Rejon uhnowski

W dzisiejszym świecie Rejon uhnowski jest tematem o dużym znaczeniu i zainteresowaniu wielu osób. Czy to ze względu na swój wpływ na społeczeństwo, wpływ na kulturę popularną, czy też znaczenie w historii, Rejon uhnowski stał się przedmiotem dyskusji i debat w różnych obszarach. W tym artykule zbadamy różne aspekty związane z Rejon uhnowski, od jego początków po dzisiejsze znaczenie. Przeanalizujemy jego wpływ w różnych obszarach, a także opinie i perspektywy ekspertów w tej dziedzinie. Ponadto zastanowimy się nad rolą, jaką Rejon uhnowski odgrywa w codziennym życiu ludzi i jego potencjałem do przekształcania świata w przyszłości.

Rejon uhnowski
Угнівський район
Rejon
Ilustracja
Państwo

 ZSRR

Republika związkowa

 Ukraińska SRR

Obwód

lwowski

Siedziba

Uhnów

Data powstania

1940, 1944

Data likwidacji

1941, 1944

brak współrzędnych

Rejon uhnowski (ukr. Угнівський район) – dawna jednostka podziału administracyjnego Ukraińskiej Socjalistycznej Republiki Radzieckiej (rejon) w Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich w latach 19401941 i 1944. Należał do obwodu lwowskiego. Siedziba władz rejonu znajdowała się w Uhnowie.

Rejon uhnowski został utworzony 17 stycznia 1940 na podstawie dekretu Prezydium Rady Najwyższej USRR o podziale na rejony zachodnich obwodów USRR, kiedy to w obwodzie lwowskim utworzono 37 rejonów, między innymi uhnowski[1]. Rejon objął obszary na południe od Linii Mołotowa[2]:

Obszary te należały przed wojną do powiatu rawskiego w województwie lwowskim.

Rejon uhnowski przestał istnieć wraz z wybuchem wojny niemiecko-radzieckiej 22 czerwca 1941. Jego tereny weszły w skład Landkreis Rawa Ruska dystryktu galicyjskiego Generalnego Gubernatorstwa[3].

Rejon został odtworzony 23 lipca 1944, po zajęciu tych terenów przez Armię Czerwoną[4].

W październiku 1944, w wyniku wytyczenia granicy między ZSRR a Polską, 7 rad rejonu uhnowskiego z 10,991 mieszkańcami włączono do Polski (Uhnów, Kornie, Machnów, Nowosiółki Kardynalskie, Nowosiółki Przednie, Poddębce i Wierzbica)[4], gdzie zostały włączony do reaktywowanego powiatu tomaszowskiego w odtworzonym województwie lubelskim. Rady przekształocno w gromady, które weszły w skład przywróconej – a utworzonej przez Niemców – gminy Uhnów[5]. Pozostały, większy obszar rejonu uhnowskiego pozostał co prawda w ZSRR, lecz pozbawiony swojej siedziby – i bez żadnej innej miejscowości mogącej przejąć funkcje siedziby – został on rozwiązany i włączony do rejonu rawskiego: rady wiejskie Chlewczany, Choronów, Domaszów (z częścią Sałaszów), Hujcze (z częścią Sałaszów), Karów, Michałówka (z Józefówką), Ostobuż, Seńkowice, Tehlów, Woronów, Wólka Mazowiecka i Zaborze oraz spalony Bruckenthal[6][7].

W ramach umowy o zmianie granic z 15 lutego 1951 niewielką część dawnego rejonu uhnowskiego (z Uhnowem, Zastawiem i Poddębcami) odstąpiono ZSRR[8][9][10]. Część ta weszła w skład nowo utworzonego rejonu zabuskiego z siedzibą w Bełzie, w skład którego weszły wszystkie obszary odstąpione ZSRR w zamian za rejon ustrzycki (a więc cała gmina Krystynopol oraz części gmin Bełz, Chorobrów, Dołhobyczów, Uhnów, Tarnoszyn i Waręż)[11].

Przypisy

  1. Хроніка за 17 січня 1940 року на сайті Інститут історії України НАН України.
  2. Головне Управління Геодезії і Kартографії при НКР СРСР (1941). Cписок адміністративних районів Львівської област. Харків.
  3. Amtliches Gemeinde- und Dorfverzeichnis fuer das GG.
  4. a b 1944 рік в історії (history.org.ua)
  5. Informator adresowy miast i gmin wiejskich Rzeczypospolitej Polskiej – 1948 r.
  6. Bohdan Smereka, Львівська область (1939-1959 рр.): адміністративний та демографічний довідник (фрагменти) / Lviv Oblast (1939-1959): Administrative and Demographic Reference Book (Fragments) , 2020 .
  7. ДАЛО. Ф. Р-221, оп. 2, спр. 1823, арк. 79.
  8. J. Feduszka: Zmiany przebiegu granicy, 2001. . .
  9. Dz.U. z 1951 r. nr 60, poz. 412.
  10. Dz.U. z 1952 r. nr 11, poz. 63.
  11. Terytorium i podział administracyjny, Andrzej Gawryszewski, Ludność Polski w XX wieku, Warszawa: Instytut Geografii i Przestrzennego Zagospodarowania im. Stanisława Leszczyckiego PAN, 2005, s. 46–49, ISBN 83-87954-66-7, OCLC 66381296 .

Linki zewnętrzne

Zobacz też