SMS Rabe

W dzisiejszym artykule zagłębimy się w fascynujący świat SMS Rabe. Zbadamy jego pochodzenie, ewolucję w czasie i wpływ na dzisiejsze społeczeństwo. SMS Rabe był przedmiotem badań i kontrowersji, a w całym tym artykule postaramy się rzucić światło na jego najważniejsze aspekty. Od swoich początków do chwili obecnej SMS Rabe odgrywał kluczową rolę w różnych obszarach i zrozumienie jego trajektorii jest niezbędne, aby zrozumieć jego dzisiejsze znaczenie. Dołącz do nas w tej podróży, aby odkryć sekrety i tajemnice SMS Rabe.

SMS Rabe (SM Tb 23)
Ilustracja
SMS „Rabe” przed modernizacją siłowni
Klasa

torpedowiec

Typ

Schichau

Historia
Stocznia

Schichau, Elbląg

Położenie stępki

1888

Wodowanie

wrzesień 1888

 K.u.K. Kriegsmarine
Nazwa

„Rabe” → 23 (od 1910)

Wejście do służby

20 listopada 1888

Wycofanie ze służby

1 listopada 1918

Los okrętu

złomowany 1920

Dane taktyczno-techniczne
Wyporność

standardowa: 78 ton
pełna: 93 t

Długość

39,9 metrów na KLW (całkowita)
39 m między pionami

Szerokość

4,8 m

Zanurzenie

1,9 m

Napęd
1 maszyna parowa potrójnego rozprężania
1 kocioł lokomotywowy (później 2 kotły White-Forster)
moc 1000 KM
1 śruba
Prędkość

19 węzłów

Zasięg

1200 Mm przy prędkości 10 węzłów

Uzbrojenie
2 działka kal. 37 mm (2 x I)
Wyrzutnie torpedowe

2 x 350 mm

Wyposażenie
reflektor ∅30 cm
Załoga

16

Multimedia w Wikimedia Commons

SMS Rabe (SM Tb 23) – austro-węgierski torpedowiec z końca XIX wieku i okresu I wojny światowej, jedna z 22 jednostek typu Schichau. Okręt został zwodowany we wrześniu 1888 roku w stoczni Schichau w Elblągu, a do służby w Kaiserliche und Königliche Kriegsmarine wszedł w listopadzie tego roku. W 1910 roku nazwę jednostki zmieniono na oznaczenie numeryczne 23. W 1918 roku, podobnie jak większość torpedowców tego typu, okręt przebudowano na trałowiec. W wyniku podziału floty po upadku Austro-Węgier jednostkę przyznano Włochom, gdzie została złomowana w 1920 roku.

Projekt i budowa

SMS[a] „Rabe” był jednym z dwudziestu dwóch przybrzeżnych torpedowców typu Schichau, zamówionym w Niemczech[1][2].

Okręt zbudowany został w stoczni Schichau w Elblągu[1][3]. Stępkę torpedowca położono w 1888 roku[4], został zwodowany we wrześniu tego roku[4][b], a do służby w Kaiserliche und Königliche Kriegsmarine przyjęto go 20 listopada 1888 roku[1][4].

Dane taktyczno-techniczne

Okręt był niewielkim, przybrzeżnym torpedowcem[2]. Długość całkowita wynosiła 39,9 metra (tyle samo na konstrukcyjnej linii wodnej i 39 metrów między pionami), szerokość 4,8 metra i zanurzenie 1,9 metra (maksymalne 2,1 metra)[1][5]. Wyporność standardowa wynosiła 78 ton, zaś pełna 93 tony[2][3][c]. Okręt napędzany był przez maszynę parową potrójnego rozprężania o mocy 1000 KM, do której parę dostarczał początkowo jeden kocioł lokomotywowy[1][2]. Jednośrubowy układ napędowy pozwalał osiągnąć prędkość 19 węzłów[2][3][d]. Okręt zabierał zapas 19 ton węgla[5], co zapewniało zasięg wynoszący 1200 Mm przy prędkości 10 węzłów (lub 350 Mm przy prędkości maksymalnej)[1][5].

Okręt wyposażony był w dwie wyrzutnie torped kalibru 350 mm: stałą na dziobie i obrotową na pokładzie[1][5]. Uzbrojenie artyleryjskie stanowiły dwa pojedyncze działka pokładowe kal. 37 mm L/23 Hotchkiss[2][5]. Wyposażenie uzupełniał reflektor o średnicy 30 cm[5].

Załoga okrętu składała się z 16 oficerów, podoficerów i marynarzy[1][3].

