Teofil Wojciech Załuski
W tym artykule poruszony zostanie temat Teofil Wojciech Załuski, który z biegiem czasu stał się przedmiotem zainteresowania i badań różnych dyscyplin. Teofil Wojciech Załuski wywarł znaczący wpływ na różne aspekty społeczeństwa, kultury i historii, pozostawiając swoje piętno na życiu ludzi i rozwoju społeczności. Dzięki szczegółowej analizie zostaną zbadane różne wymiary i perspektywy otaczające Teofil Wojciech Załuski, oferując czytelnikowi wszechstronną i wzbogacającą wizję tego tematu, który jest dziś tak istotny. Celem kompilacji badań, zeznań i opinii ekspertów jest przyczynienie się do poznania i zrozumienia Teofil Wojciech Załuski, zapewniając czytelnikowi niezbędne narzędzia do refleksji i sformułowania własnego osądu w tej sprawie.
 Załuski Hrabia | |
| Rodzina | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Ojciec | |
| Matka |
Marianna z Dębińskich |
| Żona |
1. ż.: Honorata ze Stępkowskich |
| Dzieci |
z Honoratą ze Stępkowskich: |
| Odznaczenia | |
 
| |
Teofil Wojciech Załuski herbu Junosza (ur. 19 kwietnia 1760 w Krakowie, zm. 9 sierpnia 1831 w Andrychowie) – hrabia, kasztelan buski 1786–1791, podskarbi nadworny koronny od 1793, starosta grodzki chęciński, poseł na sejm grodzieński, rotmistrz Kawalerii Narodowej, tajny radca rosyjski od 1801, szambelan i tajny radca austriacki od 1808[1].
Przeciwnik Konstytucji 3 maja, konsyliarz konfederacji generalnej koronnej w konfederacji targowickiej[2], członek konfederacji grodzieńskiej 1793 roku[3].
Pochodzenie i rodzina
Był protoplastą jednej z linii rodu Załuskich. Ojcem jego był Ignacy Załuski a matka Marianna Dębińska. Poślubił Honoratę Stępkowską (1750–1819) - córkę Józefa - wojewody kijowskiego, z którą miał synów późniejszych powstańców listopadowych; gen. Józefa Bonawenturę (1787–1866), Karola Załuskiego (1794–1845) i córki; Franciszkę Marię Załuską (1793–1844), Marię (1800) i Helenę (1800). Ponownie ożenił się w 1820 r. z Marianną Górską (1800–1833) i miał z nią syna Jana Konrada Załuskiego.
Kariera
Poseł z województwa sandomierskiego na sejm 1784[4].
W 1784 został odznaczony Orderem św. Stanisława[5], a 7 września 1787 Orderem Orła Białego[1]. Był członkiem konfederacji Sejmu Czteroletniego[6]. Przeciwnik Konstytucji 3 maja, po jej uchwaleniu ostentacyjnie zrzekł się swojego krzesła w Senacie. Od 9 września 1792 był konsyliarzem konfederacji targowickiej, wszedł w skład Rady Nieustającej. Jako poseł z województwa sandomierskiego na sejm grodzieński posłusznie wypełniał polecenia posła rosyjskiego Jakoba Sieversa. Na sejmie grodzieńskim w 1793 roku został mianowany przez króla Stanisława Augusta Poniatowskiego członkiem deputacji do traktowania z posłem rosyjskim Jakobem Sieversem[7]. 22 lipca 1793 roku podpisał traktat cesji przez Rzeczpospolitą ziem zagarniętych przez Rosję a 25 września cesji ziem zagarniętych przez Prusy w II rozbiorze Polski[8].
Dzięki poparciu Osipa Igelströma, który był kochankiem jego żony został 11 lipca 1793 podskarbim nadwornym koronnym. Rankiem 17 kwietnia 1794 po wybuchu insurekcji warszawskiej opuścił w popłochu Warszawę.
Zmarł 9 sierpnia 1831 w Andrychowie.
Przypisy
- ↑ a b Jerzy Sewer Dunin-Borkowski: Almanach Błękitny. Warszawa: 1908, s. 1011-1012.
- ↑ Dariusz Rolnik, Szlachta koronna wobec konfederacji targowickiej (maj 1792 - styczeń 1793), Katowice 2000,s. 163.
- ↑ Volumina Legum, t. X, Poznań 1952, s. 54.
- ↑ Dyaryusz Seymu Wolnego Ordynaryinego Grodzienskiego Szescioniedzielnego Roku Panskiego MDCCLXXXIV. Dnia 4. Miesiąca Pazdziernika Oprawującego Się. Warszawa 1785, s. 3.
- ↑ Zbigniew Dunin-Wilczyński, Order Św. Stanisława, Warszawa 2006, s. 191.
- ↑ Kalendarzyk narodowy y obcy na rok ... 1792. ..., Warszawa 1791, s. 313.
- ↑ Volumina Legum, t. X, Poznań 1952, s. 11-23.
- ↑ Volumina Legum, t. X, Poznań 1952, s. 23, 36.
Bibliografia
- Polski Słownik Biograficzny, t. 43 s. 385, psb.32033.13
Linki zewnętrzne
- Mowy Teofila Wojciecha Załuskiego w bibliotece Polona