Yank, the Army Weekly

W tym artykule porozmawiamy o Yank, the Army Weekly, temacie będącym przedmiotem zainteresowania i debaty w ostatnich latach. Yank, the Army Weekly to problem, który dotyka ludzi w każdym wieku, płci i kultury, a jego znaczenie obejmuje różne dziedziny, takie jak zdrowie, ekonomia, polityka i ogólnie społeczeństwo. Na przestrzeni dziejów Yank, the Army Weekly odgrywał fundamentalną rolę w życiu ludzi, a jego badanie i zrozumienie mają kluczowe znaczenie dla zrozumienia świata, w którym żyjemy. W tym artykule zbadamy różne aspekty Yank, the Army Weekly, od jego początków po dzisiejsze skutki, w celu zapewnienia kompleksowego spojrzenia na ten istotny temat.

Yank, the Army Weekly
Ilustracja
Wydanie „Yank, The Army Weekly” z 13 kwietnia 1945 roku. Okładka przedstawiająca sanitariusza z Rifle Company Medic autorstwa sierż. Howarda Brodiego
Częstotliwość

tygodnik

Państwo

 Stany Zjednoczone

Wydawca

United States Army

Język

angielski

Pierwszy numer

17 czerwca 1942

Ostatni numer

28 grudnia 1945

Multimedia w Wikimedia Commons

Yank, the Army Weekly – amerykański tygodnik wydawany przez Armię Stanów Zjednoczonych podczas II wojny światowej i bezpośrednio po niej.

Jedną z jego najpopularniejszych cech, mającą na celu podniesienie morale personelu wojskowego służącego za granicą, była cotygodniowa publikacja fotografii typu pin-up.

Historia

Pomysł na czasopismo wyszedł od Egberta White’a, który pracował w gazecie „Stars and Stripes” podczas I wojny światowej. Zaproponował on ten pomysł armii na początku 1942 roku i aby móc stanąć na czele czasopisma wojskowego przyjął stopień podpułkownika. White został redaktorem naczelnym, major Franklin S. Forsberg był kierownikiem ds. biznesowych, a major Hartzell Spence pełnił funkcję głównego redaktora[1]. White został później usunięty z redakcji „Yanka” z powodu nieporozumień dotyczących artykułów, które się w nim ukazały[2]. Niedługo potem Spence’owi również przydzielono inne obowiązki, a głównym redaktorem został Joe McCarthy[3].

Pierwszy numer „Yanka” został opublikowany z datą 17 czerwca 1942 roku[4], jako 24-stronicowy tygodnik typu tabloidowego bez reklam, kosztujący pięć centów[5]. Czasopismo redagowali żołnierze z korpusu szeregowych i podoficerów z kilkoma oficerami jako kierownikami i początkowo było ono dostępne wyłącznie dla personalu armii USA stacjonującego za granicą[6]. Wraz z piątym numerem z 15 lipca 1942 roku udostępniono je także żołnierzem służby czynnej stacjonującym w kraju, jednak nigdy czasopismo nie trafiło do sprzedaży na rynku cywilnym[7]. Łączny nakład „Yanka” przekroczył 2,5 miliona egzemplarzy dystrybuowanych w 41 krajach[8].

Ostatni numer ukazał się 28 grudnia 1945 roku[8]. Joe McCarthy pozostał redaktorem „Yanka” do oficjalnego zamknięcia czasopisma 31 grudnia 1945 roku[9].

List Trimminghama

Wydanie czasopisma z 28 kwietnia 1944 roku zawierało list od czarnoskórego kaprala, Ruperta Trimminghama, skarżącego się, że biali niemieccy jeńcy wojenni są traktowani z większym szacunkiem niż czarnoskórzy żołnierze amerykańscy[10]. Reakcja na list była silna i natychmiastowa. W liście uzupełniającym opublikowanym 28 lipca 1944 roku Trimmingham stwierdził, że otrzymał 287 listów, w tym 183 od białych żołnierzy, popierających jego stanowisko. Redaktorzy donieśli, że „Yank” otrzymał „wiele komentarzy od żołnierzy, z których prawie wszyscy byli oburzeni traktowaniem kaprala”[11]. W tym samym roku list Trimminghama zainspirował Roberta E. McLaughlina do napisania opowiadania pt. A Short Wait between Trains[12], a w 1945 roku do stworzenia jednoaktowej sztuki Ruth Moore[13][14].

