Dziś Saltaire jest tematem o dużym znaczeniu i zainteresowaniu społeczeństwem. Od samego początku Saltaire przyciąga uwagę milionów ludzi na całym świecie, wywołując debaty, dyskusje i refleksje na temat jego znaczenia i wpływu na nasze życie. Niezależnie od tego, czy ze względu na swój wpływ na kulturę, technologię, politykę czy jakąkolwiek inną dziedzinę, Saltaire zdołał znaleźć się w centrum uwagi mediów i społeczeństwa, stając się podstawowym elementem konstrukcji naszej teraźniejszości i przyszłości. W tym artykule zbadamy różne perspektywy i podejścia do Saltaire, analizując jego ewolucję, implikacje i dzisiejsze znaczenie.
Obiekt z listy światowego dziedzictwa UNESCO | |
![]() Dawne hale fabryczne Saltaire od strony Leeds and Liverpool Canal | |
Państwo | |
---|---|
Kraj | |
Typ |
kulturowy |
Spełniane kryterium |
ii, iv |
Numer ref. | |
Region[b] |
Europa i Ameryka Północna |
Historia wpisania na listę | |
Wpisanie na listę |
2001 |
Położenie na mapie Anglii ![]() | |
Położenie na mapie Wielkiej Brytanii ![]() | |
![]() | |
Saltaire – wiktoriańskie modelowe miasteczko położone w Shipley, części miasta Bradford, w hrabstwie West Yorkshire w Anglii. Wiktoriański Salt's Mill i związana z nim dzielnica mieszkaniowa położona nad rzeką Aire oraz kanałem Leeds – Liverpool są wpisane na listę światowego dziedzictwa UNESCO i są jednym z punktów na Europejskim Szlaku Dziedzictwa Przemysłowego.
Saltaire zostało zbudowane w 1851 roku przez Sir Titusa Salta, wiodącego przemysłowca w przemyśle wełnianym Yorkshire. Nazwa wsi jest połączeniem nazwiska założyciela i nazwy rzeki. Salt przeniósł swoją działalność (pięć osobnych fabryk) z Bradford do tego miejsca w pobliżu Shipley, aby umieścić swoją dużą fabrykę włókienniczą przy kanale Leeds – Liverpool oraz w przy linii kolejowej. Salt zatrudniał lokalnych architektów Francisa Lockwooda i Richarda Mawsona[1] .
Salt budował zgrabne kamienne domy dla swoich robotników (znacznie lepsze niż slumsy w Bradford), umywalnie z bieżącą wodą, łaźnie, szpital i instytut rekreacji i edukacji, z biblioteką, czytelnią, salą koncertową, salą bilardową i laboratorium naukowym. Wieś miała szkołę dla dzieci robotników, ogródki działkowe, park i przystań[2]. Wspierał także lokalne inicjatywy, takie jak założenie zespołu bębniarzy i flecistów dla chłopców w wieku szkolnym i orkiestrę dętą, prekursora dzisiejszego zespołu Hammonds Saltaire, dla mężczyzn z wioski[3].
Dzięki połączeniu wysokiej jakości mieszkań, zatrudnienia, rekreacji, placówek edukacyjnych i usług socjalnych, wzorcowe miasto stanowiło przełomowy przykład oświeconego planowania urbanistycznego z XIX wieku[4][5].
Sir Titus zmarł w 1876 roku i został pochowany w mauzoleum przylegającym do kościoła kongregacyjnego. Kiedy zmarł syn Sir Titusa Salta, Titus Salt Junior, Saltaire zostało przejęte przez spółkę, która obejmowała Sir Jamesa Robertsa z Haworth.
Fabryka tekstyliów w Salts Mill została zamknięta w lutym 1986 roku. W następnym roku Jonathan Silver kupił budynek i rozpoczął jego renowację[1] . Dziś jest tu centrum kultury i handlu[6]. W głównym budynku fabryki znajdują się: