Zawilec żółty

W tym artykule zbadamy wpływ, jaki Zawilec żółty wywarł na różne aspekty współczesnego społeczeństwa. Od momentu pojawienia się Zawilec żółty wywołał debaty, kontrowersje i znaczące zmiany w różnych obszarach. Poprzez szczegółową analizę sprawdzimy, jak Zawilec żółty wpłynął na politykę, ekonomię, kulturę, technologię i inne ważne aspekty naszego codziennego życia. Dodatkowo zagłębimy się w przeszłość, teraźniejszość i przyszłość Zawilec żółty, aby lepiej zrozumieć jego ewolucję i znaczenie w obecnym kontekście. Celem tego artykułu jest przedstawienie kompleksowej i dogłębnej wizji Zawilec żółty, aby zapewnić czytelnikowi szersze i wzbogacające zrozumienie tego zjawiska.

Zawilec żółty
Ilustracja
Systematyka[1][2]
Domena

eukarionty

Królestwo

rośliny

Podkrólestwo

rośliny zielone

Nadgromada

rośliny telomowe

Gromada

rośliny naczyniowe

Podgromada

rośliny nasienne

Nadklasa

okrytonasienne

Klasa

Magnoliopsida

Nadrząd

jaskropodobne

Rząd

jaskrowce

Rodzina

jaskrowate

Rodzaj

zawilec

Gatunek

zawilec żółty

Nazwa systematyczna
Anemone ranunculoides L.
Sp. pl. 1:541. 1753
Systematyka w Wikispecies
Multimedia w Wikimedia Commons

Zawilec żółty (Anemone ranunculoides L.) – gatunek byliny należący do rodziny jaskrowatych. Występuje w stanie dzikim w całej niemal Europie oraz na Zakaukaziu w Azji[3]. W Polsce pospolity na całym niżu, ale występuje rzadziej od zawilca gajowego.

Morfologia

Pokrój
Roślina wieloletnia wysokości 10-20 cm z pojedynczą, nierozgałęzioną łodygą.
Liście
Odziomkowe nie pojawiają się do okresu kwitnienia, niekiedy brak ich zupełnie. Liście łodygowe trzy, ustawione okółkowo, trójdzielne aż do nasady z odcinkami 3-wrębnymi i grubo ząbkowanymi.
Kwiaty
Z okółka liści szczytowych wystają dwa, rzadziej jeden żółty kwiat. Płatki, w liczbie 5–6, od spodu słabo owłosione. Liczne słupki i pręciki.
Owoce
Owłosione, szorstkie niełupki, tworzące zwisający owoc zbiorowy.
  • Kwiat
    Kwiat
  • Owoce
    Owoce
  • Owoce
    Owoce

Biologia i ekologia

Zawilec żółty w siedlisku – lesie grądowym

Bylina, geofit ryzomowy. Kwitnie od marca do maja. Pręciki i słupek dojrzewają równocześnie, zapylany jest przez owady, głównie błonkówki, ale może być również samopylny[4]. Nie posiada miodników, ale wytwarza dużo pyłku. Kwiaty w czasie dnia obracają się za słońcem, w nocy i w czasie złej pogody zamykają się[4]. Siedlisko: łęgi, wilgotne lasy liściaste i mieszane, wilgotne zarośla, gleby gliniaste. W klasyfikacji zbiorowisk roślinnych gatunek charakterystyczny dla O. Fagetalia sylvaticae[5]. Cała roślina jest lekko trująca.

Jak wszystkie jaskrowate, wytwarza trujący glikozyd ranunkulinę o piekącym smaku. Działa ona drażniąco na błony śluzowe i skórę, powoduje mdłości, biegunki, krwawienia i podrażnienia skóry[6]. W stanie surowym trujący jest również dla zwierząt, ale po wysuszeniu traci własności trujące i może być zjadany w sianie przez bydło domowe[4].

Tworzy mieszańce z zawilcem gajowym[7].

Zastosowanie i uprawa

  • Roślina ozdobna, przydatna do obsadzania słonecznych skarp, tarasów oraz kamienistych rabat. Kwitnie przez długi okres od wiosny do wczesnego lata.
  • Bez problemu znosi zimę. Najlepiej rośnie na podłożu próchnicznym, o odczynie zasadowym i zasobnym w wodę. Można go rozmnażać z nasion, które wysiewa się zaraz po zbiorze, lub przez podział kłącza późną jesienią lub bardzo wczesną wiosną[8].

Przypisy

  1. ↑ Michael A. Ruggiero i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI: 10.1371/journal.pone.0119248, PMID: 25923521, PMCID: PMC4418965 (ang.).
  2. ↑ Peter F. Stevens, Angiosperm Phylogeny Website, Missouri Botanical Garden, 2001– (ang.).
  3. ↑ Germplasm Resources Information Network (GRIN). .
  4. ↑ a b c Olga Seidl, Józef Rostafiński: Przewodnik do oznaczania roślin. Warszawa: PWRiL, 1973.
  5. ↑ Władysław Matuszkiewicz: Przewodnik do oznaczania zbiorowisk roślinnych Polski. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2006. ISBN 83-01-14439-4.
  6. ↑ Burkhard Bohne, Peter Dietze: Rośliny trujące: 170 gatunków roślin ozdobnych i dziko rosnących. Warszawa: Bellona, Spółka Akcyjna, 2008. ISBN 978-83-11-11088-5.
  7. ↑ Lucjan Rutkowski: Klucz do oznaczania roślin naczyniowych Polski niżowej. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2006. ISBN 83-01-14342-8.
  8. ↑ Geoffrey Burnie i inni, Botanica. Ilustrowana, w alfabetycznym układzie, opisuje ponad 10 000 roślin ogrodowych, Niemcy: Könemann, Tandem Verlag GmbH, 2005, ISBN 3-8331-1916-0, OCLC 271991134.