W dzisiejszym świecie Valérie Kaprisky stał się tematem cieszącym się dużym zainteresowaniem szerokiego grona osób. Od naukowców i ekspertów w tej dziedzinie po ogół społeczeństwa, Valérie Kaprisky przyciągnął uwagę wielu osób ze względu na swoje znaczenie i wpływ na współczesne społeczeństwo. Aby lepiej zrozumieć to zjawisko, konieczne jest zbadanie różnych perspektyw i opinii istniejących w tej kwestii. W tym artykule zagłębimy się w fascynujący świat Valérie Kaprisky, analizując jego znaczenie, ewolucję w czasie i wpływ na różne aspekty codziennego życia. Od jego powstania po dzisiejsze znaczenie – odkryjemy, jak Valérie Kaprisky odcisnął swoje piętno na świecie i nadal jest przedmiotem debat i analiz.
![]() Kaprisky podczas festiwalu w Cannes (2016) | |
Imię i nazwisko |
Valérie Chérès |
---|---|
Data i miejsce urodzenia |
19 sierpnia 1962 |
Zawód |
aktorka |
Valérie Kaprisky, właśc. Valerie Chérès (ur. 19 sierpnia 1962 w Neuilly-sur-Seine) – francuska aktorka filmowa.
Jej pseudonim artystyczny Kaprisky wymyśliła matka aktorki. Mając 19 lat zadebiutowała na dużym ekranie w filmie Życie kurtyzany (Brantôme 81: Vie de dames galantes, 1981) oraz dwóch komediach – Dzień wybijaniem głupot się zaczyna (Le jour se lève et les conneries commencent (1981) i Mężczyźni wolą grube dziewczyny (Les Hommes préfèrent les grosses, 1981). Po udziale w dramacie Afrodyta (Aphrodite 1982) zagrała rolę francuskiej studentki Moniki w utrzymanym w poetyce jaskrawych wideoklipów amerykańskim remake’u filmu Jean-Luca Godarda – Do utraty tchu (Breathless, 1983) u boku Richarda Gere’a.
Wzbudziła znaczne zainteresowanie kreacją Ethel w dramacie Andrzeja Żuławskiego Kobieta publiczna (La Femme publique, 1984), za którą zdobyła nominację do Césara. Rola Catherine, która po rozstaniu z kochankiem wyjeżdża z Montrealu, w romansie Namiętności pożądania (Mouvements du désir 1994) z muzyką Zbigniewa Preisnera przyniosła jej nominację do kanadyjskiej nagrody Genie.
Ma 168 cm wzrostu.