W tym artykule zbadamy znaczący wpływ, jaki Sable Island wywarł na różne aspekty współczesnego społeczeństwa. Od wpływu na polu kultury po znaczenie w nauce, Sable Island pozostawił niezatarty ślad w historii ludzkości. Przez dziesięciolecia Sable Island był przedmiotem badań i debat, wywołując sprzeczne opinie i powodując ważne zmiany w sposobie, w jaki postrzegamy otaczający nas świat. Poprzez szczegółową analizę różnych perspektyw i istotnych wydarzeń, artykuł ten ma na celu rzucić światło na znaczenie Sable Island i jego implikacje dla współczesnego społeczeństwa.
![]() Fotografia satelitarna wyspy (kwiecień 1994; północ jest u góry zdjęcia) | |
Kontynent | |
---|---|
Państwo | |
Prowincja | |
Akwen | |
Powierzchnia |
31 km² |
Położenie na mapie Nowej Szkocji ![]() | |
Położenie na mapie Kanady ![]() | |
![]() |
Sable Island (fr. Île de Sable) – wyspa o zmiennej powierzchni, w południowej części kanadyjskiego szelfu kontynentalnego na Oceanie Atlantyckim.
Wyspa składająca się z pasm piaszczystych wydm, zbudowana jest z utworów jurajskich i trzeciorzędowych, pokrytych osadami czwartorzędowymi (także pochodzenia lodowcowego), współcześnie jest dzielona na cztery jednostki fizjograficzne obejmujące odpowiednio część wschodnią, zachodnią, centralną i plaże (w tym wyschłe w 2012 Wallace Lake) w południowym fragmencie wyspy i cechuje się zmienną powierzchnią, w najszerszym miejscu (zgodnie z badaniami z połowy drugiej dekady XXI w.), osiągając odległość 1,4 km między oboma brzegami[1].
Wyspa ma kształt półksiężyca i leży w kanadyjskiej prowincji Nowa Szkocja (hrabstwo Halifax), w obszarze atlantyckiego szelfu kontynentalnego, o 300 km w kierunku południowo-wschodnim oddalona od Halifaksu (a o 156 km od najbliższego fragmentu półwyspu Nowa Szkocja), będąc jedynym fragmentem ławicy Sable Island Bank położonym powyżej poziomu morza[2].
Wyspa, której współczesne miano (od niego nazwana też cała ławica) pochodzi od francuskiego określenia piasku – sable (w tym języku miano to: Île de Sable), została prawdopodobnie dostrzeżona (najpewniej w 1520) przez portugalskiego odkrywcę João Alvaresa Fagundesa i jest utożsamiana z tą, nazwaną przez niego mianem Santa Cruz, na portugalskich mapach z XVI w. figurującą pod nazwą Fagunda[3]. Wyspa określana była aż po XX w. „cmentarzyskiem Atlantyku” ze względu na niezliczone wraki statków osiadłych na okolicznych mieliznach, począwszy od 1583 (pierwsze udokumentowane zdarzenie; statek angielski należący do Humphreya Gilberta), dlatego w myśl zarządzenia gubernatora Nowej Szkocji Johna Wentwortha z 1800 ustanowiono na niej stację ratunkową (jej działanie wspierał długoletni skarbnik kolonii Michael Wallace), którą od 1873 wspomagały latarnie morskie[4]. Pomiarów jej wybrzeża dokonał w XIX w. Henry Wolsey Bayfield[5].
U schyłku XX w. wobec automatyzacji obsługi latarni morskich (jeszcze w latach 60. XX w.) jedyną stałą ludnością wyspy pozostawały osoby zatrudnione przez władze federalnej służby meteorologicznej i nawigacyjnej, okresowo w lecie powiększaną przez przybywających tu w celach badawczych naukowców[6].
W pobliżu wyspy znajdują się ujęcia gazu ziemnego, transportowanego gazociągiem do Country Harbour[7].