Witold Scazighino

W dzisiejszym świecie Witold Scazighino to temat, który zyskał na znaczeniu i budzi duże zainteresowanie w społeczeństwie. Od lat Witold Scazighino jest przedmiotem debat i badań ekspertów z różnych dziedzin, którzy starają się zrozumieć i przeanalizować jego implikacje w różnych obszarach. Niezależnie od tego, czy chodzi o podejście historyczne, naukowe, kulturalne czy społeczne, Witold Scazighino wzbudził ciekawość i uwagę ludzi na całym świecie. W tym artykule zagłębimy się w ekscytujący świat Witold Scazighino, badając jego pochodzenie, ewolucję w czasie i jego dzisiejszy wpływ.

Witold Scazighino
kapitan kapitan
Data i miejsce urodzenia

19 stycznia 1889
Przewoźnia

Data i miejsce śmierci

15 sierpnia 1965
Montreal

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Błękitna Armia
Wojsko Polskie

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa,
II wojna światowa

Późniejsza praca

inżynier

Witold Scazighino (ur. 19 stycznia 1889, zm. 15 sierpnia 1965 w Montrealu) – polski inżynier, działacz Polskiego Radia w II Rzeczypospolitej.

Życiorys

Urodził się 19 stycznia 1889 w Przewoźni[1][2]. Kształcił się w Zakładzie Naukowo-Wychowawczego OO. Jezuitów w Bąkowicach pod Chyrowem, gdzie w 1907 ukończył VIII klasę i zdał egzamin dojrzałości[3][4][2]. Ukończył studia w zakresie mechaniki na Politechnice Lwowskiej w 1907 oraz w zakresie elektrotechniki w Wiedniu w 1913[2]. Uzyskał tytuł inżyniera[5][6].

Podczas I wojny światowej służył w oddziałach łączności c. i k. armii w stopniu nadporucznika[7][2], a później w szeregach Armii Polskiej we Francji[2]. Po zakończeniu I wojny światowej w 1919 powrócił na ziemie polskie w 1919 i został przyjęty do Wojska Polskiego[2]. W wojnie polsko-bolszewickiej z 1920 w stopniu porucznika był szefem radiotelegrafii w sztabie 1 Armii. Awansowany na stopień kapitana służył jako wykładowca w Obozie Szkolnym Wojsk Łączności w Zegrzu[2]. Został zweryfikowany w stopniu kapitana rezerwy łączności ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[8][9][10]. W 1923 był oficerem rezerwowym 1 Pułku Łączności[11], a w 1924, 1934 Pułku Radiotelegraficznego[12][13].

Po odejściu z czynnej służby wojskowej w 1925 podjął pracę w Polskim Towarzystwie Radiotechnicznym, gdzie był kierownikiem pracowni doświadczalnej[2]. W marcu 1924, w lipcu 1926, w maju 1928 był wybierany członkiem zarządu Stowarzyszenia Radiotechników Polskich[14][15][16][2]. W późniejszych latach był związany ze Lwowem[6]. W dekadzie lat 30. pracował w rozgłośni Polskiego Radia Lwów, którego był współtwórcą oraz pełnił stanowiska dyrektora technicznego, inżyniera dyżurnego, dyrektora naczelnego, dyrektora administracyjnego[17][18][6][19][2].

Po wybuchu II wojny światowej w 1939 przedostał się do Francji, następne do Wielkiej Brytanii[2]. Od 1942 do 1945 był pracownikiem sekcji radiowej Ministerstwa Informacji rządu RP na uchodźstwie[2]. Po zakończeniu wojny pozostał na emigracji zamieszkując w Londynie[2]. Był zatrudniony w administracji „Dziennika Polskiego” oraz w londyńskim przedsiębiorstwie British Communication Corporation[2].

Zmarł 15 sierpnia 1965 w Montrealu[6].

Rodzina i życie prywatne

Jego żoną była Bronisława z d. Halban (1901–1994), córka Alfreda i siostra Leona, z którą miał dwóch synów[20].

Przypisy

  1. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 175, 693.
  2. ↑ a b c d e f g h i j k l m n Jerzy Kubiatowski. Sylwetki. Inż. Witold Scazighino (1889-1965). „Przegląd Telekomunikacyjny”. Nr 9, s. 263, 1983. ISSN 0033-2399. 
  3. ↑ Sprawozdanie Zakładu Naukowo-Wychowawczego OO. Jezuitów w Bąkowicach pod Chyrowem za rok szkolny 1907. Przemyśl: 1907, s. 45, 57.
  4. ↑ Sprawozdanie Dyrekcji Zakładu Naukowo-Wychowawczego OO. Jezuitów w Bąkowicach pod Chyrowem za rok szkolny 1936/37. Przemyśl: 1937, s. 29.
  5. ↑ Pornografja. Głosy polskie w najważniejszej sprawie moralności społecznej. Lwów: 1909, s. 6.
  6. ↑ a b c d Z żałobnej karty. „Biuletyn”. Nr 2 (9), s. 98, Listopad 1965. Koło Lwowian w Londynie. 
  7. ↑ Sprawozdanie Zakładu Naukowo-Wychowawczego OO. Jezuitów w Bąkowicach pod Chyrowem za rok szkolny 1914/15 i 1915/16. Przemyśl: 1916, s. 100.
  8. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 973.
  9. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 891.
  10. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 175.
  11. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 959.
  12. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 881.
  13. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 693.
  14. ↑ Stowarzyszenie radjotechników. „Kurier Warszawski”. Nr 82, s. 3, 22 marca 1924. 
  15. ↑ Stow. radjotechników. „Kurier Warszawski”. Nr 198, s. 3, 21 lipca 1926. 
  16. ↑ Stowarzyszenie Radiotechników Polskich. „Kurier Warszawski”. Nr 145, s. 8, 26 maja 1928. 
  17. ↑ Lwów. Radiostacja lwowska. „Kurier Warszawski”. Nr 321, s. 16, 23 listopada 1930. 
  18. ↑ Komitet obchodu 25-lecia Z. W. C. oraz Tygodnia Propagandy Związku Strzeleckiego. „Gazeta Lwowska”. Nr 262, s. 5, 23 września 1933. 
  19. ↑ Stacja radiowa we Lwowie. historiaradia.neostrada.pl. .
  20. ↑ Maria Minakowska, Witold Scazighino , sejm-wielki.pl .

Bibliografia