Tadeusz Mięsowicz

W tym artykule zbadamy fascynujący świat Tadeusz Mięsowicz, temat, który przykuł uwagę zarówno osób prywatnych, jak i ekspertów. Od początków do obecnego stanu Tadeusz Mięsowicz był przedmiotem badań, debat i podziwu. Przez lata budził różne opinie i emocje, generując niekończące się badania i odkrycia. W tym artykule zagłębimy się w najważniejsze aspekty Tadeusz Mięsowicz, oferując szczegółową i kompletną wizję, która pozwoli naszym czytelnikom lepiej zrozumieć ten fascynujący temat.

Tadeusz Mięsowicz
kapitan artylerii kapitan artylerii
Pełne imię i nazwisko

Tadeusz Stanisław Mięsowicz

Data i miejsce urodzenia

12 stycznia 1896
Liszki

Data i miejsce śmierci

4–7 kwietnia 1940
Katyń

Przebieg służby
Lata służby

1915–1936

Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Formacja

Legiony Polskie

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-ukraińska
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa:
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Niepodległości Krzyż Walecznych (1920–1941, dwukrotnie) Srebrny Krzyż Zasługi (II RP) Krzyż Kampanii Wrześniowej 1939 Medal Zwycięstwa (międzyaliancki)

Tadeusz Stanisław Mięsowicz (ur. 12 stycznia 1896 w Liszkach, zm. 4–7 kwietnia 1940 w Katyniu) – kapitan artylerii Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys

Urodził się 12 stycznia 1896 w Liszkach, w ówczesnym powiecie krakowskim Królestwa Galicji i Lodomerii, w rodzinie Józefa i Marii ze Strończaków[1][2]. W roku szkolnym 1913/1914 uczył się w VII klasie c. k. Gimnazjum w Bochni[3].

W czasie I wojny światowej wstąpił do Legionów Polskich[4]. Od 20 stycznia 1915 służył w 1 pułku piechoty, a od 1 września tego roku w 9 kompanii III batalionu 6 pułku piechoty[4]. 5 czerwca 1916 w bocheńskim gimnazjum „złożył wojenny egzamin dojrzałości”[2]. Po kryzysie przysięgowym (lipiec 1917) zdecydował się na służbę w Polskim Korpusie Posiłkowym i został przeniesiony do 1 pułku artylerii[4].

Po odzyskaniu niepodległości, w stopniu ogniomistrza, służył w I dywizjonie 2 pułku artylerii polowej i pełnił obowiązki oficera łączności[5][4]. Wziął udział w wojnie z Ukraińcami. Wyróżnił się 14 maja 1919 w walce pod Chyrowem[5]. 17 lipca 1919 jako podoficer byłych Legionów Polskich pełniący służbę w 2 pap został mianowany z dniem 1 lipca 1919 podporucznikiem w artylerii[6]. 19 stycznia 1921 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu porucznika, w artylerii, w grupie oficerów byłych Legionów Polskich[7].

1 czerwca 1921 pełnił służbę w 18 pułku artylerii polowej[8]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu porucznika ze starszeństwem od 1 czerwca 1919 i 127. lokatą w korpusie oficerów artylerii[9]. Później pełnił służbę w 1 pułku artylerii najcięższej w Warszawie[10][11]. 31 marca 1924 został awansowany na kapitana ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923 i 92. lokatą w korpusie oficerów artylerii[12]. W grudniu 1927 przeniesiony został z Komendy Obozu Ćwiczeń Leśna do 20 pułku artylerii polowej w Prużanie[13][14]. Następnie pełnił służbę w 5 pułku artylerii ciężkiej w Krakowie[15]. W 1934 przeniesiony został do składu osobowego I wiceministra spraw wojskowych w Warszawie[16]. W 1936 został przeniesiony w stan spoczynku i przydzielony do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr I[17][5]. Po zakończeniu służby wojskowej został zatrudniony w Biurze Personalnym Ministerstwa Skarbu na stanowisku inspektora[17][5].

W latach 30. XX wieku był członkiem Komendy Koła Szóstaków[18]. Członek Zarządu Okręgu Warszawa Województwo Związku Legionistów Polskich w 1936[19].

