W dzisiejszym artykule porozmawiamy o Piotr Tarnawiecki. Temat ten jest niezwykle ważny w dzisiejszym społeczeństwie, ponieważ ma znaczący wpływ na różne aspekty naszego codziennego życia. Przez lata Piotr Tarnawiecki był przedmiotem debat, badań i dyskusji, wykazując jego znaczenie w różnych obszarach. Dlatego ważne jest, aby dokładnie zrozumieć, czym jest Piotr Tarnawiecki i jak wpływa na nasze codzienne życie. W tym artykule proponujemy szczegółową analizę różnych aspektów Piotr Tarnawiecki, jego historii, wpływu na społeczeństwo oraz możliwych rozwiązań lub propozycji rozwiązania tego problemu.
![]() Piotr Tarnawiecki (1910) | |
Data i miejsce urodzenia | |
---|---|
Data i miejsce śmierci | |
Miejsce spoczynku | |
Zawód, zajęcie |
architekt, rzeźbiarz |
Piotr Tarnawiecki (ur. 30 października 1880 w Rogini, zm. 9 sierpnia 1961 we Lwowie) – polski architekt i rzeźbiarz.
Urodził się w rodzinie Rudolfa Topór-Tarnawieckiego i jego żony Marii z Sas-Bilińskich. Po ukończeniu gimnazjum w Czerniowcach rozpoczął studia na Wydziale Budownictwa i Architektury w Szkole Inżynieryjno-Budowlanej. Przez pewien okres pracował w pracowni architektonicznej Franciszka Rawicz-Kosińskiego, a następnie studiował prawo i matematykę na tamtejszym uniwersytecie. Po ukończeniu nauki wyjechał do Wiednia, gdzie studiował na Uniwersytecie Technicznym. Od 1903 przez dwa lata przebywał w Warszawie i pracował w biurze architektonicznym Bronisława Colonna-Czosnowskiego, uczestniczył w pracach projektowych Banku Handlowego i Hotelu Savoy. W 1905 przeniósł się do Lwowa, gdzie rozpoczął pracę w pracowniach Alfreda Zachariewicza i Józefa Sosnowskiego, a pomiędzy 1908 a 1909 u Edmunda Żychowicza. 15 kwietnia 1909 wyzwolił się i otrzymał uprawnienia architekta, co umożliwiło mu założenie własnej pracowni projektowej. Pierwsze projekty nosiły cechy secesji i innych stylów historycznych, z czasem skłaniając się ku modernizmowi. Po wybuchu I wojny światowej został zmobilizowany do armii austriackiej, przebywał na Węgrzech, a następnie był zaangażowany w budowę umocnień we Włoszech. Po zakończeniu działań wojennych powrócił do Lwowa i wznowił działalność swojej pracowni, wiele jego ówczesnych projektów nosi cechy art déco, a kolejne funkcjonalizmu. Po wkroczeniu Armii Czerwonej został członkiem Lwowskiego Związku Architektów ZSRR, po 1945 pozostał we Lwowie. Pracował w Instytucie Projektów Elektryfikacji Rolnictwa do przejścia na emeryturę w 1955. Zmarł w 1961, spoczywa na Cmentarzu Łyczakowskim.