W tym artykule szczegółowo omówimy temat Reneta Indżowa i wszystko, co obejmuje. Od jego początków po dzisiejszy wpływ, każdy istotny aspekt otaczający Reneta Indżowa zostanie szczegółowo przeanalizowany. Zostaną zbadane różne perspektywy, teorie i podejścia, które pozwolą czytelnikowi uzyskać wszechstronne zrozumienie Reneta Indżowa. Dodatkowo zaprezentowane zostaną dane, statystyki i konkretne przykłady na poparcie przedstawionych argumentów. Celem tego artykułu jest przedstawienie pełnego i wzbogacającego spojrzenia na Reneta Indżowa, zachęcając czytelnika do refleksji i sformułowania własnej opinii na ten temat.
![]() | |
Pełne imię i nazwisko |
Reneta Iwanowa Indżowa |
---|---|
Data i miejsce urodzenia |
6 lipca 1953 |
Premier Bułgarii | |
Okres |
od 17 października 1994 |
Poprzednik | |
Następca |
Reneta Iwanowa Indżowa, bułg. Ренета Иванова Инджова (ur. 6 lipca 1953 w Nowej Zagorze[1]) – bułgarska ekonomistka, polityk i nauczyciel akademicki, od października 1994 do stycznia 1995 premier Bułgarii.
Ukończyła w 1975 ekonomię polityczną w Wyższym Instytucie Ekonomicznym im. Karla Marksa w Sofii (późniejszym Uniwersytecie Gospodarki Narodowej i Światowej). W 1988 doktoryzowała się na tej samej uczelni z zakresu nauk ekonomicznych. Pracowała jako nauczyciel akademicki na tej uczelni, a od 1990 na Uniwersytecie Technicznym w Sofii[2]
W latach 1990–1992 była doradcą w bułgarskiej konstytuancie. W 1992 pracowała jako dyrektor działu w banku OBB, następnie pracowała w agencji ds. prywatyzacji m.in. jako jej dyrektor wykonawczy[1]. 13 października 1994 prezydent Żelu Żelew rozwiązał 36. Zgromadzenie Narodowe, wyznaczając datę przedterminowych wyborów na 18 grudnia 1994. Reneta Indżowa, jako pierwsza kobieta w historii Bułgarii, została powołana na premiera tymczasowego rządu. Funkcję tę pełniła od 17 października 1994 do 25 stycznia 1995, kiedy to zastąpił ją przedstawiciel zwycięskiej Bułgarskiej Partii Socjalistycznej Żan Widenow[3].
W 1995 bezskutecznie kandydowała na burmistrza Sofii, przegrywając ze Stefanem Sofijanskim. Rok później usiłowała zarejestrować swoją kandydaturę w wyborach prezydenckich, jednak została odrzucona przez komisję wyborczą. Od połowy lat 90. pracowała w Stanach Zjednoczonych[1], m.in. jako menedżer projektów i wykładowca University of Pennsylvania[2]. W 2001 wystartowała w wyborach prezydenckich w parze z Krystiu Iłowem jako kandydatem na wiceprezydenta i poparciem Ruchu na rzecz Praw i Wolności. W pierwszej turze głosowania otrzymała 4,92% głosów[1], zajmując 4. miejsce wśród 6 kandydatów.
Od 2008 do 2011 była dyrektorem ds. administracyjnych i finansowych w szpitalu Tokuda w Sofii. W 2012 powołana na dyrektora Krajowego Instytutu Statystycznego w Bułgarii[2], którym zarządzała do 2014.
Jest rozwiedziona, ma córkę[1].