Służba

W 1896 roku na okręcie dokonano modernizacji układu napędowego: kocioł lokomotywowy został zastąpiony dwoma kotłami wodnorurkowymi typu White-Forster, opalanymi mazutem (od tego momentu jednostka miała dwa kominy)[3][5]. 30 stycznia 1910 roku na podstawie zarządzenia o normalizacji nazw „Rabe” utracił swą nazwę, zastąpioną numerem 23[5]. Podczas I wojny światowej okręt był już przestarzały i przestał odpowiadać wymogom stawianym jednostkom jego klasy, więc w 1918 roku przystosowano go do pełnienia roli trałowca (podobnie jak resztę torpedowców tego typu)[5]. Okręt zachował jednak swoje aparaty torpedowe, pływając z torpedami[5]. Z powodu rozpadu monarchii habsburskiej 1 listopada 1918 roku na jednostce opuszczono po raz ostatni banderę KuKK[7]. W wyniku przeprowadzonego w styczniu 1920 roku podziału floty austro-węgierskiej okręt został przyznany Włochom[3][8]. Jednostka została złomowana w 1920 roku[1][4].

Uwagi

  1. ↑ SMS – Seiner Majestät Schiff – Okręt Jego Mości.
  2. ↑ Według Conway’s All the World’s Fighting Ships 1860–1905 okręt zwodowano w maju 1888 roku[3].
  3. ↑ R. Greger i K. Schrott podają, że wyporność standardowa mieściła się w przedziale 78-80 ton, zaś pełna 88-90 ton[1][5]; według J. Gozdawy-Gołębiowskiego i T. Wywerki Prekurata wyporność wynosiła 78-94 tony[6].
  4. ↑ Pod koniec wojny okręt osiągał maksymalnie 13-15 węzłów[5].

Przypisy

  1. ↑ a b c d e f g h i j René Greger: Austro-Hungarian Warships of World War I. London: 1976, s. 49.
  2. ↑ a b c d e f Ivan Gogin: BUSSARD torpedo boats (1886-1891). Navypedia. . (ang.).
  3. ↑ a b c d e f g Roger Chesneau, Eugene Kolesnik: Conway’s All The World’s Fighting Ships 1860-1905. London: 1979, s. 280.
  4. ↑ a b c d Karl Schrott. Okręty minowe cesarsko-królewskiej Marynarki Wojennej Austro-Węgier. Cz. I. „Okręty Wojenne”. Nr 4/2001 (49). s. 12. 
  5. ↑ a b c d e f g h i j k l Karl Schrott. Okręty minowe cesarsko-królewskiej Marynarki Wojennej Austro-Węgier. Cz. I. „Okręty Wojenne”. Nr 4/2001 (49). s. 11. 
  6. ↑ J. Gozdawa-Gołębiowski, T. Wywerka Prekurat: Pierwsza wojna światowa na morzu. Warszawa: 1994, s. 528.
  7. ↑ Robert Rochowicz. Losy okrętów floty Austro-Węgier po 30 października 1918 roku. „Morza, Statki i Okręty”. Nr 4-5/2003 (41). s. 43. 
  8. ↑ Robert Rochowicz. Losy okrętów floty Austro-Węgier po 30 października 1918 roku. „Morza, Statki i Okręty”. Nr 4-5/2003 (41). s. 47. 

Bibliografia

  • Roger Chesneau, Eugene Kolesnik: Conway’s All The World’s Fighting Ships 1860-1905. London: Conway Maritime Press, 1979. ISBN 978-0-85177-133-5. (ang.).
  • Ivan Gogin: BUSSARD torpedo boats (1886-1891). Navypedia. . (ang.).
  • Jan Gozdawa-Gołębiowski, Tadeusz Wywerka Prekurat: Pierwsza wojna światowa na morzu. Warszawa: Lampart, 1994. ISBN 83-902554-2-1.
  • René Greger: Austro-Hungarian Warships of World War I. London: Ian Allan Ltd., 1976. ISBN 0-7110-0623-7. (ang.).
  • Robert Rochowicz. Losy okrętów floty Austro-Węgier po 30 października 1918 roku. „Morza, Statki i Okręty”. Nr 4-5/2003 (41). ISSN 1426-529X. 
  • Karl Schrott. Okręty minowe cesarsko-królewskiej Marynarki Wojennej Austro-Węgier. Cz. I. „Okręty Wojenne”. Nr 4/2001 (49). ISSN 1231-014X. 
Torpedowce typu Schichau
K.u.K. Kriegsmarine
Królestwo SHS