Sit rozpierzchły

W dzisiejszym świecie Sit rozpierzchły stał się tematem o dużym znaczeniu i zainteresowaniu szerokiego spektrum odbiorców. Niezależnie od tego, czy ze względu na swój wpływ historyczny, znaczenie we współczesnym społeczeństwie, czy wpływ w różnych obszarach, Sit rozpierzchły przyciągnął uwagę naukowców, profesjonalistów i amatorów. W tym artykule dokładnie zbadamy jego znaczenie, ewolucję w czasie i znaczenie w obecnym kontekście. Od jego początków po rolę we współczesnym świecie, Sit rozpierzchły to temat, który zasługuje na szczegółową i krytyczną analizę, aby zrozumieć jego prawdziwy zakres i implikacje.

Sit rozpierzchły
Ilustracja
Systematyka[1][2]
Domena

eukarionty

Królestwo

rośliny

Podkrólestwo

rośliny zielone

Nadgromada

rośliny telomowe

Gromada

rośliny naczyniowe

Podgromada

rośliny nasienne

Nadklasa

okrytonasienne

Klasa

Magnoliopsida

Nadrząd

liliopodobne (≡ jednoliścienne)

Rząd

wiechlinowce

Rodzina

sitowate

Rodzaj

sit

Gatunek

sit rozpierzchły

Nazwa systematyczna
Juncus effusus L.
Sp. Pl. 1:326. 1753[3]
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[4]

Multimedia w Wikimedia Commons

Sit rozpierzchły (Juncus effusus L.) – gatunek byliny z rodziny sitowatych. Występuje na wszystkich kontynentach z wyjątkiem Antarktydy, na Australię został zawleczony. Brak go w Azji środkowej i północnej oraz w środkowej i zachodniej Afryce[3]. W XXI w. jego nowe stanowisko odkryto nad Bajkałem[5]. W Polsce pospolity na całym obszarze[6], występuje w miejscach wilgotnych w górach po regiel górny.

Morfologia

Ciągły rdzeń na przekroju przez łodygę
Kwiatostan
Owoce
Owoce
Pokrój
Tworzy duże, gęste kępy do 1,2 m wysokości z gęstą wiązką korzeni.
Łodygi
Szydlaste, bezkolankowe, żywozielone, częściowo wypełnione rdzeniem (rdzeń ciągły, nieprzerywany), u nasady (poniżej poziomu gruntu) otulone łuskowatymi, brunatnymi pochwami. Łodygi są gładkie, natomiast u podobnego situ skupionego pod kwiatostanem są żeberkowane.
Liście
Wyłącznie odziomkowe, szydlaste, podobne do łodyg.
Kwiatostan
Wierzchotka szczytowa. Wygląda na boczną ponieważ u nasady wyrasta jako przedłużenie łodygi przysadka.
Kwiat
Drobny, brunatny, długości 2–2,5 mm, pręcików 3–6. Kwitnie od czerwca do sierpnia.
Owoc
Torebka odwrotnie jajowata, wklęsła, z małym dzióbkiem na środku, błyszcząca.
Nasiona
Drobne (do 0,3 mm długości), jasnoczerwonobrunatne. Ciężar 1000 nasion wynosi 0,01 g. Kiełkują słabo.

Ekologia

Występuje na podmokłych łąkach i pastwiskach na glebach ciężkich i słabo przewietrzanych (poniżej 10% zawartości powietrza). Ekspansywny na siedliskach wilgotnych nazbyt intensywnie wypasanych lub wydeptywanych. Występuje często i masowo także w okrajkach torfowisk przejściowych.

Przypisy

  1. ↑ Michael A. Ruggiero i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI: 10.1371/journal.pone.0119248, PMID: 25923521, PMCID: PMC4418965 (ang.).
  2. ↑ Peter F. Stevens, Angiosperm Phylogeny Website, Missouri Botanical Garden, 2001– (ang.).
  3. ↑ a b Taxon: Juncus effusus. Germplasm Resources Information Network (GRIN) . United States Department of Agriculture. . (ang.).
  4. ↑ Juncus effusus, The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
  5. ↑ Marcin Nobis, Arkadiusz Nowak, Aleksandr L. Ebel, Agnieszka Nobis, Sylwia Nowak, Polina D. Gudkova, Alla V. Verkhozina, Andrey S. Erst, Grzegorz Łazarski, Marina V. Olonova, Renata Piwowarczyk, Alexander A. Bobrov, Irina A. Khrustaleva, Vítězslav Plášek, Marina M. Silantyeva, Joanna Zalewska-Gałosz. Contribution to the flora of Asian and European countries: new national and regional vascular plant records, 3. „Acta Botanica Gallica: Botany Letters”, 2015. Société botanique de France. DOI: 10.1080/12538078.2015.1010105. (ang.). 
  6. ↑ Atlas rozmieszczenia roślin naczyniowych w Polsce, Adam Zając, Maria Zając (red.), Kraków: Pracownia Chorologii Komputerowej Instytutu Botaniki Uniwersytetu Jagiellońskiego, 2001, s. 312, ISBN 83-915161-1-3, OCLC 831024957.

Bibliografia

  • W. Szafer, S. Kulczyński, B. Pawłowski: Rośliny Polskie. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1967.
  • Marian Nowiński: Chwasty łąk i pastwisk. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, 1966.