Włoska Partia Liberalna

W tym artykule zbadamy temat Włoska Partia Liberalna z różnych perspektyw i przy podejściu multidyscyplinarnym. Przeanalizujemy jego wpływ na społeczeństwo, jego dzisiejsze znaczenie i ewolucję w czasie. Ponadto zbadamy różne opinie i teorie, które istnieją wokół Włoska Partia Liberalna, a także jego wpływ w różnych obszarach, takich jak kultura, polityka, ekonomia i technologia. Mamy nadzieję, że dzięki tej wszechstronnej analizie przedstawimy kompleksowy i szczegółowy obraz Włoska Partia Liberalna w celu wzbogacenia wiedzy i zachęcenia do debaty na ten temat.

Ten artykuł dotyczy historycznej partii politycznej. Zobacz też: Włoska Partia Liberalna – partia polityczna założona w 2004.
Włoska Partia Liberalna
Państwo

 Włochy

Lider

Raffaele Costa (ostatni)

Data założenia

1944

Data rozwiązania

1994

Ideologia polityczna

liberalizm

Włoska Partia Liberalna (wł. Partito Liberale Italiano, PLI) – włoska liberalna partia polityczna.

Historia

Partia Liberalna działała w okresie przedwojennym, została jednak rozwiązana w czasie dyktatury Benita Mussoliniego. Po upadku reżimu faszystowskiego została reaktywowana[1], wchodząc w 1943 w skład Komitetu Wyzwolenia Narodowego. Formalnie zarejestrowana w 1944. Uczestniczyła w gabinecie tymczasowym, którym kierował Pietro Badoglio, następnie z przerwami w kolejnych rządach do drugiej połowy lat 50. W późniejszych latach z reguły pozostawała w opozycji. Od lat 80. ponownie z reguły współtworzyła koalicje rządowe. W pierwszej połowie lat 90. jej działacze okazali się zamieszani w afery korupcyjne i polityczne (tzw. Tangentopoli), na początku 1994 PLI podjęła decyzję o rozwiązaniu, a wielu jej działaczy zasiliło nowo powstałe ugrupowanie pod nazwą Forza Italia[1].

Liderami PLI w okresie powojennym byli m.in. Benedetto Croce, Bruno Villabruna, Gaetano Martino, Giovanni Malagodi, Agostino Bignardi, Valerio Zanone, Alfredo Biondi, Renato Altissimo i Raffaele Costa. Z ugrupowania wywodziło się dwóch pierwszych prezydentów okresu powojennego: Enrico De Nicola i Luigi Einaudi.

W 2004 Stefano De Luca utworzył nowe ugrupowanie pod nazwą Włoska Partia Liberalna, odwołujące się wprost do historycznej PLI[1].

Wyniki wyborcze

Wyniki do Izby Deputowanych[2]:

  • 1948: 3,8% głosów, 19 mandatów
  • 1953: 3,0% głosów, 13 mandatów
  • 1958: 3,5% głosów, 17 mandatów
  • 1963: 7,0% głosów, 39 mandatów
  • 1968: 5,3% głosów, 31 mandatów
  • 1972: 3,9% głosów, 20 mandatów
  • 1976: 1,3% głosów, 5 mandatów
  • 1979: 1,9% głosów, 9 mandatów
  • 1983: 2,9% głosów, 16 mandatów
  • 1987: 2,1% głosów, 11 mandatów
  • 1992: 2,8% głosów, 17 mandatów

W wyborach do Parlamentu Europejskiego I kadencji (1979) PLI uzyskała 3 mandaty[3]. W 1984 i 1989 tworzyła wspólne listy z republikanami, które wprowadzały odpowiednio 5 i 4 eurodeputowanych[4][5]. PLI należała do Partii Europejskich Liberałów, Demokratów i Reformatorów.

Przypisy

  1. ↑ a b c Partito Liberale Italiano. treccani.it. . (wł.).
  2. ↑ Parties and Elections in Europe: Italy. parties-and-elections.eu. . (ang.).
  3. ↑ Archivio Storico delle Elezioni. Europee 10/06/1979. interno.it. . (wł.).
  4. ↑ Archivio Storico delle Elezioni. Europee 17/06/1984. interno.it. . (wł.).
  5. ↑ Archivio Storico delle Elezioni. Europee 18/06/1989. interno.it. . (wł.).
Partie polityczne Włoch
Partie reprezentowane
w parlamencie krajowym lub europejskim

Flaga Włoch