Piotr Nurowski

Piotr Nurowski

Piotr Nurowski (2007)
Pełne imię i nazwisko	Piotr Jan Nurowski
Data i miejsce urodzenia	20 czerwca 1945 Sandomierz
Data i miejsce śmierci	10 kwietnia 2010 Smoleńsk
Prezes Polskiego Komitetu Olimpijskiego
Okres	od lutego 2005 do 10 kwietnia 2010
Poprzednik	Stanisław Stefan Paszczyk
Następca	Andrzej Kraśnicki
Prezes Polskiego Związku Lekkiej Atletyki
Okres	od 1973 do 1976
Poprzednik	Adam Zborowski
Następca	Stefan Milewski (p.o.)
Prezes Polskiego Związku Lekkiej Atletyki
Okres	od 1978 do 1980
Poprzednik	Stefan Milewski
Następca	Czesław Ząbecki
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach

Piotr Jan Nurowski (ur. 20 czerwca 1945 w Sandomierzu^[1][2], zm. 10 kwietnia 2010 w Smoleńsku) – polski działacz sportowy i społeczny, przedsiębiorca, od 2005 do 2010 prezes PKOl.

Syn Czesława i Janiny Nurowskich. W 1967 ukończył studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Warszawskiego. Przez krótki czas był sprawozdawcą sportowym w Polskim Radiu. W czasie studiów rozpoczął działalność w Związku Młodzieży Socjalistycznej, na początku jako szef koła ZMS na Wydziale Prawa UW, szef organizacji dzielnicowej na warszawskim Żoliborzu, przewodniczący zarządu stołecznego, a następnie kierownik wydziału propagandy i prasy Zarządu Głównego^[3].

W 1972 został wiceprezesem Polskiego Związku Lekkiej Atletyki ds. młodzieżowo-wychowawczych. Rok później jako najmłodszy na świecie szef narodowego związku sportowego został wybrany prezesem PZLA. Tę funkcję pełnił do 1976 oraz w latach 1978–1980.

W latach 60. wstąpił do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej^[3]. Od 1972 do 1975 był członkiem Komitetu Warszawskiego PZPR^[3]. W drugiej połowie lat 70. pełnił funkcję inspektora, zastępcy kierownika i kierownika wydziału propagandy i kultury Komitetu Wojewódzkiego PZPR^[3], nadzorował m.in. stołeczną prasę i telewizję. W latach 1973–1976 sprawował mandat radnego Rady Narodowej miasta stołecznego Warszawy^[4].

Od 1981 pracownik Ministerstwa Spraw Zagranicznych: I sekretarz ambasady w Moskwie (1981–1984), pracownik Departamentu Azji, Afryki i Australii w MSZ (1984–1986), radca ambasady w Rabacie (Maroko, 1986–1991). Od 1981 do 1984 studiował w Akademii Dyplomatycznej MSZ ZSRR w Moskwie^[3].

Po 1991 związał się z Zygmuntem Solorzem i zajął się działalnością biznesową w jego spółkach. W latach 1991–1992 dyrektor biura handlowego spółki Solpol. W 1992 zaangażował się w tworzenie stacji telewizyjnej Polsat, członek Zarządu Polskiej Telewizji Satelitarnej Polsat S. A. (1992–1998), członek Rady Nadzorczej Telewizji Polsat S. A. (od 1998). Pełnił również funkcję prezesa Zarządu Elektrimu.

W lutym 2005 wybrany na stanowisko prezesa Polskiego Komitetu Olimpijskiego. Funkcję tę pełnił społecznie – nie pobierał za nią wynagrodzenia^[5].

Grób Piotra Nurowskiego

Zginął 10 kwietnia 2010 w katastrofie polskiego samolotu Tu-154M w Smoleńsku w drodze na obchody 70. rocznicy zbrodni katyńskiej^[6]. 19 kwietnia 2010 został pośmiertnie odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski^[7]. Został pochowany w Alei Zasłużonych na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera G-tuje-10)^[8][9].

8 października 2010 na skwerze im. Olimpijczyków i Sław Sportu Ziemi Raciborskiej w Raciborzu odsłonięto tablicę pamiątkową upamiętniającą ofiary katastrofy w Smoleńsku, w tym szczególnie Piotra Nurowskiego^[10].

W listopadzie 2010 został pośmiertnie odznaczony Orderem Zasługi Europejskiego Komitetu Olimpijskiego^[11], w sierpniu 2011 natomiast ta sama organizacja ustanowiła ku jego pamięci nagrodę dla Najlepszego Młodego Zawodnika Europy (Best European Young Athlete)^[12][13].

Od 2015 roku w podwarszawskim Konstancinie, którego był mieszkańcem odbywa się 10 kilometrowy Bieg Pamięci, w którym udział biorą wybitni polscy olimpijczycy^[14]

Był bratem Marcina Nurowskiego.

W latach 1986–1990, przebywając na placówce w Maroku, wykonywał zadania związane z obronnością kraju jako współpracownik Zarządu II Sztabu Generalnego o pseudonimie operacyjnym „TUR”; współpraca zakończyła się w listopadzie 1990^[15].

W styczniu 2007 w programie 30 minut postawiono mu zarzut współpracy z Wojskowymi Służbami Informacyjnymi jako kadrowy oficer pod przykryciem (OPP) ps. „TUR”^[16][17]. Redakcja programu Misja Specjalna ujawniła szczegóły jego współpracy z WSI: w 1997 „Tur” przekazywał informacje o pobycie Włodzimierza Cimoszewicza w Izraelu i „był zaangażowany” w sprawę lustracyjną Józefa Oleksego. Według akt WSI, Nurowski miał sugerować, że pomagał Oleksemu w „minimalizowaniu skutków” jego procesu lustracyjnego; miał też zadbać, by Polsat „naświetlał właściwie” ten proces. Józef Oleksy i jego adwokat – mec. Wojciech Tomczyk zaprzeczyli temu w materiale Misji specjalnej.

Sąd Okręgowy w Warszawie w 2009 orzekł w nieprawomocnym wyroku, że Ministerstwo Obrony Narodowej ma przeprosić Piotra Nurowskiego, za nieprawdziwe twierdzenia zawarte w ujawnionym w lutym 2007 raporcie z weryfikacji WSI, jakoby w latach 90. był on ich tajnym współpracownikiem^[18]. Wyrok uprawomocnił się 3 marca 2010, a 22 października 2012 minister obrony narodowej wydał odpowiednie ogłoszenie^[19].

• Nota biograficzna na stronie sportowefakty.pl