Sago

Znaczenie tematu Sago jest od dawna przedmiotem dyskusji w kręgach akademickich i zawodowych. Wraz z postępem technologii oraz zmianami w kulturze i społeczeństwie coraz ważniejsze staje się dogłębne zrozumienie i analiza Sago. W całej historii Sago był tematem powracającym w różnych kontekstach i dyscyplinach, demonstrując jego znaczenie i wpływ na życie codzienne. W tym artykule zbadamy różne aspekty Sago, od jego pochodzenia i ewolucji po jego obecne implikacje i znaczenie dla przyszłości.

Ten artykuł dotyczy mączki. Zobacz też: Sago – wieś w Portugalii.
Pozyskiwanie sago z kłodziny
Skrobia uzyskana z palmy sagowej
Podpłomyki z mączki sagowej i wody

Sago – rodzaj mączki (skrobi) wyrabianej z wnętrza palmy sagowej Metroxylon sagu i niektórych sagowców[1]. Stanowi podstawę wyżywienia ludności Nowej Gwinei i Moluków. W niektórych innych krajach tropikalnych jest ważnym, lecz nie podstawowym produktem żywnościowym.

Pozyskiwanie

Pień dorosłej rośliny ścina się, biały rdzeń rozdrabnia się i wypłukuje skrobię przy pomocy wody. Z jednej rośliny otrzymuje się od 200 do 400 kg rdzenia, z czego około 40% stanowi sago[2]. Papkę skrobiową przecedza się przez sito, krople skapują na gorącą blachę, tworząc okrągłe, twarde „ziarenka”, tzw. sago perłowe[3].

Wykorzystanie

Sago jest używane albo do pieczenia (podpłomyki) albo mieszane razem z wodą, w wyniku czego powstaje gęsta zawiesina gotowa do spożycia. Sago może też być mielone i używane w taki sposób jak mąka ze zbóż. Stosuje się także jako dodatek do zup. Sago zaleca się osobom z problemami żołądkowymi, gdyż jest bardzo lekkostrawne[2]. Skrobia z sago zawiera prawie wyłącznie węglowodany oraz małe ilości białka, witamin i niektórych minerałów.

Substytuty sago

Zamienniki sago bywają wyrabiane także z innych gatunków sagowców, głównie w rejonie Pacyfiku – przy czym jest to rzadziej spotykana forma, która ponadto różni się od sago wyrabianego z sagownicy zwyczajnej. Pozyskiwanie skrobi z sagowców może się wiązać z koniecznością specjalnej obróbki części roślin w celu usunięcia trucizn[4][5]. Główne gatunki:

Przypisy

  1. ↑ Michael G. Simpson: Plant Systematics. Amsterdam, Boston, London: Elsevier, 2010, s. 140-144. ISBN 978-0-12-374380-0. (ang.).
  2. ↑ a b Jarmila Mladá, František Procházka: Atlas cizokrajných rostlin. s. 272. (cz.).
  3. ↑ a b Jens Rohwer: Atlas roślin tropikalnych. s. 40.
  4. ↑ R. Antoszewski: Jak żywić się trucizną.. . .
  5. ↑ G. L. Laqueur, M. Spatz: Toxicology of Cycasin. Cancer Res November 1968 28:2262-2267 . Symposium on Carcinogenesis of Plant Origin. . (ang.).