Stobiecko Szlacheckie
W dzisiejszym świecie Stobiecko Szlacheckie to temat, który przyciąga uwagę osób w każdym wieku i o każdym zainteresowaniu. Od wpływu na społeczeństwo po wpływ na kulturę popularną, Stobiecko Szlacheckie stał się punktem odniesienia w naszym życiu. Niezależnie od tego, czy omawiamy jego implikacje w polityce, jego znaczenie w historii, czy jego znaczenie w teraźniejszości, Stobiecko Szlacheckie okazał się tematem wartym głębszego zbadania. W tym artykule przeanalizujemy różne aspekty Stobiecko Szlacheckie, od jego początków po obecny wpływ, aby zaoferować pełną i wzbogacającą wizję tego tematu.
| wieś | |
.jpg)
| |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Powiat | |
| Gmina | |
| Liczba ludności |
ok. 600 |
| Strefa numeracyjna |
44 |
| Kod pocztowy |
97-561 |
| Tablice rejestracyjne |
ERA |
| SIMC |
0544875 |
Położenie na mapie gminy Ładzice  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa łódzkiego  | |
Położenie na mapie powiatu radomszczańskiego  | |
 51°06′10″N 19°23′43″E/51,102778 19,395278[1]
| |
Stobiecko Szlacheckie – wieś w Polsce położona w województwie łódzkim, w powiecie radomszczańskim, w gminie Ładzice.
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa piotrkowskiego.
Historia
Według „Słownika geograficznego Królestwa Polskiego” wieś i folwark Stobiecko Szlacheckie w roku 1827 posiadały 12 domów, 42 mieszkańców i młyn a w roku 1870 folwark miał 888 mórg, 8 budynków murowanych, 11 drewnianych, park z sadem pow. 15 mórg. W roku 1557 stanowił własność Jana Stobieckiego, w końcu XIX wieku dobra należały do Romualda Hubego[2]. Na podstawie Ksiąg Hipotecznych znajdujących się w Biurze Notarialnym w Radomsku rep.218 dz. I i II dobra w roku 1890 miały 733 mrg. W roku 1919 z majątku wydzielono 79 mrg jako kolonię. Według księgi II w roku 1892 należały do Józefa Wierzchlejskiego, w roku 1910 prawo własności przechodzi na Jana Narcyza Jaskłowskiego, a po jego śmierci w roku 1918 majątek dziedziczy jego syn Jan Maksymilian Jaskłowski. W roku 1929 dobra zajmują przestrzeń 310 ha.
Z dniem 1 marca 1945 roku na podstawie dekretu Polskiego Komitetu Wyzwolenia Narodowego z dnia 6 września 1944 r. o przeprowadzeniu reformy rolnej (tekst jedn.: Dz.U. z 1945 r. nr 3, poz. 13, z późn. zm.) o przeprowadzaniu reformy rolnej /Dekret 4.08.1945/ majątek przeszedł na Skarb Państwa. Dobra zostały rozparcelowane z wydzieleniem parku z dworem. Resztę otrzymała w posiadanie Milicja Obywatelska urządzając posterunek. W latach 1957–60 dwór z parkiem przeszedł na rzecz Wydziału Oświaty RN w Radomsku, adaptując obiekt dla potrzeb szkoły, która jest użytkownikiem do chwili obecnej. W latach 1970–73 budując trasę komunikacyjną Warszawa – Katowice park podzielono na dwie części wycinając rosnący drzewostan. Trasa zajmuje pas szerokości około 60–80 m. Sądząc po wieku drzewostanu i zapisie w „Słowniku geograficznym Królestwa Polskiego” park przypuszczalnie założony był w II połowie XIX wieku.
Po wysiedleniu dziedzica, w pałacu jego była szkoła podstawowa i przedszkole. Cześć zajmowały jeszcze mieszkania dla nauczycieli. Przedszkole przeniesiono koło stawu, gdzie znajdowało się do 2009 roku. Od ok. lat 80.[kiedy?] była podjęta próba budowy nowej szkoły. Nie przyniosła ona jednak rezultatu. Dlatego podjęto się drugiej próby w latach 90., czego wynikiem jest stojąca do dziś szkoła oddana do użytku w 1995 roku.
Kiedyś na początku wsi od strony miasta stał przy drodze w pobliżu szkoły duży drewniany krzyż (ok. 3 m wysokości), postawiony w 1864 r. po powstaniu styczniowym i uwłaszczeniu chłopów.