Artyści i fotografowie

W magazynie ukazywały się szkice popularnych wówczas artystów, takich jak Robert Greenhalgh[15], Victor Kalin czy Howard Brodie. Znalazły się w nim również karykatury G.I. Joe autorstwa Dave’a Bregera i karykatury Sad Sack autorstwa sierż. George’a Bakera. Karykatury twórcy The Family Circus również zostały zaprezentowane w „Yanku”, a artysta i autor Jack Coggins spędził ponad dwa lata w redakcji, najpierw w Nowym Jorku, a następnie w Londynie, tworząc ilustracje i artykuły w ponad 24 wydaniach[16]. John Bushemi był fotografem, który fotografował wojnę na Pacyfiku i dostarczał również zdjęcia na okładki dla „Yanka”[17].

Reaktywacja

W 2014 roku 1st Stryker Brigade Combat Team 1 Dywizji Pancernej stacjonujący w Fort Bliss w Teksasie wskrzesił „Yanka” jako oficjalną publikację brygady. Na każdej okładce pisma „1/1 AD YANK” znajdują się żołnierze tej jednostki odtwarzający kolejne zdjęcie okładkowe z oryginalnego magazynu „Yank”[18].

Galeria

  • 1
    1
  • 2
    2
  • 3
    3
  • 4
    4
  • 5
    5
  • 6
    6
  • 7
    7
  • 8
    8

1. Jane Randolph w pierwszym numerze „Yanka” z 17 czerwca 1942 2. Zdjęcie na okładce magazynu „1/1 AD YANK” ze stycznia 2015. Trzech żołnierzy kompanii B 3. batalionu 41 Pułku Piechoty, 1 Brygady 1 Dywizji Pancernej odtwarza zdjęcie z okładki oryginalnego „Yanka” z 30 marca 1945. 3. Kolaż Pin-up Girls magazynu „Yank” opublikowany w ostatnim numerze z 28 grudnia 1945. 4. Ingrid Bergman – Pin-up Girl z 16 marca 1945. 5. Deanna Durbin – Pin-up Girl z 19 stycznia 1945. 6. Statua Wolności – Pin-up Girl pod koniec II wojny światowej. 7. Wywiad z baseballistą Jackiem Robinsonem z 1945 roku – napisany na krótko przed jego dołączeniem do Montreal Royals. 8. Zdjęcie Normy Jeane Dougherty (która później przyjęła pseudonim sceniczny Marilyn Monroe) w „Yanku” z 26 czerwca 1945 (sesja fot. 1944).

Przypisy

  1. ↑ McGurn 2004 ↓, s. 65.
  2. ↑ Egbert White. A Free Press in a Citizen's Army. „Journal of Educational Sociology”. 19 (4), s. 236–248, 1945. DOI: 10.2307/2263264. JSTOR: 2263264. (ang.). 
  3. ↑ McGurn 2004 ↓, s. 87–89.
  4. ↑ McGurn 2004 ↓, s. 79.
  5. ↑ Yank Magazine Created a Unique Record of American Soldiers' Roles in World War II. HistoryNet, 4.01.2022. . (ang.).
  6. ↑ McGurn 2004 ↓, s. 70.
  7. ↑ McGurn 2004 ↓, s. 83.
  8. ↑ a b McGurn 2004 ↓, s. 250
  9. ↑ McGurn 2004 ↓, s. 249.
  10. ↑ War Letters: Extraordinary Correspondence from American Wars. Andrew Carroll (ed.). New York: Simon and Schuster, 2008, s. 315. ISBN 978-0743508421. (ang.).
  11. ↑ The New York Times Living History: World War II, 1942–1945: The Allied Counteroffensive. Douglas Brinkley (ed.). New York: Harry Holt and Company, 2003, s. 176. ISBN 978-0-8050-7247-1. (ang.).
  12. ↑ Robert McLaughlin. A Short Wait between Trains. „The New Yorker”. 20:18, s. 27–99, 14.06.1944. (ang.). 
  13. ↑ Chi Legit Casts Do 1-Acters on 'Action' Stage. „Billboard”. 57:42, s. 3, 20.10.1945. (ang.). 
  14. ↑ Chrystyna Dail: Stage for Action: U.S. Social Activist Theatre in the 1940s. Carbondale: SIU Press, 2016, s. 3. ISBN 978-0809335428. (ang.).
  15. ↑ They Drew Fire – Robert Greenhalgh. pbs.org. . (ang.).
  16. ↑ Jack Coggins – Yank Magazine Illustrations & Articles. jackcoggins.info. . (ang.).
  17. ↑ Operations Against the Japanese on Arundel and Sagekarsa Islands. 1943. . (ang.).
  18. ↑ 1st Brigade Combat Team, 1st Armored Division. Defense Imagery and Video Distribution System. . (ang.).

Bibliografia

  • Barrett McGurn: Yank the Army Weekly: Reporting the Greatest Generation. Fulcrum Publishing, 2004. ISBN 1-55591-296-6. (ang.).