Wład Uzurpator
W dzisiejszym świecie Wład Uzurpator to temat/koncepcja/osoba, który zyskał duże znaczenie i zainteresowanie w różnych obszarach społeczeństwa. Niezależnie od tego, czy chodzi o politykę, naukę, sztukę, czy życie codzienne, Wład Uzurpator zaznaczył się przed i po w sposobie, w jaki ludzie postrzegają i podchodzą do różnych aspektów życia. Jej wpływ widać w sposobie rozwoju rozmów, podejściu do pewnych problemów czy sposobie podejmowania decyzji. Wład Uzurpator wywołał kontrowersje, inspiracje, refleksje i działania, stając się kluczowym elementem zrozumienia złożoności dzisiejszego świata. W tym artykule zbadamy wpływ Wład Uzurpator i przeanalizujemy jego wpływ w różnych obszarach, a także możliwe implikacje na przyszłość.
| |
| hospodar Wołoszczyzny | |
| Okres |
od 1394 |
|---|---|
| Poprzednik | |
| Następca |
Mircza Stary |
| Dane biograficzne | |
| Dynastia | |
| Data śmierci |
ok. 1397 |
Wład I Uzurpator, rum. Vlad Uzurpatorul (zm. ok. 1397) – hospodar wołoski w latach 1395–1396.
Jego pochodzenie jest niepewne, być może był nieślubnym dzieckiem hospodara Dana I z dynastii Basarabów. Wprowadzony na tron dzięki poparciu hospodara mołdawskiego Stefana I, Turcji i Polski. W 1395 odparł węgierską próbę przywrócenia na tron Mirczy Starego, jako pierwszy na Wołoszczyźnie prosząc o interwencję turecką. Jako jedyny hospodar wołoski uznał w 1396 zwierzchnictwo króla polskiego Władysława Jagiełły. W tym samym roku okazał wrogość wobec wyprawy Zygmunta Luksemburskiego przeciwko Turkom – klęska wyprawy w bitwie pod Nikopolis i opanowanie przez Turków terenów na południe od Dunaju spowodowały jednak odwrócenie się od Włada bojarów wołoskich, którzy obawiali się potęgi tureckiej. W efekcie Wład został po walce pojmany przez wojewodę siedmiogrodzkiego Ścibora ze Ściborzyc i wydany Węgrom, a na tron bojarzy zaprosili z powrotem Mirczę Starego.
Bibliografia
- J. Demel: Historia Rumunii. Wrocław – Warszawa – Kraków: Zakład Narodowy im. Ossolińskich – Wydawnictwo, 1970, s. 118-119.
- J. Rajman: Encyklopedia średniowiecza. Kraków: Wydawnictwo Zielona Sowa, 2006, s. 1032-1033. ISBN 83-7435-263-9.
