Wykrzyknienie
W tym artykule chcemy poruszyć temat Wykrzyknienie, który był przedmiotem licznych badań, debat i kontrowersji na przestrzeni dziejów. Wykrzyknienie wywarł znaczący wpływ w różnych obszarach, od polityki, przez gospodarkę, po społeczeństwo w ogóle. Znaczenie Wykrzyknienie było tak duże, że wzbudziło zainteresowanie naukowców, ekspertów i badaczy, którzy włożyli wiele wysiłku w zrozumienie jego wpływu i zakresu. Na tych stronach będziemy badać różne aspekty Wykrzyknienie, analizując jego pochodzenie, ewolucję w czasie i jego dzisiejszy wpływ. Mamy nadzieję, że ten artykuł przyczyni się do rzucenia światła na temat tak złożony i znaczący jak Wykrzyknienie.
Wykrzyknienie (inaczej eksklamacja, z łac. exclāmātiō; gr. ἐκφώνησις ekphṓnēsis)[1] – figura retoryczna, wyraz, grupa wyrazów lub zdanie wykrzyknikowe, eliptyczne, często urwane (gr. ἀποσιώπησις aposiṓpēsis – niedomówienie)[2], wtrącone w tok wypowiedzi, często w formie apostrofy. Adresat takiego wykrzyknienia może być mniej lub bardziej określony.
Wykrzyknienie zazwyczaj jest wyrazem emocjonalnego zaangażowania nadawcy wypowiedzi, sygnalizuje jego stan uczuciowy. Figura ta ma za zadanie wyrażać uczucia wstrętu, zachwytu, nienawiści, smutku itp.
Przykłady zdań z wykrzyknieniami: „Ojej, ona ma nowego kotka!”, „Och, zgubiłem swoje kapcie!”, „Ach, nie mam okularów!”.
Przypisy
- ↑ Henry George Liddell, Robert Scott: ἐκφώνησις. A Greek-English Lexicon . . (ang.).
- ↑ Henry George Liddell, Robert Scott: ἀποσιώπησις. A Greek-English Lexicon . . (ang.).
Bibliografia
- Słownik terminów literackich. Janusz Sławiński (red.). Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 2000, s. 122. ISBN 83-01-13851-3.
- Ewa Miodońska-Brookes, Adam Kulawik, Marian Tatara: Zarys poetyki. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1980, s. 364–365. ISBN 83-01-01751-1.
- Mirosław Korolko: Sztuka retoryki. Przewodnik encyklopedyczny. Warszawa: Wiedza Powszechna, 1990. ISBN 83-214-0695-5.