Stopień utlenienia

Wygląd przypnij ukryj

Stopień utlenienia (liczba utlenienia) – formalna wartość ładunku atomu w związku chemicznym przy założeniu, że wszystkie wiązania chemiczne w danej cząsteczce mają charakter wiązań jonowych. Suma stopni utlenienia wszystkich atomów w cząsteczce obojętnej oraz dla wolnych pierwiastków wynosi 0, a w jonach ma wartość ładunku jonu.

Podczas utleniania atomy oddają elektrony, a ich stopień utlenienia staje się wyższy, natomiast podczas redukcji atomy przyjmują elektrony, a ich stopień utlenienia staje się niższy.

Terminologia

Stopień utlenienia we wzorach i nazwach związków podaje się za pomocą tzw. liczb utlenienia (daw. liczb Stocka) stosując cyfry rzymskie oraz 0. Dla ujemnych stopni utlenienia przed liczbą stawia się znak „minus”, dla stopni dodatnich nie stawia się żadnego znaku, niecałkowite stopnie utlenienia podaje się stosując ułamki cyfr arabskich. W nazwach związków stopień utlenienia podaje się w nawiasie bezpośrednio (bez spacji) po nazwie atomu lub jonu, którego dotyczy. We wzorach chemicznych podaje się go w indeksie górnym bezpośrednio za symbolem pierwiastka, np.:

Poza nazwami i wzorami można stosować zarówno liczby arabskie poprzedzone znakiem + lub –, jak i liczby rzymskie (tj. wyrażać stopień utlenienia za pomocą liczb utlenienia)

Sposób ustalania

Stopień utlenienia oblicza się jako bilans wszystkich elektronów przekazanych i przyjętych przez wybrany atom w ramach danej cząsteczki. W praktyce oblicza się formalny ładunek na atomie przy założeniu, że każde wiązanie jest jonowe, czyli że dla każdej pary związanych atomów, elektrony tworzące wiązanie należą w całości do atomu bardziej elektroujemnego.

Stopień utlenienia nie jest jednoznaczny z wartościowością. Np. w H
2 wartościowość atomu platyny wynosi 6 (bo łączy się z sześcioma atomami chloru poprzez wiązania pojedyncze), zaś jego stopień utlenienia wynosi tylko +4, gdyż w anionie PtCl2−
6 platyna oddaje formalnie sześć elektronów atomom chloru, więc uwzględniając sumaryczny ładunek 2− otrzymuje się stopień utlenienia +4.

Stopień utlenienia można także wyznaczać dla grup atomów, przy czym reguły postępowania są takie same, ale nie rozpatruje się wiązań występujących wewnątrz danego ugrupowania, lecz tylko między nim a resztą cząsteczki.

Powyższe reguły pozwalają na ustalenie formalnego stopnia utlenienia, natomiast ustalenie jego rzeczywistej wartości nie zawsze jest sprawą prostą. W praktyce, aby być pewnym stopnia utlenienia określonego atomu w konkretnym związku chemicznym trzeba dokładnie poznać jego strukturę elektronową, np. za pomocą rentgenografii strukturalnej.

  • stopień utlenienia pierwiastków w stanie wolnym wynosi zero, niezależnie od tego, czy substancja występuje w postaci pojedynczych atomów, czy w postaci cząsteczek, np. Fe0, N20, O0, O20, O30;
  • suma stopni utlenienia wszystkich atomów w cząsteczce obojętnej równa jest zero, a w jonie złożonym równa jest jego ładunkowi;
  • stopień utlenienia pierwiastka w jonie prostym jest równy ładunkowi jonu, np. Pb2+ → +2, Ag+ → +1, Pb4+ → +4, Cl− → −1,
  • stopień utlenienia fluoru we wszystkich związkach wynosi −1;
  • stopień utlenienia wodoru w związkach z niemetalami jest równy +1, a w związkach z metalami wynosi −1;
  • stopień utlenienia tlenu w związkach wynosi −2, z wyjątkiem fluorków tlenu, w których wynosi +2 (OF2) lub +1 (O2F2) oraz związków zawierających wiązania tlen-tlen, np. w nadtlenkach (st. utl. −1), ponadtlenkach (st. utl. –½), ozonkach (st. utl. –⅓) i solach dioksygenylowych (st. utl. +½);
  • metale zazwyczaj przyjmują dodatnie stopnie utlenienia;
  • pierwiastki pierwszych dwóch grup głównych występują niemal wyłącznie na jednym stopniu utlenienia, i tak dla grupy 1 (litowce) na +1, grupy 2 (berylowce) na +2.

Zobacz też

Uwagi

  1. ↑ We wzorach związków stopnie utlenienia wskazywano dawniej za pomocą liczb arabskich umieszczonych nad symbolami pierwiastków.

Przypisy

  1. ↑ Adam Bielański: Chemia ogólna i nieorganiczna. Warszawa: PWN, 1981, s. 233–234. ISBN 83-01-02626-X.
  2. ↑ Encyklopedia techniki. Chemia, WładysławW. Gajewski (red.), wyd. 2, Warszawa: Wydawnictwa Naukowo-Techniczne, 1966, OCLC 864218327 .
  3. ↑ Włodzimierz Trzebiatowski: Chemia nieorganiczna. Wyd. VIII. Warszawa: PWN, 1978, s. 165.
  4. ↑ a b Adam Bielański: Podstawy chemii nieorganicznej. Wyd. 5. Warszawa: PWN, 2002, s. 369–371. ISBN 83-01-13654-5.
  5. ↑ Neil G.N.G. Connelly Neil G.N.G. i inni, Nomenclature of Inorganic Chemistry. IUPAC Recommendations 2005 (Red Book), International Union of Pure and Applied Chemistry, RSC Publishing, 2005, s. 65–66, 77–80, ISBN 978-0-85404-438-2  (ang.).
  6. ↑ oxidation state, A.D.A.D. McNaught A.D.A.D., A.A. Wilkinson A.A., Compendium of Chemical Terminology (Gold Book), S.J. Chalk (akt.), International Union of Pure and Applied Chemistry, wyd. 2, Oxford: Blackwell Scientific Publications, 1997, DOI: 10.1351/goldbook.O04365, ISBN 0-9678550-9-8  (ang.).
  7. ↑ Neil G.N.G. Connelly Neil G.N.G. i inni, Nomenclature of Inorganic Chemistry. IUPAC Recommendations 2005 (Red Book), International Union of Pure and Applied Chemistry, RSC Publishing, 2005, s. 145, ISBN 978-0-85404-438-2  (ang.).
  8. ↑ LorettaL. Jones LorettaL., PeterP. Atkins PeterP., Chemia ogólna. Cząsteczki, materia, reakcje, Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2004, s. 122, ISBN 83-01-13810-6, OCLC 749410322 .
  9. ↑ JimJ. Clark JimJ., Oxidation states (oxidation numbers) , www.chemguide.co.uk   (ang.).
  10. ↑ Oxidation Numbers , Purdue University, College of Science, Chemical Education Division Groups   (ang.).

Linki zewnętrzne

Kontrola autorytatywna (właściwość chemiczna):Encyklopedia internetowa: