Piotr Kulawy
W tym artykule szczegółowo zbadamy temat Piotr Kulawy, zajmując się jego różnymi aspektami, znaczeniem w dzisiejszym społeczeństwie i znaczeniem we współczesnym świecie. Idąc tym tropem, przeanalizujemy wpływ, jaki Piotr Kulawy wywarł na różne obszary, od kultury i polityki po technologię i gospodarkę. Zanurzymy się w jego historii, implikacjach i ewolucji w czasie, aby lepiej zrozumieć jego znaczenie i wpływ na nasze codzienne życie. Ponadto przyjrzymy się perspektywom Piotr Kulawy na przyszłość i możliwemu rozwojowi w nadchodzących latach, a także kontrowersjom i debatom, jakie obecnie generuje.
 Piotr Kulawy ze swoim synem | |
| hospodar Mołdawii | |
| Okres | |
|---|---|
| Poprzednik | |
| Następca | |
| hospodar Mołdawii | |
| Okres | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| hospodar Mołdawii | |
| Okres | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Dane biograficzne | |
| Dynastia | |
| Miejsce spoczynku | |
| Ojciec | |
Piotr V Kulawy (rum. Petru al V-lea Șchiopul) – hospodar mołdawski, w latach 1574–1577, 1578–1579 i 1582–1591, z dynastii Basarabów.
Był synem hospodara wołoskiego Mirczy V Pastucha. Osadzony został na tronie hospodarskim Mołdawii przez Imperium osmańskie po pokonaniu przez Turków Jana III Srogiego. Uległy bojarom i poddający się wpływom polskim i katolickim (m.in. odnowił szkołę łacińską w Cotnari), musiał stawić czoło wystąpieniom chłopskim, inspirowanym przez domniemanych dziedziców Jana Srogiego oraz Kozaków. W 1577 musiał nawet ustąpić z Jassów, uległszy Janowi IV Podkowie. Dwukrotnie powracał na tron, ostatecznie został obalony w 1591 wskutek rozruchów ludowych. Zbiegł do Polski, a następnie do Austrii.
Na dworze Piotra Kulawego powstały dwie kroniki, jedna w języku słowiańskim (mnicha Azarie) i jedna w języku greckim. W powstałej w połowie XVII w. kronice bojara Grzegorza Ureche Piotr Kulawy został zaprezentowany jako ideał władcy (z uwagi na swoją uległość wobec bojarów).
Jest pochowany w cerkwi ufundowanego przez siebie monastyru Galata pod Jassami[1].
Przypisy
- ↑ Łukasz Galusek, Michał Jurecki, Alexandru Dumitru: Rumunia: Mozaika w żywych kolorach. Kraków: Wydawnictwo Bezdroża, 2004, s. 244. ISBN 83-89676-03-6.
Bibliografia
- J. Demel, Historia Rumunii, Wrocław 1970.
