Trerony

Obecnie Trerony to temat, który przykuł uwagę ludzi z całego świata. Ze względu na swój wpływ na społeczeństwo, gospodarkę i kulturę, Trerony wzbudził rosnące zainteresowanie jego badaniami i analizami. Od historycznych początków po znaczenie we współczesnym świecie, Trerony pozostawił trwały ślad w różnych aspektach życia codziennego. W tym artykule będziemy dalej badać znaczenie i wpływ Trerony, a także jego implikacje na przyszłość.

Trerony

Raphinae
Wetmore, 1930[1]
Wyspiarek zbroczony (Gallicolumba luzonica)
Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	strunowce
Podtyp	kręgowce
Gromada	ptaki
Podgromada	Neornithes
Infragromada	ptaki neognatyczne
Rząd	gołębiowe
Rodzina	gołębiowate
Podrodzina	trerony
Synonimy
Ptilonopinae[a] Selby, 1835[2]
Rodzaje
29 rodzajów – zobacz opis w tekście
Multimedia w Wikimedia Commons

Trerony^[3], owocożery (Raphinae) – podrodzina ptaków z rodziny gołębiowatych (Columbidae).

Występowanie

Podrodzina obejmuje gatunki występujące w Azji, Afryce, Australii i Oceanii^[4].

Systematyka

Do podrodziny należą następujące rodzaje^[3]:

• Henicophaps G.R. Gray, 1862
• Pampusana Bonaparte, 1855
• Leucosarcia Gould, 1843 – jedynym przedstawicielem jest Leucosarcia melanoleuca Latham, 1801 – wonga
• Petrophassa Gould, 1841
• Geophaps G.R. Gray, 1842
• Phaps Selby, 1835
• Ocyphaps G.R. Gray, 1842 – jedynym przedstawicielem jest Ocyphaps lophotes (Temminck, 1822) – gołąbek długoczuby
• Geopelia Swainson, 1837
• Trugon G.R. Gray, 1849 – jedynym przedstawicielem jest Trugon terrestris G.R. Gray, 1849 – papuasek
• Otidiphaps Gould, 1870 – jedynym przedstawicielem jest Otidiphaps nobilis Gould, 1870 – bażanciak
• Gallicolumba J.G. Heck, 1849
• Treron Vieillot, 1816
• Didunculus Peale, 1848 – jedynym przedstawicielem jest Didunculus strigirostris (Jardine, 1845) – zębacz
• Goura Stephens, 1819
• Caloenas G.R. Gray, 1840
• Raphus Brisson, 1760 – jedynym przedstawicielem jest wymarły prawdopodobnie w XVII wieku^[5] Raphus cucullatus (Linnaeus, 1758) – dront dodo
• Pezophaps Strickland, 1848 – jedynym przedstawicielem jest wymarły prawdopodobnie w XVIII wieku^[6] Pezophaps solitaria (J.F. Gmelin, 1789) – dront samotny
• Chalcophaps Gould, 1843
• Turtur Boddaert, 1783
• Oena Swainson, 1837 – jedynym przedstawicielem jest Oena capensis (Linnaeus, 1766) – turkaweczka czarnogardła
• Phapitreron Bonaparte, 1854
• Ducula Hodgson, 1836
• Megaloprepia Reichenbach, 1853
• Ramphiculus Bonaparte, 1854
• Alectroenas G.R. Gray, 1840
• Ptilinopus Swainson, 1825
• Hemiphaga Bonaparte, 1854
• Gymnophaps Salvadori, 1874
• Lopholaimus Gould, 1841 – jedynym przedstawicielem jest Lopholaimus antarcticus (Shaw, 1793) – siwiec

Uwagi

1. ↑ Typ nomenklatoryczny: Ptilinopus Swainson, 1825.

Przypisy

1. ↑ F.A. Wetmore. A systematic classification for the birds of the world. „Proceedings of the United States National Museum”. 76 (2821), s. 5, 1930. (ang.). 
2. ↑ P.J. Selby: Pigeons. Edinburgh: W.H. Lizars, 1835, s. 194, seria: The Naturalist’s library. (ang.).
3. ↑ ^{a b} Systematyka i nazwy polskie za: P. Mielczarek & M. Kuziemko: Podrodzina: Raphinae Wetmore, 1930 – trerony (wersja: 2024-09-29). Kompletna lista ptaków świata . Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. .
4. ↑ F. Gill, D. Donsker & P. Rasmussen (red.): IOC World Bird List (v14.2). . (ang.).
5. ↑ BirdLife International, Raphus cucullatus, The IUCN Red List of Threatened Species 2015, wersja 2014.3   (ang.).
6. ↑ BirdLife International, Pezophaps solitaria, The IUCN Red List of Threatened Species 2015, wersja 2014.3   (ang.).

Kontrola autorytatywna (takson):

• GND: 4292524-1

Identyfikatory zewnętrzne:

• ITIS: 676888
• CoL: KFV