W czasie kampanii wrześniowej, po agresji ZSRR na Polskę, 19 września 1939 w miejscowości Mir został aresztowany, a pięć dni później wysłany do obozu jenieckiego w Kozielsku[17]. Między 3 a 5 kwietnia 1940 został przekazany do dyspozycji naczelnika Zarządu NKWD Obwodu Smoleńskiego[17] – lista wywózkowa bez numeru z 2 kwietnia 1940[1][17]. Między 4 a 7 kwietnia 1940 zamordowany w Katyniu[17] przez funkcjonariuszy Obwodowego Zarządu NKWD w Smoleńsku oraz pracowników NKWD przybyłych z Moskwy na mocy decyzji Biura Politycznego KC WKP(b) z 5 marca 1940. Ofiary tej zbrodni grzebano w bezimiennych mogiłach zbiorowych, gdzie od 28 lipca 2000 mieści się oficjalnie Polski Cmentarz Wojenny w Katyniu[20][21]. W miejscu tym prowadzone były ekshumacje i prace archeologiczne[22][23]. Zidentyfikowany podczas ekshumacji nadzorowanych przez Niemców[24] w 1943 pod numerem 2223[25][1] – dosł. opisany jako Niesiewicz Tadeusz[17][26] (raport dzienny z 16 maja 1943)[17]. Prawidłowo wskazany pod tym samym numerem w wykazie ofiar – członków byłej Armii Polskiej zamordowanych przez bolszewików w Katyniu, sporządzonym przez Polaków obecnych przy ekshumacji zwłok w Katyniu[26]. Przy jego szczątkach znaleziono: wizytówki, bilet kolejowy międzynarodowy w języku francuskim ,,Permis annuel”, fotografie, rysunki – karykatury w ołówku z Kozielska, telegram oraz kalendarzyk kieszonkowy[27]. Figuruje na liście Komisji Technicznej PCK pod numerem 02223[27], opisany jako Inspektor biura personalnego Ministerstwa Skarbu.

Był żonaty, miał syna[17].

5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień majora[28]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007[29] w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”[30].

Ordery i odznaczenia

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ a b c Księga Cmentarna Katynia 2000 ↓, s. 400.
  2. ↑ a b Sprawozdanie 1916 ↓, s. 31.
  3. ↑ Sprawozdanie 1914 ↓, s. 70.
  4. ↑ a b c d Janusz Cisek, Ewa Kozłowska, Łukasz Wieczorek: Słownik Legionistów Polskich 1914-1918 : Mięsowicz Tadeusz Stanisław. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. .
  5. ↑ a b c d e Kiński 1996 ↓, s. 356.
  6. ↑ Dz. Rozk. Wojsk. Nr 80 z 26 lipca 1919, poz. 2712.
  7. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 4 z 29 stycznia 1921, s. 150.
  8. ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 303.
  9. ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 203.
  10. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 799, 822.
  11. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 718, 745.
  12. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 32 z 2 kwietnia 1924, s. 175.
  13. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 28 z 23 grudnia 1927, s. 365.
  14. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 394, 463.
  15. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 187, 705.
  16. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 7 czerwca 1934, s. 164.
  17. ↑ a b c d e f g h i Убиты в Катыни 2015 ↓, s. 503.
  18. ↑ Ciastoń i in. 1939 ↓, s. 607.
  19. ↑ Sprawozdanie 1938 ↓, s. 86.
  20. ↑ 20 lat temu otwarto Polski Cmentarz Wojenny w Katyniu - Redakcja Polska - polskieradio.pl , polskieradio.pl (pol.).
  21. ↑ Księga Cmentarna Katynia 2000 ↓, s. LIII.
  22. ↑ Historia Zbrodni Katynskiej (pol.).
  23. ↑ Pierwsze ekshumacje w Katyniu. "Wszystko było przesiąknięte zapachem śmierci" - Historia , www.polskieradio.pl (pol.).
  24. ↑ Instytut Pamięci Narodowej - Kraków, Niemcy w Katyniu w 1943 roku, „Instytut Pamięci Narodowej - Kraków” (pol.).
  25. ↑ Auswärtiges Amt, „Amtliches Material zum Massenmord von Katyn“, 1943, s. 227 (niem.).
  26. ↑ a b Lista imienna zaginionych w ZSRR polskich jeńców wojennych z obozów Kozielsk - Ostaszków - Starobielsk, „Orzeł Biały. Polska walcząca o wolność.” (4 (342)), pbc.uw.edu.pl, 22 stycznia 1949, s. 3-4 (pol.).
  27. ↑ a b Mariusz Olczak (red.), Katyń. Listy ekshumacyjne i dokumenty Zarządu Głównego Polskiego Czerwonego Krzyża 1943–1944., koszalin.ap.gov.pl, s. 218, ISBN 83-89986-91-4 (pol.).
  28. ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
  29. ↑ Lista osób zamordowanych w Katyniu, Charkowie, Twerze i Miednoje mianowanych pośmiertnie na kolejne stopnie. , web.archive.org, s. 48 (pol.).
  30. ↑ „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”. Portal polskiej Policji. .
  31. ↑ M.P. z 1931 r. nr 132, poz. 199.
  32. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. .
  33. ↑ M.P. z 1934 r. nr 64, poz. 98.
  34. ↑ Ciastoń i in. 1939 ↓, s. 232.
  35. ↑ Zarządzenie Ministra Spraw Wojskowych Nr 1/86 w sprawie nadania odznaki pamiątkowej „Krzyż Kampanii Wrześniowej 1939”. „Dziennik Ustaw RP”. 2, s. 30, 1986-04-10. Londyn: Minister Sprawiedliwości. .
  36. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 394.

Bibliografia