RQ-14 Dragon Eye

W tym artykule szczegółowo zbadamy i przeanalizujemy temat RQ-14 Dragon Eye. Od swoich początków po dzisiejsze znaczenie, poprzez wpływ na różne aspekty społeczeństwa, RQ-14 Dragon Eye stał się tematem zainteresowania i debaty na całym świecie. W kolejnych wierszach przeanalizujemy jego ewolucję w czasie, implikacje w różnych kontekstach i możliwe perspektywy na przyszłość. Z pewnością RQ-14 Dragon Eye jest tematem godnym naszej uwagi i refleksji, dlatego jesteśmy podekscytowani możliwością zagłębienia się w jego badanie w tym artykule.

RQ-14 Dragon Eye
Ilustracja
Dane podstawowe
Państwo

 Stany Zjednoczone

Producent

AeroVironment

Typ

UAV

Załoga

0

Historia
Data oblotu

2001

Dane techniczne
Napęd

dwa silniki elektryczne

Wymiary
Rozpiętość

1,14 m

Długość

0,91 m

Masa
Własna

2,7 kg

Osiągi
Prędkość przelotowa

64 km/h

Pułap praktyczny

90-150 m

Promień działania

5 km

Długotrwałość lotu

45-60 minut

Dane operacyjne

RQ-14 Dragon Eyeamerykański bezzałogowy statek powietrzny przeznaczony do prowadzenia rozpoznania.

Historia

Przygotowanie RQ-14 Dragon Eye do startu

United States Marine Corps zlecił w 2001 r. Naval Research Laboratory i Marine Corps Warfighting Laboratory opracowanie projektu małego, przenośnego bezzałogowego statku powietrznego przeznaczonego do prowadzenia taktycznego rozpoznania i przekazywania obrazu wideo do naziemnego stanowiska kontroli lotu w czasie rzeczywistym. W czerwcu 2001 r. przystąpiono do testów prototypów. Badania wypadły pomyślnie i w lipcu BAI Aerosystems i AeroVironment otrzymały kontrakty na budowę serii przedprodukcyjnej. Jakość wykonania oraz wprowadzone przez producentów udoskonalenia miały wpłynąć na wybór docelowego producenta[1].

Dostawy RQ-14 do jednostek USMC rozpoczęto w połowie 2002 r. Pierwsze użycie bojowe miało miejsce w 2003 r. podczas II wojny w Zatoce Perskiej[2]. Dron został oceniony pozytywnie, choć użytkownicy zwrócili uwagę na brak zooma kamery światła widzialnego oraz brak kamery pracującej w zakresie podczerwieni[3].

W listopadzie 2003 r. kontrakt na budowę RQ-14 dla USMC przyznano firmie AeroVironment. Obejmował on budowę 467 systemów Dragon Eye, każdy z trzema UAV. Egzemplarze tej wersji podstawowej otrzymały oznaczenie RQ-14A Dragon Eye. W kolejnych latach opracowano rozwinięcie tej konstrukcji, które wykorzystywało rozwiązania stosowane w równolegle produkowanych dronach FQM-151 Pointer czy RQ-11 Raven. Ta wersja otrzymała oznaczenie RQ-14B Swift. Zamontowano w nim pojemniejsze baterie, co pozwoliło wydłużyć maksymalny czas lotu z 60 do 80 minut. Wiadomo o sześciu zestawach RQ-14B dostarczonych USMC[3].

RQ-14 Dragon Eye został zastąpiony w służbie przez RQ-11 Raven B[4].

Konstrukcja

Dron jest zbudowany w układzie dwusilnikowego bezogonowego górnopłatu. Dla potrzeb transportu daje się rozłożyć na pięć części: kadłub, ogon, nos i dwa elementy skrzydeł. Może przenosić wyposażenie złożone z kamery pracującej w paśmie światła widzialnego, światła szczątkowego lub podczerwieni. Start odbywa się z wykorzystaniem pneumatycznej katapulty, lądowanie z przyziemieniem na wzmocnionej dolnej powierzchni kadłuba. W sytuacji awaryjnej ląduje z wykorzystaniem spadochronu. Dla minimalizacji ryzyka uszkodzenia konstrukcji płatowiec może ulec podzieleniu na pięć części. Dwuosobowy zespół potrzebuje ok. 10 minut na przygotowanie RQ-14 do startu. Dron wykonuje lot po zaprogramowanej trasie, którą można przeprogramować w locie. Operator dysponuje stacją kontroli lotu, która jest zbudowana na bazie komputera przenośnego Panasonic Toughbook 34 z systemem operacyjnym Windows 2000[5].

Przypisy

  1. RQ-14 Dragon Eye. Уголок неба. . . (ros.).
  2. Stillwel 2024 ↓, s. 18.
  3. a b AeroVironment RQ-14 Dragon Eye / Swift. Directory of U.S. Military Rockets and Missiles. . . (ang.).
  4. Stillwel 2024 ↓, s. 19.
  5. Dragon Eye. GlobalSecurity.org. . . (ang.).

Bibliografia