William Stanhope (1. hrabia Harrington)
Wygląd przypnij ukryj,_Attributed_to_Godfrey_Kneller.jpg)
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Ambasador brytyjski w Hiszpanii | |
| Okres |
od 1721 |
| Lord przewodniczący Rady | |
| Okres |
od 1742 |
| Poprzednik | |
| Następca | |
William Stanhope, 1. hrabia Harrington (ur. 1690, zm. 8 grudnia 1756 w Londynie) – brytyjski arystokrata, polityk i dyplomata.
Życiorys
Kariera w dyplomacji
Jego ojcem był John Stanhope of Elvaston, bratem zaś Charles Stanhope (1673–1760), aktywny polityk za panowania Jerzego I Hanowerskiego. Przodek Williama John Stanhope (zm. 1638), był bratem przyrodnim Philipa Stanhope’a, 1. hrabiego Chesterfield. Kształcony w Eton College, William Stanhope zaciągnął się do armii podczas wojny o sukcesję hiszpańską, lecz szybko zajął się dyplomacją jako reprezentant Wielkiej Brytanii w Madrycie (1717–1718, w randze ambasadora) i Turynie (1718–1719, jako poseł).
Gdy w roku 1720 podpisano pokój między Hiszpanią a Wielką Brytanią, Stanhope został brytyjskim ambasadorem w Hiszpanii, gdzie działał do marca 1727 r., budując sobie dobry wizerunek jako specjalista od trudnych spraw międzynarodowych.
W kwietniu 1726 roku w ambasadzie brytyjskiej w Madrycie schronił się minister w niełasce Juan Guillermo Ripperdá. Stanhope zapytał go czy jest podejrzany o jakieś przestępstwo, na co Ripperda odpowiedział, iż boi się jedynie ataku tłumu. Stanhope pozwolił mu na razie zostać w ambasadzie, po czym wystarał się o audiencję u króla Filipa, który pochwalił postępowanie dyplomaty. Kazał mu jedynie obiecać, że nie pozwoli Ripperdzie uciec. Jednak nieco później Rada Kastylii (Consejo de Castilla) uznała, że Ropperda dopuścił się „obrazy majestatu”, i że wyprowadzenie go siłą z ambasady nie będzie sprzeczne z prawem narodów. Uczynił to nazajutrz alkad (alcalde – burmistrz) Madrytu w asyście 60 gwardzistów. Wywiązała się korespondencja, w której strona brytyjska nie zaprzeczyła prawomocności zatrzymania, lecz uchybiono ambasadorowi wywlekając ministra z ambasady, bez wystosowania prośby do Brytyjczyka o wydanie go. Już w XVII wieku obowiązywał w Hiszpanii zakaz poszukiwania azylu w innych miejscach niż sakralne, który to zapis skopiowali Portugalczycy w połowie XVIII wieku. Ripperda został zaaresztowany i zamknięty w zamku w Segowii, z którego zresztą dwa lata potem zbiegł.
W 1729 uczestniczył w rozmowach, które uwieńczył Traktat Sewilski między Francją, Hiszpanią i Wielką Brytanią. Za te zasługi uczyniono go baronem Harrington w styczniu 1730.
Kariera polityczna
Od 1715 Stanhope zasiadał w brytyjskiej Izbie Gmin jako reprezentant okręgu Derby. Okręg ten reprezentował do 1722 r. W 1727 został deputowanym z okręgu Steyning, ale jeszcze w tym samym roku uzyskał mandat z okręgu Derby, który piastował do momentu swojej kreacji na para Wielkiej Brytanii w 1730 r. W latach 1727–1730 był wiceszambelanem Dworu Królewskiego.
Jeszcze w 1730 został mianowany ministrem północnego departamentu, a jego przełożonym był tylko sir Robert Walpole. Stanhope zastąpił na tym stanowisku szwagra Walpole’a lorda Townshenda. Stanhope i Jerzy II Hanowerski chcieli pomóc cesarzowi Karolowi VI przeciw Francuzom, podczas gdy Robert Walpole. Harrington pozostał na stanowisku ministra aż do upadku Walpole’a w roku 1742, kiedy to otrzymał tytuły hrabiego Harrington i wicehrabiego Petersham, oraz został przeniesiony na urząd Lorda Przewodniczącego Rady.
W 1744 r. Harrington powrócił na stanowisko ministra północnego departamentu. Wkrótce utracił jednak łaski królewskiego, co spowodowało, że w październiku 1746 r. zrezygnował ze stanowiska i wyjechał do Irlandii, gdzie został Lordem Namiestnikiem. Piastował to stanowisko do 1751 r.
Rodzina
Około 1718 r. poślubił Anne Griffith (zm. 18 grudnia 1719), córkę pułkownika Edwarda Griffitha i Elizabeth Lawrence, córki Thomasa Lawrence’a. William i Anne mieli razem dwóch synów:
- William Stanhope (18 grudnia 1719 – 1 kwietnia 1779), 2. hrabia Harrington
- Thomas Stanhope (18 grudnia 1718 – 12 stycznia 1743)
Bibliografia
- Stanisław Edward Nahlik, Narodziny nowożytnej dyplomacji, Ossolineum Wrocław 1971, s. 185–186.
- Piotr Napierała, Sir Robert Walpole (1676-1745) – twórca brytyjskiej potęgi, Wydawnictwo Naukowe UAM, Poznań 2008.
Linki zewnętrzne
- 1911encyclopedia.org. 1911encyclopedia.org. .
- thepeerage.com
| W dniu powstania | |
|---|---|
| Późniejsi członkowie gabinetu |
| W dniu powstania | |
|---|---|
| Późniejsi członkowie gabinetu |
| W dniu powstania | |
|---|---|
| Późniejsi członkowie gabinetu |
- ISNI: 0000000093174392
- VIAF: 136787000
- LCCN: nr93037191
- GND: 142621692
- NLA: 49788700
- NTA: 339707674
- PLWABN: 9811250562105606
- OBIN: 26257
- PTBNP: 1836198