Max Schmeling
W tym artykule zbadamy wpływ Max Schmeling na różne aspekty dzisiejszego społeczeństwa. Od wpływu na technologię po wpływ na kulturę popularną, Max Schmeling przykuł uwagę milionów ludzi na całym świecie. Poprzez dogłębną analizę sprawdzimy, jak Max Schmeling ukształtował nasze życie i spowodował istotne zmiany w naszym postrzeganiu świata. Od momentu pojawienia się Max Schmeling wywołał żarliwe debaty i był przedmiotem niezliczonych badań, co skłoniło nas do refleksji nad jego znaczeniem we współczesnym kontekście.
| |
| Pseudonim |
Black Uhlan of the Rhine |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Obywatelstwo | |
| Styl walki |
leworęczny |
| Kategoria wagowa |
ciężka |
| Bilans walk zawodowych | |
| Liczba walk |
70[1] |
| Zwycięstwa |
56 |
| Przez nokauty |
40 |
| Porażki |
10 |
| Remisy |
4 |
Max Adolph Otto Siegfried Schmeling (ur. 28 września 1905 w Klein Luckow, zm. 2 lutego 2005 w Wenzendorfie) – najwybitniejszy niemiecki bokser zawodowy[2][3].
Życiorys
Pochodził z Pomorza, z okolic Pasewalku. Boksowanie rozpoczął w 1922 w barwach Kraftsportverein Benrath. W 1924 przeszedł na zawodowstwo. Następne lata to pasmo sukcesów: 1926 – mistrzostwo Niemiec w wadze półciężkiej, 1927 – mistrzostwo Europy w wadze półciężkiej, 1928 – mistrzostwo Europy w wadze ciężkiej, 1930 – mistrzostwo świata wszechwag (pokonał w Nowym Jorku Jacka Sharkeya). Został w ten sposób pierwszym supermistrzem boksu z Europy. W 1932 obronił tytuł w walce z Youngiem Striblingiem, by potem go stracić w rewanżowej walce z Sharkeyem[2][3].
Największy rozgłos przyniosły mu jednak pojedynki z ówczesnym królem ringu, za którego uważano Amerykanina Joe Louisa. W pierwszym spotkaniu w 1936 Max Schmeling zwyciężył w 12. rundzie przez nokaut. Nie była to oficjalna walka o mistrzostwo świata, lecz prestiżowa konfrontacja czempionów czarnej i białej rasy, co szczególnie podkreślały środki propagandy w ówczesnych Niemczech, głoszącej, że Max Schmeling to duma rasy. Rasy aryjskiej, co w Nowym Jorku spotkało się z odpowiedzią Joe to duma swojej rasy. Ludzkiej rasy[4]. Walkę oglądało na Yankee Stadium ponad 40 tys. osób. Hitlerowskie władze przyznały bokserowi znaczną nagrodę, którą zainwestował w restaurację w Szczecinie[3][5].
W 1938 doszło do rewanżu z Louisem, już w oficjalnej walce o mistrzostwo świata. Schmeling został znokautowany po zaledwie 124 sekundach walki[2][3].
Po 1933 zakupił domek letniskowy nad jeziorem Bobięcińskim Wielkim[6], natomiast w latach 1937-1945 mieszkał w podmiasteckiej wsi Ponikła, gdzie od 2006 znajduje się obelisk poświęcony jego pamięci[7].
W czasie wojny był jednym z nielicznych niemieckich sportowców światowej sławy wcielonych do Luftwaffe za odmowę wstąpienia do NSDAP w 1935. Walczył jako spadochroniarz na Krecie (Operacja Merkury), doznając według niektórych źródeł poważnego urazu kręgosłupa i kolana podczas lądowania. Sam Schmeling jednak temu zaprzeczał, podając, że po prostu zachorował na żołądek, a rannego bohatera robiła z niego propaganda Goebbelsa[5]. Przed zakończeniem walk o Kretę w doniesieniach medialnych pojawiła się nieprawdziwa wiadomość o jego śmierci. Później przebywał również w okupowanej Polsce i był gościem generalnego gubernatora Hansa Franka[8].
