W tym artykule zagłębimy się w fascynujący świat Rada Najwyższa Rządowa Litewska, badając jego pochodzenie, ewolucję i dzisiejsze znaczenie. Od pierwszych wzmianek po wpływ Rada Najwyższa Rządowa Litewska na przestrzeni lat przyciągał uwagę i zainteresowanie wielu ludzi. Poprzez szczegółową i wyczerpującą analizę zbadamy różne aspekty związane z Rada Najwyższa Rządowa Litewska, w tym jego znaczenie historyczne, wpływ na kulturę popularną i rolę w życiu codziennym. Dzięki krytycznemu i wnikliwemu spojrzeniu odkryjemy, jak Rada Najwyższa Rządowa Litewska pozostawił trwały ślad w różnych obszarach, pozostając dziś tematem zainteresowania i dyskusji. Przygotuj się na podróż pełną odkryć i poznania Rada Najwyższa Rządowa Litewska!
Rada Najwyższa Rządowa Litewska (Rada Narodowa Litewska)[1] – najwyższa władza wykonawcza Wielkiego Księstwa Litewskiego w czasie insurekcji kościuszkowskiej.
Została utworzona w Wilnie 24 kwietnia 1794 r, po zwycięstwie insurekcji wileńskiej. Zaprzysiężony został wówczas Akt Powstania Narodu Litewskiego.
Skład
W skład rady wchodziły 4 magistratury:
- Sąd Kryminalny
- Deputacja Opatrzenia
- Deputacja Bezpieczeństwa Publicznego
- Deputacja Skarbu Publicznego
W jej skład weszli[2]:
- wojewoda nowogródzki Józef Niesiołowski,
- chorąży wileński i prezydent miasta Antoni Tyzenhauz,
- pisarze litewscy Benedykt Beniamin Morykoni i Stanisław Wojciech Mirski,
- polski i letewski jezuita i rektor Wileńskiej Szkoły Głównej Marcin Poczobutt-Odlanicki,
- starosta miński Michał Hieronim Brzostowski,
- wojski lidzki Dominik Narbutt,
- starosta wilejski Józef Piotr Pac,
- koniuszy wielki litewski Michał Grabowski,
- podkomorzy rzeczycki Stanisław Wołłowicz,
- eks-chorąży litewski Tomasz Wawrzecki,
- marszałek orszański Mikołaj Chrapowicki,
- wojski wileński Walenty Gorecki,
- chorąży upicki Benedykt Karp,
- marszałek upicki Michał Straszewicz,
- pułkownik wojsk Wielkiego Księstwa Litewskiego Józef Kociełł,
- chorąży powiatu szawelskiego Kajetan Nagurski,
- podkomorzy preński Szymon Wiszniewski,
- eks-pisarz wojskowy Mikołaj Morawski,
- wojski preński Tadeusz Wyssogierd,
- eks-pisarz litewski Alojzy Sulistrowski,
- płk wojsk litewskich Samuel Korsak,
- eks-strażnik litewski Ignacy Giełgud,
- ks. Michał Franciszek Karpowicz,
- pisarz wojskowy litewski Jerzy Białopiotrowicz,
- generał-major wojsk litewskich Romuald Tadeusz Giedroyć,
- płk inżynierów i komendant miasta Wilna Jakub Jasiński,
- wiceprezydent Wilna Antoni Lachnicki.
Zobacz też
Przypisy
- ↑ Leonid Żytkowicz, Litwa i Korona w r. 1794, w: Ateneum Wileńskie, rocznik XII, wilno 1937, s. 521.
- ↑ Bartłomiej Szyndler, Powstanie kościuszkowskie 1794, Warszawa 1994, s. 130-131.
Linki zewnętrzne
Bibliografia
- Andrzej Grabski, Jan Wimmer i inni, Zarys dziejów wojskowości polskiej do roku 1864. Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej. Warszawa 1966.
- Marian Kukiel: Zarys historii wojskowości w Polsce. London: Puls, 1993. ISBN 0-907587-99-2. Brak numerów stron w książce
- Andrzej Zahorski, Wypisy źródłowe do historii polskiej sztuki wojennej. Polska sztuka wojenna w okresie powstania kościuszkowskiego, Zeszyt dziesiąty, Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, Warszawa 1960.
- Bolesław Twardowski: Wojsko Polskie Kościuszki w roku 1794. Poznań: Księgarnia Katolicka, 1894. Brak numerów stron w książce