspekty Paul Natorp i jego znaczenie w dzisiejszym świecie, zapewniając pełny i aktualny pogląd na ten temat.

Paul Natorp
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

24 stycznia 1854
Düsseldorf

Data śmierci

17 sierpnia 1924

Zawód, zajęcie

filozof, pedagog

Multimedia w Wikimedia Commons

Paul Natorp (ur. 24 stycznia 1854 w Düsseldorfie, zm. 17 sierpnia 1924 w Marburgu[1]) – niemiecki filozof i pedagog, przedstawiciel neokantowskiej szkoły marburskiej i jeden z prekursorów pedagogiki społecznej.

Życiorys

Urodził się 24 stycznia 1854 w Düsseldorfie. Studiował filologię klasyczną w Bonn, a następnie kontynuował studia na Uniwersytecie w Strasburgu. Filologii klasycznej jednak nie ukończył, ponieważ odkrył w sobie "sekretne powołanie filozofa". Owo "powołanie" zostało rozbudzone przez przyjaciela Natorpa, który zafascynował go myślą (wpływowych wtedy) niemieckich neokantystów: Hermanna Cohena oraz F.A. Langego. Pierwszym poważnym filozofem z którym Natorp zetknął się bezpośrednio był Ernst Laas (radykalny antykantysta, oraz antyplatonik). Przygotowanie filologiczne Natorpa zaowocowało początkowo wzmożonymi studiami nad Platonem; co przyczyniło się ostatecznie do wzmocnienia autorytetu Niemca wśród zawodowych filozofów. Habilitował się pod kierunkiem Cohena, w Marburgu, w roku 1881.

Podczas swojego długiego pobytu w Marburgu ugruntował swoją pozycję neokantysty. Poznał wielu ilustratorów i pisarzy, znaczących naukowców, ludzi kultury, a także utrzymywał kontakt z wybitnymi intelektualistami niemieckojęzycznymi (którzy często byli jego studentami i przyjaciółmi), np. Karlem Barthem, czy Ernstem Cassirerem.

Z głęboko neokantowską filozofią zetknęli się (pośrednio lub bezpośrednio) także Hans-Georg Gadamer (który nazywał Natorpa "fanatykiem metody"), Nicolai Hartmann, teolog Rudolf Bultmann, czy też Martin Heidegger. Uważa się, że Natorp miał znaczący wpływ na ugruntowanie i rozpowszechnienie kantyzmu na niemieckich uniwersytetach.

Jako pedagog był kontynuatorem myśli Johanna Pestalozziego i Adolfa Diesterwega. Napisał Sozialpädagogik[2] (1899), Pestalozzi. Sein Leben und seine Ideen[3] i in.

Przypisy

  1. ↑ Natorp Paul, Encyklopedia PWN , Wydawnictwo Naukowe PWN .
  2. ↑ Natorp, Paul: Sozialpädagogik. Theorie der Willenserziehung auf der Grundlage der Gemeinschaft. Deutsches Textarchiv . Frommann, Stuttgart. . (niem.).
  3. ↑ Paul Natorp: Pestalozzi. Sein Leben und seine Ideen. Marburg: Projekt Gutenberg-DE, 1908 (2012).

Bibliografia