Obecnie Paul Sorvino stał się tematem o dużym znaczeniu i zainteresowaniu w różnych obszarach. Jego wpływ nie ogranicza się do jednego sektora, ale obejmuje szeroki zakres obszarów, od technologii po zdrowie, kulturę i politykę. Zjawisko Paul Sorvino przykuło uwagę milionów ludzi na całym świecie, wywołując debaty, refleksje i działania wokół jego znaczenia, implikacji i potencjalnych konsekwencji. W tym artykule zbadamy różne perspektywy Paul Sorvino, analizując jego ewolucję, znaczenie w bieżącym kontekście i możliwy wpływ w przyszłości.
![]() Paul Sorvino (2010) | |
Imię i nazwisko |
Paul Anthony Sorvino |
---|---|
Data i miejsce urodzenia |
13 kwietnia 1939 |
Data i miejsce śmierci |
25 lipca 2022 |
Zawód |
aktor, reżyser, producent filmowy, pisarz, konsultant kreatywny, śpiewak operowy, rzeźbiarz |
Współmałżonek |
Lorraine Davis |
Lata aktywności |
1956–2022 |
Paul Anthony Sorvino (ur. 13 kwietnia 1939 w Nowym Jorku, zm. 25 lipca 2022[1] w Jacksonville[2]) – amerykański aktor, reżyser i producent filmowy, pisarz, konsultant kreatywny, śpiewak operowy[3] i rzeźbiarz[4].
Grywał często autorytety zarówno po stronie kryminalnej, jak i stróżów prawa. Odtwórca roli gangstera Paula „Pauliego” Cicero w biograficznym dramacie kryminalnym Martina Scorsese Chłopcy z ferajny (1990). Wystąpił w roli sierżanta NYPD Philipa „Phila” Cerrety w serialu policyjnym NBC Prawo i porządek (1991–1992). Nominowany do nagrody Tony Award dla najlepszego aktora w sztuce Jasona Millera Ten sezon mistrzowski (1972)[5].
Jego córka Mira Sorvino jest laureatką Oscara dla najlepszej aktorki drugoplanowej[6].
Urodził się w nowojorskim Brooklynie[7][8] jako syn Angeli Marii Mattey „Marietty” (z domu Renzi), nauczycielki gry na fortepianie, i Fortunato „Forda” Sorvino, kierownika budowy w fabryce materiałów[3][9]. Jego ojciec urodził się w Vomero, dzielnicy Neapolu[9], a matka pochodziła z Connecticut, była córką Włochów z Casacalenda, w regionie Molise[9]. Miał dwóch braci – Billa i Ronalda[8].
Uczęszczał do Lafayette High School[4] w Brooklynie. Naukę kontynuował w Amerykańskiej Akademii Muzycznej i Dramatycznej na Manhattanie[4] w Nowym Jorku.
W 1956 rozpoczął karierę jako copywriter w agencji reklamowej[10].
Jego wielką pasją była muzyka. Przez 18 lat pobierał lekcje śpiewu[11]. Sorvino nie tylko doskonale grał na fortepianie, ale był też doskonałym śpiewakiem. W wywiadach powtarzał, że jego prawdziwą miłością jest poezja, malarstwo i opera[12].
W 1964 zadebiutował na Broadwayu jako Lou MacNiall w komedii muzycznej Bajour[13]. W 1972 odniósł sukces na broadwayowskiej scenie w roli Phila Romano w sztuce Jasona Millera Ten sezon mistrzowski, za którą zdobył nagrodę Drama Desk i nominację do Tony Award[14]. W 1973 zagrał hrabiego Gloucestera w inscenizacji off-broadwayowskiej Król Lear[15] z Jamesem Earlem Jonesem w roli tytułowej. W 1976 spróbował swoich sił na Broadwayu jako reżyser przedstawienia Zamykacze do taczek[13], w którym zagrał Danny Aiello. W 1980 wyreżyserował sztukę swojego autorstwa Marlon Brando siedział właśnie tutaj[15] z udziałem Jaya Acovone’a.
Po raz pierwszy wystąpił na ekranie w czarnej komedii Carla Reinera Gdzie jest Poppa? (Where’s Poppa?, 1970) u boku George’a Segala. Można go było potem zobaczyć w dramacie Jerry’ego Schatzberga Narkomani (The Panic in Needle Park, 1971) z Alem Pacino, komedii Melvina Franka Miłość w godzinach nadliczbowych (A Touch of Class, 1973) i adaptacji sztuki Jasona Millera Sezon mistrzów (That Championship Season, 1982) z Robertem Mitchumem. W serialu ABC Ulice San Francisco (The Streets of San Francisco, 1976) wystąpił jako sierżant Bert D’Angelo. W komedii fantasy Carla Reinera O mój Boże! (Oh, God!, 1979) zagrał postać ekstrawaganckiego ewangelisty Williego Williamsa. Reżyser Warren Beatty w dramacie wojennym Czerwoni (Reds, 1981) zaangażował go do roli założyciela Amerykańskiej Partii Komunistycznej Louisa C. Frainy. W 1993 został nazwany „Królem Brooklynu” na festiwalu „Welcome Back to Brooklyn”[16]. W dramacie biograficznym Olivera Stone’a Nixon (1995) zagrał Henry’ego Kissingera. W komedii sensacyjnej Warrena Beatty’ego Senator Bulworth (1998) wystąpił w roli Grahama Crocketta, agenta firmy ubezpieczeniowej.
Zagrał też różne role ojca, w tym postać Davida Addisona Seniora, ojca Davida (Bruce Willis) w serialu detektywistycznym ABC Na wariackich papierach (Moonlighting, 1986), lorda Fulgencio Kapuleta, ojca Julii (Claire Danes), antagonisty w ekranizacji Romeo i Julia (1996) w reż. Baza Luhrmanna, Ala Millera, ojca Billa (Mark Addy) w sitcom CBS Byle do przodu (Still Standing, 2004–2006) i Bena „Pop–Pop” Goldberga, ojca Murraya w sitcomie ABC Goldbergowie (The Goldbergs, 2014).
Po raz ostatni wystąpił na ekranie jako Tony Salerno w Zabić Irlandczyka (Kill the Irishman, 2011) z Rayem Stevensonem.
Od 10 roku życia chorował na astmę[8]. Założył Paul Sorvino Asthma Foundation. W 1985 wydał książkę How to Become a Former Asthmatic[17].
23 lipca 1966 ożenił się z Lorraine Davis, z którą miał dwie córki – Mirę Katherine (ur. 28 września 1967) i Amandę (ur. 1971) oraz syna Michaela (ur. 21 listopada 1977)[18]. W 1988 rozwiedli się[18]. Romansował z Karen Black[18]. 20 marca 1991 poślubił Vanessę Arico[18]. W 1996 doszło do rozwodu[18]. 27 grudnia 2014 ożenił się z Denessa Purvis „Dee Dee” Benkie[18].
Zmarł 25 lipca 2022 w szpitalu w Jacksonville na Florydzie z przyczyn naturalnych w wieku 83 lat[19]. Przez ostatnie lata zmagał się z problemami zdrowotnymi[20].