W 1948 stoczył ostatnią walkę w karierze przegrywając w Hamburgu na punkty z Richardem Vogtem. Na zawodowym ringu stoczył łącznie 70 walk – 56 wygranych (36 k.o.), 10 przegranych i 4 nierozstrzygnięte[2].
Żoną Maksa Schmelinga była czeska aktorka Anny Ondra (1902-1987). Adolf Hitler, który chciał wykorzystywać Schmelinga jako wzorcowy przykład aryjskiego niemieckiego sportowca, próbował namówić go na rozwód, jak również na zwolnienie menadżera, który był amerykańskim Żydem, ale Schmeling odmawiał[2][3][5][9].
W 1938, podczas Nocy kryształowej, ryzykując własnym życiem, uratował dwóch nastoletnich braci pochodzenia żydowskiego ukrywając ich w swoim pokoju hotelowym w Berlinie. Następnie pomógł im się wydostać z terenu Niemiec. Trzymał ten fakt w tajemnicy przez 50 lat, a ujawnił zdarzenie jeden z uratowanych[9][10][11].
Po zakończeniu kariery Schmelingowi dobrze się powodziło, był przedstawicielem firmy Coca-Cola na Hamburg[2]. Wspierał finansowo żyjącego w biedzie swojego dawnego przeciwnika Joe Louisa, z którym się zaprzyjaźnił. W 1981 pokrył częściowo koszty jego pogrzebu[3][5].
W 1992 został wprowadzony do Międzynarodowej Galerii Sław Boksu.
Przeżył ponad 99 lat i jest najdłużej żyjącym bokserskim mistrzem świata wszechwag w historii.
Max Schmeling we współczesnej kulturze popularnej
W 2002 odbyła się premiera fabularnego filmu telewizyjnego produkcji amerykańskiej w reż. S.Jamesa, Joe and Max, opowiadającego o życiu Maksa Schmelinga i Joe Louisa. W postać Schmelinga wcielił się Til Schweiger[12].
Jego imieniem nazwano również Halę Sportową w Berlinie.
Polska grupa punkrockowa – The Analogs nagrała o nim piosenkę, którą zatytułowała „Max Schmeling” (na płycie Hlaskover Rock z 2000).
Przypisy
- ↑ Max Schmeling – Boxer.
- ↑ a b c d e f Robert S. Wistrich - Kto był kim w III Rzeszy. Wydawnictwo Znak, Kraków, 1997, s. 193-194, język polski, ISBN 83-7006-744-1
- ↑ a b c d e f Max Schmeling – eine deutsche Legende. www.welt.de. . (niem.).
- ↑ Korczyński 2015 ↓, s. 126.
- ↑ a b c d Autor: Ziemowit Ochapski, Max Schmeling - Czarny Ułan znad Renu , Legendy sportu, 15 września 2018 (pol.).
- ↑ Sławny pięściarz i piękna aktorka. Nieznana historia przedwojennych niemieckich celebrytów. .
- ↑ Tu ćwiczył Schmeling. .
- ↑ C.Malaparte, Kaputt, przeł.B.Sieroszewska, Warszawa 1983, s. 165.
- ↑ a b Piotr Celej, Max Schmeling: bokserski pupil Hitlera, który ratował Żydów i inspirował poetów , sporteuro.pl, 14 listopada 2019 (pol.).
- ↑ Max Schmeling – Auschwitz.dk. .
- ↑ Nic o mnie nie wiecie, Onet.pl. .
- ↑ Joe i Max (2002) TV. Filmweb sp. z o.o. . (pol.).
Bibliografia
- Piotr Korczyński: Wojownicy, żołnierze i śmierć nie zawsze pełna chwały. Kraków: Cztery Strony, 2015. ISBN 978-83-65137-02-9.
Linki zewnętrzne
- Hall of Fame – Max Schmeling. hall-of-fame-sport.de. . (niem.)