Piero Del Papa
W dzisiejszym świecie Piero Del Papa to temat, który przykuł uwagę milionów ludzi na całym świecie. Niezależnie od tego, czy ze względu na swój wpływ na społeczeństwo, znaczenie historyczne czy wpływ na codzienne życie ludzi, Piero Del Papa stał się powracającym tematem w rozmowach, debatach i dyskusjach we wszystkich obszarach. Dzięki stałej obecności w mediach i sieciach społecznościowych Piero Del Papa zdołał przekroczyć granice i kultury, wzbudzając zainteresowanie i niepokój u ludzi w każdym wieku i w każdym stanie. W tym artykule dokładnie zbadamy wpływ i znaczenie Piero Del Papa, analizując jego implikacje i znaczenie we współczesnym społeczeństwie.
| |
| Data i miejsce urodzenia |
15 sierpnia 1938 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
27 października 2018 |
| Obywatelstwo | |
| Kategoria wagowa |
półciężka |
| Bilans walk zawodowych | |
| Liczba walk |
62 |
| Zwycięstwa |
45 |
| Przez nokauty |
17 |
| Porażki |
11 |
| Remisy |
4 |
| Nieodbyte |
2 |
Pierluigi Del Papa (ur. 15 sierpnia 1938 w Pizie, zm. 27 października 2018 tamże[1][2]) – włoski bokser, zawodowy mistrz Europy, także aktor.
Kariera w boksie amatorskim
Był mistrzem Włoch w wadze półciężkiej (do 81 kg) w 1960 wicemistrzem w wadze średniej (do 75 kg) w 1957 i w wadze półciężkiej w 1959 oraz brązowym medalistą w wadze półciężkiej w 1958[1].
Kariera w boksie zawodowym
Rozpoczął zawodowe uprawianie boksu w grudniu 1960. Startował w wadze półciężkiej. W 1960 wygrał 2 walki, w 1961 6 walk, a w 1962 wygrał 8 walk i 2 zremisował. W ostatnim pojedynku w tym roku zdobył wakujący tytuł mistrza Włoch w kategorii półciężkiej wygrywając z przyszłym zawodowym mistrzem Europy w wadze ciężkiej Piero Tomasonim, dla którego była to pierwsza porażka na zawodowym ringu. Kilkakrotnie skutecznie bronił tego tytułu do grudnia 1964, kiedy to poniósł pierwszą porażkę w karierze zawodowej ulegając Benito Michelonowi. W 1965 wygrał m.in. z Eddie Cottonem.
11 marca 1966 w Rzymie zdobył tytuł mistrzem Europy (EBU) w kategorii półciężkiej odbierając go Giulio Rinaldiemu. W tym samym roku przegrał towarzyską walkę z Bobo Olsonem. Kilkakrotnie z powodzeniem bronił tytułu mistrza Europy, m.in. w walce w Chicem Calderwoodem uznanej za nieodbytą z powodu ulewnego deszczu, a także z Wilhelmem von Homburgiem, który został w 11. rundzie zdyskwalifikowany za uderzanie przeciwnika głową, kiedy prowadził na punkty. Del Papa wygrał także towarzyską walkę z Jürgenem Blinem. 2 grudnia 1967 we Frankfurcie stracił pas mistrza Europy przegrywając przez nokaut z Lotharem Stengelem. W styczniu 1969 próbował odzyskać ten tytuł, ale przegrał z Tomem Bogsem, który w międzyczasie pokonał Stengela.
Del Papa ponownie został mistrzem Europy w wadze półciężkiej, kiedy 6 lutego 1970 w Mediolanie pokonał kolejnego (po Bogsie) mistrza Ivana Prebega. Przegrał towarzyską walkę z Gregorio Peraltą w czerwcu tego roku, a także dwukrotnie obronił tytuł mistrzowski, wygrywając m.in. z Rüdigerem Schmidtke. Kolejna obrona nie była udana, gdyż 22 stycznia Conny Velensek pokonał go na punkty.
5 czerwca 1971 w Caracas zmierzył się z Vicente Rondónem w pojedynku o tytuł mistrza świata federacji WBA w kategorii półciężkiej, lecz przegrał przez nokaut w 1. rundzie. W 1972 wygrał 2 walki i 3 przegrał (w tym z Rudim Lubbersem i Rüdigerem Schmidtke). Ostatnią (przegraną) walkę w karierze stoczył w październiku tego roku z Arno Prickiem[1][3].
Kariera aktorska
Del Papa kilkakrotnie wystąpił w filmie, grając pomniejsze role[4]. Występował w komediach z Budem Spencerem: Lo chiamavano Bulldozer z 1978 i Bombowiec z 1982[2].
Przypisy
- ↑ a b c Piero DEL PAPA , Sport & Note (ang.).
- ↑ a b Pugilato, morto l'ex campione Del Papa , Il Tirreno, 27 października 2018 (wł.).
- ↑ Piero Del Papa , boxrec.com (ang.).
- ↑ Piero Del Papa w bazie IMDb (ang.)