Paweł Socha
W dzisiejszym artykule zagłębimy się w fascynujący świat Paweł Socha. Niezależnie od tego, czy Paweł Socha jest dobrze znaną osobą, aktualnym tematem, ważną datą w historii, czy czymkolwiek innym, zawsze budził ciekawość i wywoływał debatę. Przy tej okazji zanurzymy się w jego życiu, jego wpływie na społeczeństwo, jego znaczeniu w obecnym kontekście i wszystkim, co otacza Paweł Socha. Przygotuj się na odkrycie zaskakujących aspektów, interesujących faktów i różnorodnych opinii na temat Paweł Socha. Bez wątpienia ten artykuł zapewni Ci pełne i wzbogacające spojrzenie na ten ekscytujący temat.
| Biskup tytularny Tunigaby | |||
 Paweł Socha (2024) | |||
| |||
| Kraj działania | |||
|---|---|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
10 stycznia 1935 | ||
| Biskup pomocniczy zielonogórsko-gorzowski | |||
| Okres sprawowania |
1973–2012 (do 1992 gorzowski) | ||
| Wyznanie | |||
| Kościół | |||
| Inkardynacja | |||
| Śluby zakonne |
8 grudnia 1956 | ||
| Prezbiterat |
22 maja 1958 | ||
| Nominacja biskupia |
20 listopada 1973 | ||
| Sakra biskupia |
26 grudnia 1973 | ||
| |||
| Odznaczenia | |||
 
| |||
| Data konsekracji |
26 grudnia 1973 |
|---|---|
| Miejscowość |
Gorzów Wielkopolski |
| Miejsce | |
| Konsekrator | |
| Współkonsekratorzy |
Paweł Socha (ur. 10 stycznia 1935 w Wojsławicach) – polski duchowny rzymskokatolicki, członek Zgromadzenia Księży Misjonarzy, doktor nauk teologicznych, biskup pomocniczy zielonogórsko-gorzowski w latach 1973–2012 (do 1992 gorzowski), od 2012 biskup pomocniczy senior diecezji zielonogórsko-gorzowskiej.
Życiorys
Urodził się 10 stycznia 1935 w Wojsławicach. W 1951 wstąpił do Zgromadzenia Księży Misjonarzy, 8 grudnia 1956 złożył śluby wieczyste. W latach 1952–1958 odbył studia filozoficzno-teologiczne w Instytucie Teologicznym Księży Misjonarzy w Krakowie. Święceń prezbiteratu udzielił mu 22 maja 1958 w kościele seminaryjnym Księży Misjonarzy pw. Nawrócenia św. Pawła w Krakowie tamtejszy administrator apostolski Eugeniusz Baziak, arcybiskup metropolita lwowski. W latach 1959–1962 studiował na Sekcji Teologii Fundamentalnej Wydziału Teologii Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, otrzymując magisterium z teologii[1]. Tamże w 1969 na podstawie dysertacji Istota Tradycji według Konstytucji dogmatycznej «Dei Verbum» w świetle współczesnej teologii uzyskał doktorat nauk teologicznych w dziedzinie teologii fundamentalnej[1][2].
W latach 1958–1959 pracował jako wikariusz w parafii Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Żaganiu[1]. W latach 1962–1973 pełnił funkcję egzaminatora prosynodalnego. Od 1969 do 1972 należał do diecezjalnej rady kapłańskiej[2].
W 1962 został wykładowcą w Wyższym Seminarium Duchownym w Gościkowie-Paradyżu, gdzie prowadził wykłady z teologii fundamentalnej, teologii dogmatycznej i religiologii[1][2]. Ponadto w latach 1970–1973 pełnił w seminarium funkcję prefekta, w latach 1973–1974 był ojcem duchownym, zaś w latach 1975–1978 sprawował urząd rektora[1]. Od 1989 do 1996 prowadził wykłady z teologii dogmatycznej w Instytucie Formacji Duchowej dla Świeckich w Gorzowie Wielkopolskim, a w 1994 objął wykłady z teologii życia wewnętrznego w Wyższym Seminarium Duchownym w Legnicy[2].
20 listopada 1973[3] papież Paweł VI mianował go biskupem pomocniczym diecezji gorzowskiej ze stolicą tytularną Tunigaba[4]. Święcenia biskupie otrzymał 26 grudnia 1973 w katedrze Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Gorzowie Wielkopolskim. Udzielił mu ich kardynał Karol Wojtyła, arcybiskup metropolita krakowski, któremu asystowali Ignacy Jeż, biskup diecezjalny koszalińsko-kołobrzeski, i Wilhelm Pluta, biskup diecezjalny gorzowski[1]. Jako dewizę biskupią przyjął słowa „Facere veritatem in caritate” (Czynić prawdę w miłości)[5]. Od 25 marca 1992, gdy papież Jan Paweł II dokonał reorganizacji diecezji i zmienił jej nazwę, był biskupem pomocniczym diecezji zielonogórsko-gorzowskiej[6]. W 1974 został ustanowiony wikariuszem generalnym diecezji[1]. Dwukrotnie, w 1986 i 1993, zarządzał diecezją jako jej administrator[6]. W kurii diecezjalnej objął stanowiska: przewodniczącego Wydziału Nauki Katolickiej oraz Wydziału ds. Duchowieństwa i Osób Konsekrowanych, wiceprzewodniczącego Wydziału Duszpasterskiego, przewodniczącego Komisji ds. Stałej Formacji Kapłanów, Komisji Liturgicznej oraz Komisji ds. Rodziny[1][4]. Należał do rady kapłańskiej, kolegium konsultorów i rady duszpasterskiej[4]. W latach 1987–1989 kierował pracami diecezjalnej komisji badającej kult i łaski otrzymane za wstawiennictwem Matki Bożej Cierpliwie Słuchającej. W latach 1990–1993 zasiadał w komitecie redakcyjnym „Gorzowskich Wiadomości Diecezjalnych”, a w 1994 został redaktorem naczelnym diecezjalnego pisma „Ecclesiastica”[2]. Oprócz tego przewodniczył Kapitule Odznaczeń „Zasłużony dla Diecezji Zielonogórsko-Gorzowskiej”[4]. 16 stycznia 2012 papież Benedykt XVI przyjął jego rezygnację z obowiązków biskupa pomocniczego zielonogórsko-gorzowskiego[7][8].
W Episkopacie Polski został przewodniczącym Komisji ds. Duchowieństwa (1980–1996). Ponadto należał do Komisji „Iustitia et Pax” (1975–1978), Komisji ds. Seminariów Duchownych (1975–1980 i 1989–1996), Komisji ds. Duszpasterstwa Ogólnego (1978–1996), Komisji ds. Duszpasterstwa Akademickiego (1980–1989), Komisji ds. Ateizmu (1980–1989), a także Komisji ds. Polonii i Polaków za Granicą oraz Komisji Mieszanej: Biskupi – Wyżsi Przełożeni Zakonni[2][4]. W latach 1982–1997 pełnił funkcję dyrektora krajowego Unii Apostolskiej Kleru (w 1985 wszedł w skład jej międzynarodowego zarządu). W 1990 był uczestnikiem VIII Synodu Biskupów w Rzymie[1].
Odznaczenia i wyróżnienia
Prezydent RP Andrzej Duda nadał mu w 2018 Krzyż Kawalerski[9][10], a w 2024 Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski[11].
W 2018 przyznano mu honorowe obywatelstwo gminy Gózd[12]. W 2007 został odznaczony Odznaką Honorową za Zasługi dla Województwa Lubuskiego[13].
Przypisy
- ↑ a b c d e f g h i K.R. Prokop: Biskupi Kościoła katolickiego w III Rzeczpospolitej. Kraków: Towarzystwo Autorów i Wydawców Prac Naukowych „Universitas”, 1998, s. 132–133. ISBN 83-7052-900-3.
- ↑ a b c d e f G. Polak: Kto jest kim w Kościele. Warszawa: Katolicka Agencja Informacyjna, 1999, s. 337–338. ISBN 83-911554-0-4.
- ↑ P. Nitecki: Biskupi Kościoła w Polsce w latach 965–1999. Słownik biograficzny. Warszawa: Instytut Wydawniczy „Pax”, 2000, kol. 408–409. ISBN 83-211-1311-7.
- ↑ a b c d e Nota biograficzna Pawła Sochy na stronie diecezji zielonogórsko-gorzowskiej. kuria.zg.pl. .
- ↑ Paweł Socha na stronie Konferencji Episkopatu Polski. episkopat.pl (arch.). .
- ↑ a b Zarys historii diecezji 1945–1995. kuria.zg.pl (arch.). .
- ↑ Rinuncia dell’Ausiliare di Zielona Góra-Gorzów (Polonia). press.vatican.va, 2011-01-16. . (wł.).
- ↑ Komunikat Nuncjatury: Rezygnacja bp. Pawła Sochy. episkopat.pl (arch.), 2012-01-16. .
- ↑ M.P. z 2018 r. poz. 686 – pkt 4. .
- ↑ Odznaczeni podczas uroczystości w Zielonej Górze. prezydent.pl, 2018-05-27. .
- ↑ M.P. z 2024 r. poz. 611 – pkt 4. .
- ↑ I. Gajewska-Kopczyńska: Gmina Gózd ma pierwszego honorowego obywatela. Został nim ksiądz biskup Paweł Socha. echodnia.eu, 2018-07-18. .
- ↑ Wykaz Osób, Instytucji i Organizacji, którym przyznano „Odznakę Honorową za Zasługi dla Województwa Lubuskiego”. 2007 rok. lubuskie.pl. .
Linki zewnętrzne
- Nota biograficzna Pawła Sochy na stronie diecezji zielonogórsko-gorzowskiej. .
- Paweł Socha na stronie Konferencji Episkopatu Polski .
- Paweł Socha , catholic-hierarchy.org (ang.).