Rosyniec
W dzisiejszym świecie Rosyniec stał się tematem o dużym znaczeniu i zainteresowaniu wielu różnych osób. Od wpływu na społeczeństwo po wpływ na życie codzienne, Rosyniec przyciąga uwagę osób w każdym wieku i o każdym pochodzeniu. Kiedy zagłębiamy się w ten temat, niezwykle ważne jest zbadanie jego różnych aspektów, od jego początków po ewolucję w czasie. W tym artykule szczegółowo przeanalizujemy Rosyniec i jego implikacje w różnych obszarach, aby zapewnić pełną i dogłębną wizję tego, tak aktualnego dzisiaj tematu.
Rosyniec (Raszyniec) – polski herb szlachecki, będący odmianą herbu Ślepowron.
Opis herbu
W polu błękitnym tarczy, godło jak w herbie Ślepowron - kruk z pierścieniem złotym w dziobie, stojący na złotym kawalerskim krzyżu, wspartym na barku srebrnej podkowy. Po obu stronach tego godła, dwie srebrne strzały w słup, po stronie prawej grotem do dołu, po lewej ku górze obrócone.
W klejnocie, taki sam kruk z pierścieniem, jak w tarczy.
Historia herbu
Dziedzicząca na majątku Raszyn, pod Warszawą, gałąź rodu Ślepowrończyków, przyjęła w XIV w. nazwisko odmiejscowe Rossyniec, zmienione następnie w XV w. na nazwisko Górka. Dla potrzeby identyfikacji tej rodziny, wprowadzona została równolegle zmiana do posiadanego herbu Ślepowron. Z uwagi na zanik występowania nazwiska Rossyniec już w końcu XV w., można wnioskować, że odmiana herbu, zaistniała najpóźniej pod koniec XV wieku[1]. Herb szlachecki Rosyniec, pojawia się w publikacjach heraldycznych, u następujących autorów: Kasper Niesiecki - "Zbiór nazwisk szlachty z opisem herbów własnych familiom ...", Piotr Nałęcz Małachowski - 1805, "Zbiór nazwisk szlachty z opisem herbów własnych familiom ...".
Herbowni
Na podstawie sumariusza heraldycznego, opracowanego przez Tadeusza Gajla, herbem Rosyniec, pieczętują się następujące rodziny[2]:
Górka, Rosiński, Rosyniec
Dodatkowe informacje
Miał powstać przez połączenie herbu Ślepowron z herbem Troska. Według opinii niektórych heraldyków herb Rosyniec mógł wyewoluować z połączenia herbu Kruk (nieużywanego już osobno w XIX w.) z herbami Pobóg i Troska[3].
Zobacz też
Przypisy
- ↑ Seweryn Uruski: Rodzina Herbarz Szlachty Polskiej. Warszawa / reprint - Poznań: Skład Główny Księgarnia Gegethnera i Wolffa / reprint Wydawnictwo Heroldium, 1931 / reprint - 2000, s. 265,266. ISBN 83-86005-27-0.
- ↑ Tadeusz Gajl.: Polish Armorial Middle Ages to 20th Century. Własna . Gdańsk, 2007. . (pol.).
- ↑ Tablice herbowe. W: Stanisław Mieroszowski: Kilka słów o heraldyce polskiej. Łódź: Almabud, 1990, s. Tablica III (opis). ISBN 83-900011-0-1.
Bibliografia
- Encyklopedia powszechna, Tom 11 (e-Book Google)
- Herbarz polski Kaspra Niesieckiego, S. J. Powiększony dodatkami z późniejszych autorów rękopismów, dowodów, Tom 4 (e-Book Google)
- Zbiór nazwisk szlachty z opisem herbów własnych familiom zostaiącym w Królestwie Polskim i Wielkim Xięstwie Litewskim (e-Book Google), Piotr Nałęcz Małachowski, Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe, 1805 - 817
| Herby | |
|---|---|
| Elementy herbu | |
| Oznaki godności | |
| Inne | |
| Działy heraldyki |
