Shispare

W dzisiejszym świecie Shispare to bardzo istotny temat, który wpływa na każdego na różne sposoby. Niezależnie od tego, czy jest to gorący temat, osoba wpływowa czy szeroka koncepcja, Shispare wywołał debaty i przyciągnął uwagę całego społeczeństwa. W tym artykule szczegółowo zbadamy Shispare i przeanalizujemy jego wpływ w różnych obszarach, od polityki po kulturę popularną. Dodatkowo sprawdzimy, jak Shispare ewoluował na przestrzeni czasu i jak nadal jest aktualnym tematem.

Shispare
Ilustracja
Państwo

 Pakistan

Położenie

Gilgit-Baltistan

Pasmo

Karakorum

Wysokość

7611 m n.p.m.

Wybitność

1241 m

Pierwsze wejście

21 lipca 1974
H. Bleicher, L. Cichy, M. Grochowski, J. Holnicki-Szulc, A. Młynarczyk, H. Oberhofer, J. Poręba

Położenie na mapie Wyżyny Tybetańskiej
Mapa konturowa Wyżyny Tybetańskiej, u góry po lewej znajduje się czarny trójkącik z opisem „Shispare”
Położenie na mapie Azji
Mapa konturowa Azji, blisko centrum na lewo znajduje się czarny trójkącik z opisem „Shispare”
Ziemia36°26′N 74°40′E/36,433333 74,666667
Multimedia w Wikimedia Commons

Shispare (lub Shispare Sar albo Shisparé Sar) – jeden wyższych szczytów grupy Batura Muztagh, najbardziej na zachód wysuniętej części Karakorum.

Shispare leży na wschód od Batura Sar, najwyższego szczytu Batura Muztagh. Rzeka Hunza otacza masyw od południowego zachodu, zachodu i północnego zachodu. Dolina Hunzy leży w dystrykcie Gilgit w północnym Pakistanie.

Pierwszego wejścia dokonała ekspedycja polsko-niemiecka pod przewodnictwem Janusza Kurczaba. Członkami ekspedycji byli: Martin Albanus, Hubert Bleicher, Heinz Borchers, Leszek Cichy, Mirosław Dąbrowski, Marek Grochowski, Jan Holnicki-Szulc, Piotr Kintopf, Ryszard Marcjoniak, Andrzej Młynarczyk, Herbert Oberhofer, Maciej Piątkowski i Jacek Poręba[1]. Wyprawa trwała 35 dni, w tym czasie jeden z członków – Heinz Borchers – zginął w lawinie.

Następna próba miała miejsce w 1989. Japońska ekspedycja pod przewodnictwem Masato Okamoto spędziła na górze 2 miesiące, ale nie zdobyła szczytu, dotarli oni na wysokość ok. 7200 m.

W 1994 r. miało miejsce drugie udane wejście, autorami była japońska ekspedycja pod przewodnictwem Yukiteru Masui.

22 sierpnia 2017 roku zespół Kazuya Hiraide i Kenro Nakajima stanął na szczycie Shispare po ukończeniu nowej drogi na pn.-wsch. ścianie o trudnościach WI5/M6, 2700 m. Wspinaczka trwała 4 dni – Japończycy spędzili 3 noce w ścianie[2]. Drogę nazwano Shukriya – czyli „dziękuję” w języku Urdu[3]. Za to osiągnięcie zespół japoński otrzymał nagrodę Złotego Czekana w roku 2018[4].

Nie odnotowano więcej udanych wejść.

Przypisy

  1. ↑ Janusz Kurczab, Shispare. Góra wyśniona, Warszawa: Wydawnictwo Sport i Turystyka, 1976.
  2. ↑ Michał Gurgul, Japończycy Hiraide i Nakajima zdobywają Shispare (7611 m) nową drogą przez pn.-wsch. ścianę! , wspinanie.pl, 30 sierpnia 2017 (pol.).
  3. ↑ Michał Gurgul, Kazuya Hiraide: „Shukriya” znaczy dziękuję , wspinanie.pl, 17 września 2018 (pol.).
  4. ↑ Azjatycki Złoty Czekan za przejście na Shispare , wspinanie.pl, 4 listopada 2017 (pol.).

Bibliografia

  • High Asia: An Illustrated History of the 7000 Metre Peaks by Jill Neate, ISBN 0-89886-238-8
  • Batura Mustagh (sketch map and pamphlet) by Jerzy Wala, 1988.
  • Orographical Sketch Map of the Karakoram by Jerzy Wala, 1990. Published by the Swiss Foundation for Alpine Research.

Linki zewnętrzne