Onomastyka nazwy
Dawne nazwy, do roku 1400 : Stobedtco, Stobethsco, Stobnicza. Wieś lokowana na prawie średzkim przez Leszka Czarnego, odsprzedana następnie Godinowi[3].
Pierwiastek *stob- ze znaczeniem „kamień” występuje bardzo licznie jeszcze przed okresem wielkich migracji słowiańskich głównie w nazwach wodnych obecnych na ziemiach ludów bałtyckich, oraz ziemiach północno-zachodniej słowiańszczyzny[4].
Legendy
Na terenie posiadłości znajdował się także legendarny dąb w sąsiedztwie kościoła św. Rocha[5].
Współczesność
Obecnie należy do województwa łódzkiego. Jest to miejscowość bardzo dobrze rozwijająca się. Istnieje tu wiele zakładów przemysłu drzewno-meblarskiego (największy – MEBIN), co jest niewątpliwie powiązane z bliskim położeniem Radomska. Poza tym miejscowość przecina ważny szlak komunikacyjny, trasa A1, wokół której znajdują się dwie stacje benzynowe i jedna gazu płynnego.
W miejscowości są szkoła podstawowa i jedyne w gminie Ładzice przedszkole[potrzebny przypis] w ramach Zespołu Szkolno-Przedszkolnego w Stobiecku Szlacheckim. W budynku Zespołu Szkolno-Przedszkolnego znajduje się również hala sportowa. Do tych obiektów uczęszczają także dzieci z kilku pobliskich wsi. Całość kompleksu edukacyjnego leży na terenie parku ze starymi, chronionymi[potrzebny przypis] drzewami (część z nich została usunięta ze względu na rozbudowę trasy Katowice – Warszawa).
Gospodarka
W Stobiecku istnieje wiele zakładów stolarskich, punkty gastronomiczne w pobliskich stacjach paliw. Jest tam również działalność lakiernicza, oraz istnieją tam warsztaty samochodowe. Miejscowość posiada dobre położenie ekonomiczno-inwestycyjne, leży w Łódzkiej Specjalnej Strefie Ekonomicznej. W jej okolicy powstały fabryki.
Komunikacja
Dojeżdżają tu autobusy PKS Radomsko i MPK Radomsko (linie nr 2, 25).
We wsi istnieje od ok. 15 lat kościół pw. św. Alberta Chmielowskiego. Od 2009 r. odrębna parafia katolicka pw. Św. Alberta Chmielowskiego.
biegnie Łódzka Magistrala Rowerowa N-S
Przypisy
- ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 131183
- ↑ „Romuald Hube, polityk i historyk ustroju, związany z uniwersytetami w Petersburgu i Warszawie, zamieszkały w majątku Stobiecko pod Radomskiem.” Bogumiła Kosmanowa. Polnische Bibliotheken in Grossherzogtum Posen 1982. str. 192
- ↑ Materiały do słownika geograficzno-historycznego dawnych ziem łęczyckiej i sieradzkiej do 1400 roku t. 2, str. 117. 1966
- ↑ Slavia antiqua, Wydawnictwo Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk, 2005. t. 46. s. 75
- ↑ „O parę wiorst od Radomska, leży ludna wieś, Stobiecko Miejskie. Jest tam stary, drewniany kościół, przed którym jeszcze w jesieni 1877 r. stał dąb drewniany, ale tak już wewnątrz spróchniały, że obawiano się, aby lada silniejszy wicher nie złamał tego olbrzyma chromego i nie przyczynił się tym sposobem do uszkodzenia kościoła. Postanowiono więc, choć z żalem, uprzątnąć drzewo i po sprzedaży przez licytację, zrąbano je i użyto na ogień. Włościanie miejscowi i okoliczni zaczęli szemrać, twierdząc, że popełniono świętokradztwo. dąb bowiem jak mówili, poświęcony był świętemu Rochowi, gdyż wisiał na nim obrazek wyobrażający tego świętego. Kiedy zatem na jesieni roku zeszłego grasować zaczął we wsi tyfus, żadną miarą nie podobna było nakłonić mieszkańców do przedsięwzięcia środków zaradczych, ludzie ginęli jak muchy, przypisując całe swoje nieszczęście gniewowi Rocha, a winę za to składając na sprawców tego mniemanego świętokradztwa.” Mówią Wieki: magazyn historyczny, 1984. t. 27, str. 39
Linki zewnętrzne
- Stobiecko, Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XI: Sochaczew – Szlubowska Wola, Warszawa 1890, s. 345.