Wilhelm Czarnocki
Dziś Wilhelm Czarnocki jest tematem o dużym znaczeniu i zainteresowaniu społeczeństwem. Wraz z postępem technologii i globalizacją Wilhelm Czarnocki stał się przedmiotem dyskusji w różnych obszarach, od polityki po kulturę popularną. Zjawisko to wywołało sprzeczne opinie i debaty na temat jego implikacji i konsekwencji. W tym artykule zbadamy różne perspektywy i podejścia związane z Wilhelm Czarnocki, a także jego wpływ na codzienne życie ludzi. Ponadto przeanalizujemy rolę, jaką obecnie pełni Wilhelm Czarnocki i jej możliwą ewolucję w przyszłości.
| Data i miejsce urodzenia |
20 października 1886 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
3 czerwca 1963 |
| Profesor nauk medycznych | |
| Alma Mater | |
| Doktorat | |
| Habilitacja | |
| Profesura | |
| Rektor Akademii Lekarskiej | |
| Okres spraw. | |
| Odznaczenia | |
 
| |
Wilhelm Czesław Czarnocki h. Lis (ur. 20 października 1886 w Stańkawie[1], zm. 3 czerwca 1963 w Gdańsku) – patomorfolog, rektor Akademii Lekarskiej w Gdańsku w latach 1948–1953.
Życiorys
Pochodził z rodziny ziemiańskiej. Po ukończeniu w 1904 klasycznego gimnazjum w Żytomierzu rozpoczął studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Warszawskiego, skąd został wyrzucono go za udział w "zamieszkach studenckich", zorganizowanych przez młodzież akademicką prowadzącą walkę o polską szkołę. W jesieni 1905 wstąpił na Wydział Lekarski Uniwersytetu Jagiellońskiego. Dyplom lekarza i tytuł doktora wszechnauk lekarskich otrzymał w Krakowie w 1913, dyplom nostryfikował w Kijowie w 1914.
W sierpniu 1914 został wcielony do armii rosyjskiej, skąd zwolniono go w maju 1918. 15 stycznia 1919 rozpoczął pracę w Zakładzie Anatomii Patologicznej Uniwersytetu Warszawskiego. W marcu 1919 powołano go do służby w Wojsku Polskim.
Zakończenie działań wojennych pozwoliło mu na powrót do warszawskiego zakładu w marcu 1921. Pracował jako starszy asystent, a od 1925 jako adiunkt pod kierownictwem Józefa Hornowskiego, a później Ludwika Paszkiewicza. 8 stycznia 1924 został zatwierdzony w stopniu majora ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 428. lokatą w korpusie oficerów rezerwy sanitarnych, grupa lekarzy[2]. Posiadał wówczas przydział w rezerwie do 1 Batalionu Sanitarnego w Warszawie[3]. W kwietniu 1927 został zwolniony od obowiązku służby wojskowej[4]. Habilitowł się w lutym 1928 na podstawie rozprawy Badania nad ostrym zanikiem wątroby, ze szczególnym uwzględnieniem tworzenia się tzw. kanalików wrzekomych. W latach 1928–1934 był prezesem Naczelnej Izby Lekarskiej, w latach 1931–1933 Komisarzem Ubezpieczeń Społecznych. W maju 1939 został powołany przez Wydział Lekarski Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie jako profesor nadzwyczajny na stanowisko kierownika Katedry i Zakładu Anatomii Patologicznej. Wybuch II wojny światowej uniemożliwił mu objęcie tego stanowiska, pozostał więc w Warszawie. W latach 1940–1942 pełnił obowiązki prosektora Szpitala św. Stanisława, a w latach 1941–1944 był dyrektorem Szpitala Dzieciątka Jezus w Warszawie.[5] W czasie powstania warszawskiego niósł pomoc lekarską powstańcom.[6] W grudniu 1945 został mianowany profesorem zwyczajnym, a Rada Wydziału Lekarskiego ówczesnej Akademii Lekarskiej w Gdańsku powierzyła mu kierownictwo Katedry i Zakładu Anatomii Patologicznej. Od 1 stycznia 1946 do 31 sierpnia 1948 był prorektorem, a od września 1948 do 31 marca 1953 rektorem Akademii Medycznej w Gdańsku.
Zmarł 3 czerwca 1963. Spoczął 5 czerwca 1963 na Cmentarzu Srebrzysko w Gdańsku (rejon IX, kwatera profesorów, grób 146)[7].
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (22 lipca 1949)[8]
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (9 listopada 1932)[9]
Przypisy
- ↑ Stanisław Łoza (red.), Czy wiesz kto to jest?, (Przedr. fotooffs., oryg.: Warszawa : Wydaw. Głównej Księgarni Wojskowej, 1938.), Warszawa: Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe : na zam. Zrzeszenia Księgarstwa, 1983, s. 119.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1218.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1128.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 12 z 11 kwietnia 1927, s. 115.
- ↑ Encyklopedia Gdańska
- ↑ Halina Jędrzejewska, Lekarze Powstania Warszawskiego 1 VIII – 2 X 1944, wyd. TLW.
- ↑ Wyszukiwarka Cmentarze w Gdańsku , cmentarze-gdanskie.pl .
- ↑ M.P. z 1949 r. nr 49, poz. 679 „za wybitne zasługi w dziedzinie służby zdrowia”.
- ↑ M.P. z 1932 r. nr 259, poz. 295 „za zasługi na polu ubezpieczenia na wypadek choroby”.
Bibliografia
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. .
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Ewa Boj, Prof. Wilhelm Czesław Czarnocki (1886–1963), Patologia Polska 1974, 24(4) s. 569.
