Sobór konstantynopolitański I
W tym artykule zagłębimy się w temat Sobór konstantynopolitański I, zagadnienia, które w ostatnim czasie wywołało zainteresowanie i dyskusję. Sobór konstantynopolitański I i jego implikacje dla naszego społeczeństwa były omawiane w różnych obszarach, dlatego niezwykle ważne jest, aby zająć się tą kwestią w sposób wyczerpujący i obiektywny. Idąc tym tropem, przeanalizujemy różne aspekty związane ze Sobór konstantynopolitański I, badając jego pochodzenie, ewolucję i reperkusje w bieżącym kontekście. Podobnie zatrzymamy się na różnych perspektywach istniejących wokół Sobór konstantynopolitański I, biorąc pod uwagę opinie i argumenty ekspertów w tej dziedzinie. Ostatecznie celem tego artykułu jest rzucenie światła na Sobór konstantynopolitański I i zaoferowanie szczegółowego i wyważonego spojrzenia, które pozwoli czytelnikowi w pełni zrozumieć tę kwestię i wyrobić sobie na jej temat własny osąd.
Sobór w Konstantynopolu I – sobór powszechny zwołany przez cesarza Teodozjusza I Wielkiego w 381 roku w Konstantynopolu.
Sobór ten rozwiązać miał przede wszystkim problem teologiczny herezji pneumatomachów, polegającej na uznawaniu Ducha Świętego za istotę stworzoną. W wyniku dyskusji dotyczącej Jego natury do artykułu Credo Nicejskiego: Wierzymy w Ducha Świętego, ojcowie soborowi dodali słowa: Pana i Ożywiciela, który od Ojca pochodzi (później dodano także słowa "... i syna...", odróżniające pogląd kościołów zachodnich na Ducha Św. od kościołów prawosławnych), który z Ojcem i Synem wspólnie odbiera uwielbienie i chwałę, który mówił przez proroków. W ten sposób powstał ogłoszony na soborze Symbol (Credo), które nosi nazwę nicejsko-konstantynopolitańskiego i od VI wieku jest recytowane przez wiernych podczas nabożeństwa[1].
Kanony soboru dotyczyły także kwestii jurysdykcyjnych: ustalono m.in., że biskup (patriarcha) Konstantynopola, a nie Aleksandrii ma posiadać prymat honorowy następujący po prymacie biskupa Rzymu[2].
W obradach wzięło udział około 190 biskupów. Nie było wśród nich biskupa Rzymu ani jego legatów. Najpierw przewodniczył obradom Melecjusz z Antiochii, później, po jego śmierci, Grzegorz z Nazjanzu, a następnie, aż do 9 lipca, czyli dnia zamknięcia soboru – Nektariusz.
Po trzech pierwszych sesjach z obrad wycofało się 30 biskupów wyznających herezję macedonianizmu.
W dekrecie z 30 lipca 381 roku cesarz Teodozjusz I nakazał wypełnić postanowienia soborowe w całym Cesarstwie[3].
Przypisy
- ↑ Zob. BF 35-36. (Breviarium Fidei. Wybór doktrynalnych wypowiedzi Kościoła, red. I. Bokwa, Poznań 2007 Wydawnictwo św. Wojciecha, s.40)
- ↑ Arkadiusz Baron, Henryk Pietras: Dokumenty Soborów Powszechnych. T. 1. Kraków: Wydawnictwo WAM, 2002, s. 72-73. ISBN 83-7097-928-9.
- ↑ César Vidal Manzanares, Pisarze wczesnochrześcijańscy I-VII w., Warszawa 2001, s. 211.