Tadeusz Kropczyński
W dzisiejszym świecie Tadeusz Kropczyński to kwestia, która zyskała duże znaczenie w społeczeństwie. W miarę upływu lat znaczenie i wpływ Tadeusz Kropczyński stają się coraz bardziej widoczne w różnych aspektach życia codziennego. Od wpływu w miejscu pracy po wpływ na zdrowie i dobre samopoczucie, Tadeusz Kropczyński stał się stałym tematem rozmów we wszystkich typach przestrzeni. Aby w pełni zrozumieć to zjawisko i jego konsekwencje, należy przeanalizować różne perspektywy i zachęcić do konstruktywnego dialogu wokół Tadeusz Kropczyński. W tym artykule zbadamy różne aspekty związane z Tadeusz Kropczyński i jego wpływem na dzisiejsze społeczeństwo.
| Data i miejsce urodzenia |
13 marca 1901 |
|---|---|
| Data śmierci |
20 sierpnia 1982 |
| Wiceminister handlu zagranicznego PRL | |
| Okres |
od 1952 |
| Przynależność polityczna | |
| Ambasador PRL w Szwajcarii | |
| Okres |
od 1964 |
| Przynależność polityczna |
PZPR |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Odznaczenia | |
 
| |
Tadeusz Józef Kropczyński (ur. 13 marca 1901 w Stróżach[1], zm. 20 sierpnia 1982[2]) – polski inżynier chemik i dyplomata; wiceminister handlu zagranicznego PRL (1952–1964) oraz ambasador w Szwajcarii (1964–1970).
Życiorys
Syn Tadeusza i Heleny z Plutyńskich[3]. Szkołę powszechną oraz średnią ukończył w Nowym Sączu. W 1927 ukończył studia z chemii i geologii na Uniwersytecie Jagiellońskim[1].
W latach 1921–1936 należał do Komunistycznej Partii Polski. W 1926 odbył praktykę w Rafinerii Nafty w Gliniku Mariampolskim. Od stycznia 1927 do września 1934 był kierownikiem laboratorium w Fabryce Amoniaku Syntetycznego w Knurowie, następnie zastępcą kierownika tamże. W latach 1935–1938 asystent ruchu i kierownik produkcji w Koksowni Knurów (Skarboferm). Podczas okupacji niemieckiej pracował jako czeladnik piekarski oraz robotnik przy eksploatacji żwiru rzecznego w Trzebieńczycach. W latach 1942–1943 więzień Polenlager Katscher. W latach 1943–1945 pracował w Spółdzielni Rolniczo-Handlowej „Żniwo” w Dębicy, gdzie m.in. kierował Działem Węglowym i Olei Mineralnych. W lutym 1945 zgłosił się do pełnomocnika Rządu Tymczasowego na województwo śląskie, Aleksandra Zawadzkiego, dzięki czemu został zastępcą dyrektora Zjednoczenia Chemicznego w Katowicach, a następnie dyrektorem naczelnym Zjednoczenia Przemysłu Nieorganicznego w Gliwicach. W 1945 wstąpił do Polskiej Partii Robotniczej. Następnie radca handlowy w Pradze (1949–1952), wiceminister handlu zagranicznego (1952–1964) i ambasador PRL w Szwajcarii (1964–1970). Po powrocie z Berna przeszedł na emeryturę[1][4].
Pochowany na cmentarzu komunalnym Północnym w Warszawie (kwatera E-V-2-2-16)[2].
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1946)[5]
- Order Flagi Narodowej I stopnia (KRL-D, 1954)[6]
Przypisy
- ↑ a b c Dane osoby z katalogu kierowniczych stanowisk partyjnych i państwowych PRL, Biuletyn Informacji Publicznej Instytutu Pamięci Narodowej, 24 września 2020 .
- ↑ a b Wyszukiwarka cmentarna --- Warszawskie cmentarze , www.cmentarzekomunalne.com.pl .
- ↑ Tadeusz Kropczyński , geni.com .
- ↑ Michał Zgłobica, Zasady funkcjonowania Centrali Eksportu Kompletnych Obiektów Przemysłowych w latach 1954–1970, „Pamięć i Sprawiedliwość”, 27, 2016, s. 412, ISSN 1427-7476 .
- ↑ Uchwała Prezydium Krajowej Rady Narodowej z dnia 25 czerwca 1946 r. o odznaczeniu za zasługi przy zabezpieczeniu, odbudowie i organizacji przemysłu (M.P. z 1947 r. nr 79, poz. 529).
- ↑ Wysokie odznaczenia Koreańskiej Republiki Ludowej otrzymali członkowie rządu i działacze polscy. „Życie Warszawy”. Rok XI Nr 260 (3431), s. 1, 1 listopada 1954. Warszawa: Instytut Prasy „Czytelnik”. .