Tytanian baru

W dzisiejszym artykule szczegółowo zbadamy Tytanian baru i odkryjemy jego wiele aspektów oraz wpływ na różne aspekty codziennego życia. Tytanian baru to temat, który przykuł uwagę zarówno ekspertów, jak i entuzjastów, dając początek licznym badaniom, debatom i refleksjom. W całej historii Tytanian baru odgrywał kluczową rolę w społeczeństwie, wpływając na wszystko, od kultury i tradycji po ekonomię i politykę. W tym artykule przeanalizujemy różne perspektywy dotyczące Tytanian baru, od jego ewolucji w czasie po dzisiejsze znaczenie, w celu rzucenia światła na temat, który nadal budzi zainteresowanie i kontrowersje.

Tytanian baru
Tytanian baru w plastikowym opakowaniu Struktura przestrzenna związku
Ogólne informacje
Wzór sumaryczny

BaTiO3

Inne wzory

BaO·TiO2

Masa molowa

233,19 g/mol

Wygląd

biały proszek, przezroczyste kryształy

Identyfikacja
Numer CAS

12047-27-7

Podobne związki
Podobne związki

Tytanian ołowiu

Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą
stanu standardowego (25 °C, 1000 hPa)

Tytanian baru, BaTiO3nieorganiczny związek chemiczny, mieszany tlenek baru i tytanu(IV)[2]. Materiał ceramiczny o właściwościach ferroelektrycznych (z wyłączeniem tytanianu o regularnym układzie krystalicznym), piezoelektrycznych i fotorefraktywnych. Jego temperatura Curie wynosi 120 °C. W zależności od temperatury posiada różny układ krystalograficzny: heksagonalny, regularny, tetragonalny, rombowy lub trygonalny[3]. W naturze występuje wyjątkowo rzadko, jako inkluzja w benitoicie.

Występuje w postaci przezroczystych kryształów lub białego proszku. Nierozpuszczalny w wodzie, rozpuszczalny w stężonym kwasie siarkowym. Otrzymywany przez spiekanie w stanie ciekłym węglanu baru i ditlenku tytanu, ewentualnie przez domieszkowanie.

Ze względu na wysoką względną przenikalność elektryczną (w niektórych warunkach sięgającą 10 000) jest stosowany jako dielektryk w kondensatorach. Dzięki właściwościom piezoelektrycznym stosowany bywa w mikrofonach. Kryształy tytanianu baru znajdują zastosowanie w optyce nieliniowej.

Przypisy

  1. David R. Lide (red.), CRC Handbook of Chemistry and Physics, wyd. 90, Boca Raton: CRC Press, 2009, s. 4-51, ISBN 978-1-4200-9084-0 (ang.).
  2. N. N. Greenwood, A. Earnshaw: Chemistry of the elements. Oxford; New York: Pergamon Press, 1984, s. 1121. ISBN 0-08-022057-6.
  3. Uporządkowano w kolejności od najwyższej temperatury do najniższej.